Χαρακτηριστικές μορφές που αν τι μη άλλο εμπνέουν σεβασμό!
Οι ρυτίδες αυλάκωσαν το πρόσωπο του, σκληρός ο χρόνος καταφερτζής
άρπαξε αυτό που ήθελε… (Βατούσα, Λέσβου)
άρπαξε αυτό που ήθελε… (Βατούσα, Λέσβου)
Ο κόσμος του σιωπηλός.
Ατενίζει τα μελλούμενα, με το μυαλό στο παρελθόν. (Μήθυμνα)
Αδάμαστες ψυχές, μονολογούν τους άγραφους κανόνες της ζωής… (Χύδηρα, Λέσβος)
Στα καφενεία και στην πρέφα, αναστενάζει η Ελλάδα…
(Χύδηρα - Βατούσα, Λέσβος)
Απαλλαγμένη από πρόσθετα βάρη, έμεινε για να θυμίζει την απλότητα… (Χύδηρα, Λέσβος)
Το ψωμί ζεστό στο τραπέζικαι το βλέμμα σ’ ένα αντιφέγγισμα μοναξιάς…
(Βατούσα, Λέσβος)
.
Πόσους ανέμους ξέφυγε και τώρα...κουφάρι (ξ)έμεινε ν’ αναπολεί ταξίδια… (Αυλάκι, Λέσβος)
Μηθυμναίος
Αχ! τι ωραία αποτυπώνεις-γράφεις με εικόνες τη φθορά του χρόνου, το καφενείον και η πρέφα, φίλε μου στο χωριό μου ήταν το καφενείο κι ο "θανάσης" είδος παιχνιδιού, πολύ παραστατικά μας δίχνεις με τις φωτογραφίες σου τα σεβάσμεια απομεινάρια της ζωής, εκεί που καταλήγει η ζωή μια και είναι προσωρινή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε συγχαίρω για το πόσο πολύ παρατηρείς τις απλές (etapas de la vida) στροφές της ζωής και την ικανότητά σου να δημιουργείς μια ερωτιματική φιλοσοφία, =το γιατί!
Γαβριήλ
Τι σχολιο να αφησω τωρα. Οι εικονες μιλανε μονες τους Στρατο. Αγγιζεις θεματα καυτα. Σε φιλω καλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θέλω να γεράσω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Στράτο. Ιόνια αύρα στέλνω στο όμορφο νησί σου!
Καλημέρα Στράτο μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήταξίδια, πίσω-μπρος....
φιλί κι αγγαλιά!
ηλιόλουστη καλημέρα!!!!!!!!
Και μένουν να μας δείχνουν τη ματαιότητα της όψης και το προσωρινό της ζωής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανέμορφο θέμα Στράτο...
Φοβερές εικόνες.
Καλημέρα είπα;;
"Κάτι τέτοιες ώρες μοναξιάς...
ΑπάντησηΔιαγραφήάστ' τα μην τα ρωτάς...."
Συμπαθείς φιγούρες, που για τους οικείους τους μπορεί να είναι από αδιάφοροι, έως ανεπιθύμητοι.
Και δε ζητάνε τίποτε περισσότερο από ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα, εξαιρουμένων των περιπτώσεων διαφόρων νοητικών ασθενειών ή ιδιόμορφων χαρακτήρων.
Μην το γελάς Στράτο μου, τα γηροκομεία είναι γεμάτα. ΄Εχω συνάδελφο που έκλεισε την υπερήλικη μητέρα της στο Γηροκομείο Αθηνών. Πρόσεξε, αυτοσυντηρούμενη, αυτοεξυπηρετούμενη και υγιή, πλην όμως ....τους έπιανε τον όροφο όπου ζούσε με τον άντρα της όταν εκείνος ζούσε.
Εκεί και πέθανε....
΄Εθιξες και ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ, καυτό θέμα.
Καλή σου μέρα κι' όμορφη,
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Oi άνθρωποι θα φύγουν οι φωτογραφίες σου θα μείνουν να θυμίζουν πως από τούτο φως περνάει σαν αστραπή ο άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήσπύρος δαρσινός
Στράτο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
που ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία".
Από το 79-85 πολλά από τα Σαββατοκύριακά μου τα πέρασα μαζί με ανθρώπους που τους είχαν παρκάρει να περιμένουν το τέλος τους..
Σπάνια έπεφτε έστω ένα τηλεφώνημα..
Έρχονταν υγιέστατοι και σε λίγο καιρό το μυαλό θόλωνε και ο φόβος έπαιρνε το επάνω χέρι..
Τη γλίτωναν μόνο αυτοί που είχαν ενδιαφέροντα έξω από τον εαυτό τους και μια φιλοσοφική στάση ζωής έξω από το χρόνο και το τόπο.
Με πολύ κόσμο έχω συναναστραφεί αλλά η ματιά του Όσκαρ του καπετάνιου των ωκεανών, αν και 85, έχει μείνει στο είναι μου και χαράχτηκε..σαν το φτερό του καραχαρία..που σχίζει τη θάλασσα..
Αχ! Βρε χρόνο αλήτη όλα τα σκορπάς!
Μας κρατάς στον αφρό!
Φιλάκια και καλή σου μέρα!
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη «φθορά του χρόνου» θέλησα χωρίς υπερβολές, αλλά όσο μπορούσα περίτεχνα να παρουσιάσω, φίλε μου, που απεικονίζεται στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων των άγονων τόπων αλλά και με την τελευταία φωτογραφία (το παρατημένο κουφάρι της βάρκας) για να τα βλέπουμε και να μας δημιουργείται… αυτό το «ΓΙΑΤΙ»…
@ δεσπονάριον,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σιωπή, καλή κι αγαπημένη μου φίλη, πολλές φορές τα λέει όλα. Γι’ αυτό άφησα τις εικόνες να επισκιάζουν τις λεζάντες…
Σου στέλνω και τα δικά μου φιλιά από τη φθινοπωρινή Μήθυμνα!
@ dana-semitecolo,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα κι αυτοί, φίλη μου Ντάνα, νομίζεις πως θέλουν; Κανένας δεν θέλει…
Κι η βάρκα ακόμα θα ήθελε να ταξιδεύει…
Σ’ ευχαριστώ!
@ genna,
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ταξίδια, πίσω μπρος»… Ανθρώπων που σα να μη θέλουν να γίνουν παρελθόν και στέκουν εκεί ζώντας το παρόν!
Να ‘σαι καλά Τζεννάκι!
@ δήμητρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο πρόσωπό τους, κορίτσι μου, κάθε ρυτίδα και μια ιστορία. Κάθε ιστορία κι ένα δίδαγμα. Για μας τους επόμενους!
Είπες καλημέρα και στην επιστρέφω με αγάπη!
@ φυρδην-μιγδην,
ΑπάντησηΔιαγραφή«Οι μέρες φεύγουν άφωνες, οι νύχτες αίμα στάζουν.
Άγραφοι νόμοι οι γραφές τη μοίρα μας χαράζουν…»
Όσα τέτοια τραγικά συμβαίνουν στον περίγυρό μας και δεν είναι λίγα, όπως λες, συγκλονίζουν τον εσωτερικό κόσμο μας και αγγίζουν τις χορδές της τρεμάμενης από το βουβό πόνο και την περισυλλογή καρδιά μας! Αγιογραφίες θα έπρεπε να ήταν, στις εκκλησιές μας…
Και για σένα μια όμορφη μέρα!
@ σπύρος δαρσινός,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μέγα φως της ύπαρξής τους θα φωτίζει το δρόμο μας απ’ τη θολούρα των καιρών.
Από σένα, φίλε, περιμένω ακόμα μια απάντηση. Εσύ ξέρεις… Η «σιωπή» σου με απογοητεύει. Μιας και μ’ επισκέφτηκες ύστερα από τόσο καιρό, βρήκα κι εγώ την ευκαιρία… Θα περιμένω. Ελπίζω να το διαβάσεις τούτο.
@ mareld,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να σου πω, Υακινθάκι του Βορρά! Ας βρισκόμαστε στον αφρό, κάποιος ίσως περνώντας μας δώσει χέρι βοήθειας για να μπορούμε να χαιρόμαστε τούτον τον κόσμο τον μάταιο, πριν βουλιάξουμε τελείως στο βυθό ή στο βούρκο. Δεν ξέρω…
Εύχομαι τα καλύτερα για σένα. Κι ένα ακόμα ευχαριστώ για εκείνο το Τζιβαέρι σου!!!
Στράτο μου γλυκέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον οι δικοί σου γέροι ελεύθεροι βαδίζουν κι αναπνέουν και χαίρονται το νησί τους.
Τί να πούν και οι άλλοι, που περιμένουν στα γηροκομεία τη σειρά τους;
Να ζήσουμε να γεράσουμε λέυτεροι κι εμείς, αυτή είναι η ευχή μου.
Ιουστινάκι πρωινό
Eξαιρετικός ο σχολιασμός των φωτογραφιών!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι και να πείς για τον χρόνο, πάντα το συμπέρασμα θα σε πληγώνει. Ζωγράφισες σήμερα...
@ ιουστίνη φραγκούλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΙουστινάκι καλημέρα σου! Καιρό είχες να φανείς.
Η ευχή σου, φίλη μου, είθε να πιάσει για να ‘μαστε γεροί κι ελεύθεροι όταν ο πανδαμάτωρ θα βαδίζει προς την ανηφόρα.
Υγεία να έχουμε, αυτό είναι…
@ κούκος,
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις, με τραβάει αυτό το θέμα, με συγκινούν αυτοί οι άνθρωποι που παρόλα τους τα χρόνια, στέκονται εκεί βιγλάτορες των χωριών μας. Να μην σου πω και για τη σοφία που εκπέμπουν.
...Το γήρας και η μοναξιά,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο απλανές το βλέμμα, ρουφούν το αίμα της καρδιάς, τα όνειρα συνθλίβουν...
Μακάριοι όσοι είναι ευχαριστημένοι με το "πάρε-δώσε" της ζωής, Στράτο μου.
Οι φωτογραφίες σου, εκφραστικές, ανθρώπινες, ταυτόχρονα τραγικές.
Η βάρκα? Μόνο φωνή δεν έχει!
Σχήμα και χρώματα, ακόμα συντηρούν το όραμα.
Να είσαι πάντα καλά,
Δεν μου λες, φιλαράκι, τα γεροντάκια είναι από το καφενείο του κολητού σου; Δεν μου φαίνονται και τόσο διανοούμενοι τούτοι εδώ. Κι έλεγα εγώ να τους συμπαθήσω κάποια στιγμή, αλλά ο "Θεός" μου σβήνει τα σχόλια. Θα σε δω κι εσένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤούτοι εδώ μάλλον είναι άλλοι μου φαίνονται ντόμπροι άνθρωποι.
Ο Ιδιότροπος
Στράτο, αισθάνομαι υποχρεωμένος να αναδημοσιεύσω μερικές γραμμές από τον "καθρέφτη της ψυχής σου" δικός μου ο τίτλος! από το άρθρο σου στο Εμπρός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚέρδισες φίλε μου στην ψυχανάληση του ατόμου!
"μοιράζομαι" κι εγώ τον ενθουσιασμό μου!
συγχαρητήρια
Γαβριήλ
(Ανθρώπους σπάνιους, που πίσω από πληκτρολόγια και οθόνες, θυμούνται το ρήμα «μοιράζομαι»…
Κάπως έτσι, λοιπόν, αλλά και λίγο απ’ όλα αυτά, πήρε σάρκα και οστά το εγχείρημα blog για μένα. Δεν ξέρω τελικά τι έψαχνα να βρω... Μάλλον τον εαυτό μου... Ίσως, γιατί να το αρνηθώ, να είχα και λίγο ψώνιο και να το κρύβω… Όμως, θέλω να ομολογήσω πως, πέρα από τις όποιες διαδικτυακές διαδρομές, αλλά και όλα τα παραπάνω, αυτό με βοήθησε να γνωρίσω ανθρώπους αξιόλογους. Όμορφο να ξέρεις τον άλλο μέχρι εκεί που σου μοιάζει. Μαζί μ’ αυτούς που μου έμοιαζαν μπόρεσα να αναπτύξω μια άδολη φιλία κι αυτό για μένα είναι, αναμφίβολα, το μεγάλο μου κέρδος!)
Στράτο μου, πολύ αγαπημένες φιγούρες! να ζήσουν τα παπούδια, όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαιη βάρκα... πόσα μου θυμίζει!
Και τα λόγια σου...
Μπράβο, ρε Στράτο!
Φιλιά πολλά!
Τωρα εγω βεβαια συμπαθω ολες αυτες τις γλυκιες φατσες που μας αναρτησες αλλαααα...εμεινα στα διπλανα σλαιτς και χαζεψαν τα ματια μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠειραζει?
τα φιλια μου Στρατο μου
@ αστοριανη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ιδιαίτερη συμπάθεια σε κάτι τέτοιους ανθρώπους κι αυτό είναι που εντοπίζω όταν τους φωτογραφίζω: «το γήρας, η μοναξιά, το απλανές βλέμμα», αλλά και τόσα άλλα που διακρίνω κι ακόμα τα λόγια τους, τόσα χρήσιμα που έχουν να σου πουν, ενδιαφέροντα και διδακτικά και τους εκτιμώ ιδιαίτερα. Η βάρκα, όπως παρατήρησες, φίλη μου, «φωνή δεν έχει» αλλά μου είπε τόσα…
@ ανώνυμος,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ «φιλαράκι» Ιδιότροπε, απ’ ότι φαίνεται είδες «καφενείο» και μπήκες! Ένα έχω να σου πω: άνοιξες λάθος πόρτα. Άντε ξεκουμπίσου από ’δω και πήγαινε εκεί που ξέρεις, εκεί που συχνάζεις. Άσε τούτα τα «γεροντάκια» ήσυχα, στον κόσμο τους. Όχι, ρε, δεν είναι διανοούμενοι της βιτρίνας, τούτοι είναι διανοούμενοι της ζωής. Και «ντόμπροι» καλά κατάλαβες.
Ένα θα σε παρακαλέσω, επειδή υποψιάζομαι ποιος είσαι, άσε μας ήσυχους εδώ που βρισκόμαστε καλά περνάμε. Κάνε μου τη χάρη…
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ, φίλε Γαβριήλ, για την αυθορμητικότητά σου και για τον αποδεχτό τίτλο που του έβαλες. Δεν αμφιβάλλω κι αυτό γιατί το ξέρω, πως κι εσύ «μοιράζεσαι» τα δικά σου με όλους όσοι σε διαβάζουν.
Να ’σαι καλά.
@ κυκλάμινο βουνού,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα που μας ήρθες σωστό κυκλάμινο του βουνού από αυτά που θ’ αρχίσουν σε λίγο να ξεπροβάλουν! Πήρα και το εκτενέστατο από ψυχής μέιλ σου και θα σου απαντήσω σύντομα. Ξέρω πόσο κι εσύ αγαπάς τα «παπούδια» και πόσο αληθινά είναι τα λόγια σου.
Σ’ ευχαριστώ για την παρουσία και σε φιλώ!
@ faraona,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈμαθα πως επέστρεψες καλλιτέχνιδα! Καλώς μας ήλθες! Θαύμασες, σίγουρα, τόσα πολλά στη συμπρωτεύουσα που θα μας κάνεις να περιμένουμε ανυπόμονα τις νέες σου αναρτήσεις. Θα κατάλαβες, φυσικά πως οι εικόνες στο σλάιντ είναι από τον τόπο μου τον αγαπημένο.
Ανταποδίδω κι εγώ με τα φιλιά μου.
«Σε Χαίρομαι Στράτο που σα το λαγωνικό μας κομίζεις αυτές τις φιγούρες απ' της ζωής το κάματο ξετρυπωμένες και στης ευέλπιδας ζωής το άγγιστρο με πόνο κρεμασμένες»
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πολύ εχτίμηση κι ανιδιοτελεστά, χαιρετώ σε
Γιώργος Καμβυσέλλης