Η Μήθυμνα της συνέχειας (Μέρος 3ο)

Επί Γατελούζων, λοιπόν, ο Μόλυβος (είχε επικρατήσει, όπως είπαμε, τούτο το όνομα) αρχίζει να βγαίνει από την αφάνεια, ενισχύεται στρατιωτικά, επισκευάζεται το κάστρο του, αναπτύσσει την καλλιέργεια της ελιάς και το εμπόριο του λαδιού και αναδεικνύεται σε έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς σταθμούς του Αιγαίου. Όλη αυτή η ακμή δεν θα κρατήσει για πολύ διότι στις 19 του Σεπτέμβρη του 1452, ύστερα από σθεναρή αντίσταση καταλαμβάνεται από τους Τούρκους. Αμέσως δεσμεύονται οι περιουσίες των πλούσιων Μολυβιατών, επιβάλλεται σκληρή φορολογία, αναγκάζοντας πολλούς να μετακινηθούν στα απέναντι παράλια αλλά και να ξενιτευτούν στην Ευρώπη. Έτσι ο Μόλυβος μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια οχυρωμένη τουρκόπολη.

Από το τέλος, όμως, του 18ου αιώνα, μπαίνουν τα θεμέλια μιας δεύτερης, πιο μακρόπνοης και πιο αξιόλογης αναγέννησής του. Οι Μολυβιάτες απομονώνουν οικονομικά τους Τούρκους και παίρνουν την τοπική οικονομία στα χέρια τους. Όμως το πιο σπουδαίο –και θετικό- της εποχής εκείνης ήταν οι φιλελεύθερες ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και τα κηρύγματα του Εθνικού Διαφωτισμού που φτάνουν ολοζώντανα από τις ευρωπαϊκές εστίες του Απόδημου Ελληνισμού (των Ελλήνων της Διασποράς) και αναστατώνουν τις συνειδήσεις των ντόπιων για πολιτική και πνευματική ελευθερία και πρόοδο. Αυτή την περίοδο και μέχρι την απελευθέρωση ο Μόλυβος θα πρέπει να καμαρώνει πολύ για τις επιβλητικές μορφές που ανέδειξε. Γι’ αυτές, όμως, θα αναφερθούμε σε επόμενα κεφάλαια.
Και μ’ όλα αυτά να συμβαίνουν, φτάνουμε στον πολυπόθητο Νοέμβρη του 1912 που μαζί με όλη τη Λέσβο έτσι κι ο Μόλυβος ανέπνευσε το ζωογόνο αέρα της Λευτεριάς! Κι ύστερα από αιώνες σκλαβιάς υψώθηκε στο ιστορικό του κάστρο η ελληνική σημαία.

Ίσαμε το 1923, ο τόπος δέχεται κύματα προσφύγων από τα μικρασιατικά παράλια, ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από την πανάρχαιη Ελληνική Αιολίδα και Ιωνία, που εγκαθίστανται στο χωριό, οπότε φεύγουν και οι τελευταίοι Τούρκοι με την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Από το 1923 και πέρα, αρχίζουν και μπαίνουν, πλέον, γερά τα θεμέλια για την υλική και πνευματική ανασυγκρότηση μιας και το προσφυγικό αυτό στοιχείο γίνεται το δημιουργικότερο τμήμα του πληθυσμού του. Όλη όμως αυτή την αλματική πρόοδο έρχεται να ανακόψει η κατοχή των Γερμανών αλλά και ο εμφύλιος με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.

Και είναι τότε, σ’ αυτή τη δύσκολη μεταπολεμική περίοδο της δεκαετίας του ’50, όταν η οικονομική δυσπραγία και η φτώχια οδηγεί στην αθρόα μετανάστευση, που «τείνει να λάβει αιμορραγική μορφή», παρουσιάζεται ο επιφανής συμπατριώτης μας, κοινωνιολόγος Μιχαήλ Γούτος που θα επιλέξει τον Μόλυβο για την εφαρμογή του οράματός του για κοινωνικό τουρισμό και θα βάλει τις βάσεις για την περαιτέρω τουριστική ανάπτυξη τούτης της όμορφης γωνιάς της Λέσβου.

(συνεχίζεται)

Μηθυμναίος