Δεν θα τολμούσα ποτέ να πω: ας παν στην ευχή τα παλιά…

Είναι στιγμές μέσα στη μέρα, όταν αισθάνομαι να πάλλονται οι ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου, νa ανακαλώ –ακόμη και στο μικρότερο ερέθισμα– μνήμες φίλων: την αγάπη τους και κυρίως τη συνοδοιπορία μας στα εύκολα και στα δύσκολα. Και τότε ζωντανεύει εκείνη η αίσθηση η αθώα, ενός είδος έμφυτης αξιοπρέπειας που θυμάμαι μας κατείχε. Μια χούφτα κόσμος ήταν, κομμάτια και μικρογραφίες του· δεν θα τολμούσα ποτέ να τους σβήσω από τον χάρτη μου.

Βασικά –το έχετε καταλάβει– ανήκω στον κόσμο του παρελθόντος, εκείνον που μέσα από τη θύμηση με βοηθάει να καταφεύγω στον εαυτό μου. Και κατά συνέπεια, μη θέλοντας να αφήσω τα σημερινά να σκονίζουν τη γυαλάδα του, αγγίζω –εννοείται– και τον κόσμο του παρόντος. Δεν μου αρέσει η θαμπάδα του χρόνου.

Άλλωστε αλλάζουμε με την πάροδο του χρόνου γιατί απλά μεστώνει το μυαλό μας, δημιουργείται η εντύπωση –λέω εγώ τώρα– πως διαθέτουμε σοφία, γινόμαστε πιο ευαίσθητοι συναισθηματικά, πιο ευχάριστοι ίσως, πιο ήρεμοι, πιο ευσυνείδητοι και κάπως σοβαρεύουμε επειδή είδαμε και… μάθαμε.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια έγραψα: «Τι θα μπορούσε ν' αγγίξει τις χορδές της ανθρώπινης ψυχής, να τις χαϊδέψει, να τις κάνει να πάλλονται. Είναι η μουσική των σκέψεων που παλεύει με την ψυχή μου. Αν την νικήσουν θα γίνουν λέξεις». Και… να που έγιναν.

Ζητώ τη συμπάθεια και την επιείκειά σας σας, που ούτε και σήμερα μπόρεσα να ξεφύγω από τα γνωστά και τετριμμένα μου.