Δανείζομαι εδώ τα λόγια ενός
γνωστού ποιητή για να περιγράψω αυτό που ακόμα μια φορά διαπιστώνω στην
σημερινή παράξενη εποχή, στη σημερινή κοινωνία. Εγραφε ο ποιητής: «Όταν σε απογοητεύει ένας άνθρωπος μην το αναλύεις πολύ. Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τόσος ήταν».
Όλα, πλέον, αιωρούνται στο απέραντο πουθενά και στο απροσμέτρητο τίποτα. Η ανθρωπιά στο παζάρι, οι αξίες σε έκπτωση, τα συναισθήματα σε
εκποίηση. Όλα, σαν τρομαγμένη απορία,
κυλάνε
ανάμεσα στη φθορά της καθημερινότητας και την αφθαρσία της σκέψης. Όπως είναι, αφτιασίδωτα! Γυρίζουν,
πονάνε, θυμίζουν…
Άνθρωποι με μεταχειρισμένα αισθήματα, δεύτερης χρήσης και δεύτερης
διαλογής. Το συμφέρον –και μόνο αυτό– ο θεός τους. Τι κρίμα… Απεχθάνομαι αυτούς που την αγάπη και τη φιλία την κρεμάνε
στα μανταλάκια και την πουλάνε σε τιμή ευκαιρίας, μετατρέποντάς τες σε «δήθεν».
Γιατί, μα την αλήθεια, έτσι είναι: δήθεν! Τέτοιοι ήταν. Μικροί και λίγοι!
Δεν θέλω να σπαταλιέμαι πλέον σε πάρε-δώσε που δεν λένε απολύτως τίποτε,
με το μόνο σκοπό να σκορπίζουν εντυπώσεις. Μήτε να υποβάλλομαι στον κόπο να
συνδιαλέγομαι μαζί τους κι ακόμα να τους επιτρέπω και να τους αφήνω να
σκηνοθετούν με δικά τους σενάρια. Να μείνω μακριά απ’ όλο αυτό το ξόδεμα στα άνευ ουδεμιάς σημασίας, που ντύνουν τις ζωές
μας, γδύνοντας την από την ουσία της.
Έμαθα πως το κενό τελικά πιάνει πολύ χώρο, αν τους το επιτρέψεις. Κι εγώ
δεν δικαιούμαι να τους το επιτρέψω. Τους αγνοώ!
