Η γενιά που, χωρίς να έχει σπουδές,
μόρφωσε τα παιδιά της. Αυτή που, παρά τις ελλείψεις, ποτέ δεν επέτρεψε να
λείπουν τα απαραίτητα από το σπίτι. Αυτή που δίδαξε αξίες· ξεκινώντας από Αγάπη
και τον Σεβασμό (…)
Χάνονται όσοι
μπορούσαν να ζήσουν με λίγες πολυτέλειες, χωρίς να νιώθουν απογοήτευση από
αυτό. Αυτοί που δούλεψαν από νωρίς και δίδαξαν την αξία των πραγμάτων, όχι την
τιμή. Χάνονται όσοι πέρασαν χίλιες δυσκολίες και, χωρίς να τα παρατήσουν, μας
έμαθαν πώς να ζούμε με αξιοπρέπεια. Αυτοί που μετά από μια ζωή θυσίας και
κακουχιών φεύγουν με ζαρωμένα χέρια και κεφάλι ψηλά.
Ναι, χάνεται
κι αργοπεθαίνει αυτή η γενιά που έμαθε να ζει χωρίς φόβο.
Η συνέχεια
στις οθόνες. Πάμε για διαφημίσεις…
Πολύ καλό, Στράτο. Θυμίζει εκείνο που κυκλοφορούσε παλιότερα στο Διαδίκτυο. Ρώτησαν, έλεγε, ένα ηλικιωμένο ανδρόγυνο που είχε συμπληρώσει 65 χρόνια γάμου, ποιο ήταν το μυστικό της κοινής ζωής τους. Η απάντηση: Ζήσαμε σε μια εποχή που όταν κάτι χαλούσε δεν το πετούσαμε, το διορθώναμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να μπορούμε να αλληλοδιορθωνόμαστε, όσο πάει...
A. Παπαγιάννης
Αυτό το τελευταίο που γράφεις, αγαπητέ μου γιατρέ, θα πρέπει να είναι η ευχή όλων μας: να αλληλοδιορθωνόμαστε είναι η σανίδα της σωτηρίας του κόσμου μας τούτου. Ευχαριστώ!
Διαγραφή