Ενώ το μυαλό μου γυρίζει σε ‘κείνα τα τότε

 Όταν ένας άνθρωπος, φεύγει νέος κι ύστερα από πολλά χρόνια περιπλάνηση στην ξενιτιά, γυρίσει, άντρας πια, στα πατρικά χώματα, γεμάτος παιδικές θύμησες και λαχτάρες, δεν ξεχνά τα άλλα… Τον παιδεύουν εκείνα τα άλλα χώματα. Δεν είναι εύκολο. Το μυαλό γυρίζει σε ‘κείνα τα τότε και όχι μόνο από νοσταλγική διάθεση. O χρόνος μπορεί να διαγράφει τα πάντα, όχι όμως τα συναισθήματα. Κι είναι αυτά τα συναισθήματα που, αλίμονο, γίνονται  σκέψεις και μνήμες... 

Επιστρέφω και σεργιανίζω συχνά σε μέρη πιο ζεστά που χάραξαν σημάδια μέσα μου. Σμήνη από σκέψεις μεταναστεύουν και κάνουν ευχάριστο το ταξίδι του χρόνου στα παλιά που με πάει ξανά και ξανά στο τότε. Επανασυνδέομαι νοερά, με επιθυμία και λαχτάρα αναζητώντας διόδους απόδρασης, έστω για λίγο, για στιγμές, μέσα από τη λυτρωτική δύναμη της μνήμης γεγονότων ζωής, ανθρώπων, πράξεων. Κι αυτό, όσο να ναι, εμπεριέχει μια γλύκα νοσταλγίας. Και σε μένα είναι η νοσταλγία που κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν…