Παραμονή Χριστουγέννων...

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, στο παραπέντε της Μεγάλης Γιορτής, ξημέρωσε μια ολόλαμπρη ημέρα. Και πράγματι. Έλαμψε πρωινιάτικα ο ήλιος και ξεχάστηκε πάνω σ’ ένα δίχως σύννεφα πεντακάθαρο ουρανό, Δεκέμβρη μήνα… Χριστός γεννάται σήμερον! Το φως. Η σωτηρία. Η ελπίδα, Η αγάπη, η γέννα Του. 

Αυτός ο ήλιος απαλύνει τις αγριάδες της καρδιάς και ζεσταίνει την ύπαρξή μας. Είναι σα να  χαμήλωσε, θαρρείς, ο Παράδεισος κι εμείς φτάνουμε να τον κοιτάξουμε μ’ εκείνο το άδολο βλέμμα, όσων δεν ξέρουν καν ότι δρασκελούν στιγμιαία το κατώφλι του. «Η φύση διαθέτει αρκετή αθωότητα, αλλά πολύ απέχει από την εικόνα ενός αφελούς παραδείσου». Λέει ένας Ιάπωνας στοχαστής.

Απλώνεται θριαμβευτικά το λαμπερό χαμόγελο του καλωσορίζοντας «τη σήμερον ημέραν» παρασύροντας μαζί το άλλο, το δικό μας το από μέσα χαμόγελο, το βαθύ, το αδιαπραγμάτευτο, το ανόθευτο, το ακατέργαστο που θάλπει και στηρίζει και θερμαίνει ν' ανοιχτεί στη ζωή και στους ανθρώπους. Μας χρειάζεται.

Κι εμείς, ευτυχώς επανερχόμαστε! Εισβάλουμε απρόσκλητοι αλλά θριαμβικοί, στολισμένοι και υπέρλαμπροι για να ανταλλάξουμε τις ευχές μας. Ευχές που να βγαίνουν από το βάθος της ψυχής. Γιατί θα ακουστούν αμέτρητες φορές τούτες τις μέρες των γιορτών. Αλλά ας μην είναι από αυτές της συνήθειας, σαν σχήμα λόγου. Να ’ναι από καρδιάς και αληθινές.