Το Νέο Έτος 2024

 

Με τις ευχές του μεγάλου Ζακ Μπρελ έρχομαι να συμπληρώσω τις δικές μου: 

«Σας εύχομαι πάθη, σας εύχομαι σιωπές. Σας εύχομαι να ξυπνάτε με τραγούδια πουλιών και γέλια παιδιών. Σας εύχομαι να σέβεστε τη διαφορετικότητα των άλλων, γιατί είναι σπουδαίο να ανακαλύπτουμε την αρετή και την αξία του καθενός. Σας εύχομαι να αντιστέκεστε στη στασιμότητα, στην αδιαφορία και στ’ αρνητικά της εποχής μας. Τέλος, σας εύχομαι να μην εγκαταλείψετε ποτέ την αναζήτηση, την περιπέτεια, τη ζωή, την αγάπη για τη ζωή, γιατί η ζωή είναι μια θαυμάσια περιπέτεια που κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείπει χωρίς να δώσει σκληρή μάχη. Σας εύχομαι ιδιαίτερα, να είστε ο εαυτός σας, περήφανοι γι’ αυτό που είστε, και να χαίρεστε, γιατί η ευτυχία είναι το πραγματικό μας πεπρωμένο».

Ευγνώμονες, για άλλη μια φορά, που θα διανύσουμε το δρόμο που ανοίγει μπροστά μας το Νέο Έτος 2024, να έχουμε υγεία, ευημερία κι ας είμαστε πάντα ο ένας για τον άλλον!

Παραμονή Χριστουγέννων...

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, στο παραπέντε της Μεγάλης Γιορτής, ξημέρωσε μια ολόλαμπρη ημέρα. Και πράγματι. Έλαμψε πρωινιάτικα ο ήλιος και ξεχάστηκε πάνω σ’ ένα δίχως σύννεφα πεντακάθαρο ουρανό, Δεκέμβρη μήνα… Χριστός γεννάται σήμερον! Το φως. Η σωτηρία. Η ελπίδα, Η αγάπη, η γέννα Του. 

Αυτός ο ήλιος απαλύνει τις αγριάδες της καρδιάς και ζεσταίνει την ύπαρξή μας. Είναι σα να  χαμήλωσε, θαρρείς, ο Παράδεισος κι εμείς φτάνουμε να τον κοιτάξουμε μ’ εκείνο το άδολο βλέμμα, όσων δεν ξέρουν καν ότι δρασκελούν στιγμιαία το κατώφλι του. «Η φύση διαθέτει αρκετή αθωότητα, αλλά πολύ απέχει από την εικόνα ενός αφελούς παραδείσου». Λέει ένας Ιάπωνας στοχαστής.

Απλώνεται θριαμβευτικά το λαμπερό χαμόγελο του καλωσορίζοντας «τη σήμερον ημέραν» παρασύροντας μαζί το άλλο, το δικό μας το από μέσα χαμόγελο, το βαθύ, το αδιαπραγμάτευτο, το ανόθευτο, το ακατέργαστο που θάλπει και στηρίζει και θερμαίνει ν' ανοιχτεί στη ζωή και στους ανθρώπους. Μας χρειάζεται.

Κι εμείς, ευτυχώς επανερχόμαστε! Εισβάλουμε απρόσκλητοι αλλά θριαμβικοί, στολισμένοι και υπέρλαμπροι για να ανταλλάξουμε τις ευχές μας. Ευχές που να βγαίνουν από το βάθος της ψυχής. Γιατί θα ακουστούν αμέτρητες φορές τούτες τις μέρες των γιορτών. Αλλά ας μην είναι από αυτές της συνήθειας, σαν σχήμα λόγου. Να ’ναι από καρδιάς και αληθινές. 

Με κάτι δικά μου σήμερα, μικρά κι ανθρώπινα…

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: τί κάνουν οι άνθρωποι όταν στερεύουν ή ξεμένουν από λέξεις; Να σας πω εγώ, που το παθαίνω συχνά: Είναι απλό και δοκιμασμένο. Έχω επιλέξει τους δικούς μου προικισμένους γραφιάδες και εστιάζω στα γραφτά τους. Διαβάζω και μαθαίνω απ’ αυτά. Είναι άνθρωποι που θαυμάζω και εκτιμώ, που ξέρω ότι ξόδεψαν χρόνο, ζύμωσαν κι έπλασαν με οίστρο και τέχνη το δικό τους το λόγο. Στα ζόρια μου, βουτάω και ψάχνω μέσα στα «θερμοκήπιά» τους να βρω και να κορφολογήσω όσα με δυσκολεύουν…

Δεν υπερβάλω αν πω ότι τους έχω αγιοποιήσει κιόλας, δίνοντάς τους θέση στο εικονοστάσι μου και –με όσο σέβας και απόσταγμα ευλάβειας διαθέτω– τους ασπάζομαι και τους τιμώ. Κατά καιρούς μεταγγίζω γουλιές του «αγιασμού» τους, «υλικά» από λέξεις και φράσεις με «οσμήν ευωδίας πνευματικής», για τις ανάγκες μου σε στιγμές «ανομβρίας» στη δική μου πορεία γραφής. 

“Κρατιέμαι κι ακουμπώ στις λέξεις τους. Τεντώνω τον εαυτό μου μήπως και ψηλώσει πιο πολύ απ’ ό,τι είναι το ύψος μου. Ωστόσο, γνωρίζοντας που μπορώ να φτάσω, προσέχω”

Κρατιέμαι κι ακουμπώ στις λέξεις τους. Τεντώνω τον εαυτό μου μήπως και ψηλώσει πιο πολύ απ’ ό,τι είναι το ύψος μου. Ωστόσο, γνωρίζοντας που μπορώ να φτάσω, προσέχω. Ποτέ «δεν υψώνομαι παραπάνω απ’ όσο ο καπνός που βγαίνει από το θυμιατό μιας προσευχόμενης ανάγκης» που έλεγε η Δημουλά. Μήτε κι απ’ αυτό που έλεγε η Καρυστιάνη: «η δρασκελιά σου όχι πιο πέρα από τον ίσκιο σου. Αυτό είναι το μέτρο του καθενός». Και οι δυο λατρεμένες μου. 

Αν το καλοσκεφτείς, όλο αυτό δεν είναι χαμένος χρόνος ούτε άχρηστο ξόδεμα. Είναι η ροπή μου προς το καλύτερο. Και είναι για καλό. Αξιοποιώ φυσικά το χρόνο μου για να κάνω τον εαυτό μου καλύτερο. Αν γίνεται…