Είναι κι αυτό μια λύση

 

Τώρα που τα γραφτά μου εδώ λιγόστεψαν, μου λείπουν. Τώρα που η καρδιά διψάει, όσο ποτέ, να πλέξει δυο λόγια, να τα χωρέσει στο χαρτί ή στην οθόνη, εγώ αδυνατώ να το κάνω. Τώρα που το έχω πιο πολύ ανάγκη, θαρρείς και στέρεψε το μυαλό. Κι όμως, στον περίγυρό του γυροφέρνουν μπερδεμένες σκέψεις άπραγες, που σημαίνει σε πλήρη αδράνεια, κάτι σαν την καλοκαιρινή ραστώνη. Λένε ότι η έμπνευση έρχεται και σε βρίσκει, αλλά σε μένα, τον αφελή, δείχνει να μ’ έχει ξεχάσει. Παράλληλα εναποθέτω τις ελπίδες μου στο σύμπαν, μήπως και κάποια στιγμή, συνωμοτήσει αφενός να με βοηθήσει και αφετέρου να ξεμπλέξει τις σκέψεις και να τις κάνει λόγια… Ίσως έτσι βγάλω μια άκρη.

Η ώρα περνάει, η υποψία παραμένει. Κι η πόρτα του μυαλού κλειστή. Κι εγώ με τα μάτια στραμμένα πάνω της προσμένω ν’ ανοίξει και να εμφανιστεί η κυρία έμπνευση. Αλλά φαίνεται ότι ερήμην μου, τόσο αυτή όσο και το σύμπαν, συνωμότησαν κρυφά και αποφάσισαν να μην επέμβουν…

Ωστόσο, βρήκα καταφύγιο και στήριγμα στον κόσμο της  φωτογραφίας και μια κάποια λύση στη συνοδευτική λεζάντα, όπου εκεί αφήνω να ξεχυθούν λίγα λόγια (αυτά δεν μου αντιστάθηκαν…). Και τι απλά που γυρίζει η καινούργια σελίδα… Με την ιδιότητα λοιπόν του ερασιτέχνη (αυτής της τόσο υποτιμημένης έννοιας) και συνάμα αυτοδίδακτος, προσπαθώ να μεταφέρω σε κάθε εικόνα, το συναίσθημα που η στιγμή μου προκαλεί.. Είναι κι αυτό μια λύση.