Παράταιροι; Όχι μωρέ!

          Στην καθημερινότητα, στη ζωή γενικά, είναι οι σχέσεις αυτές που μας κρατάνε μέσα σ’ αυτήν. Διαπιστώνω –παρότι μελαγχολικό– ότι έχουμε ξεμείνει από ανταμώματα, από σχέσεις. Από τις όποιες σχέσεις. Φιλικές, κοινωνικές, τυπικές. Εκείνες ήταν το αόρατο νήμα που ένωνε διάθεση, χαρές και απογοητεύσεις. Έτσι, χαμένοι, φοβισμένοι, αδύναμοι, σαστισμένοι αφήνουμε το χρόνο να περνάει. Τις στιγμές να φεύγουν –γιατί φεύγουν-τις αφήνουμε να φύγουν– και τελικά… πάνε, χάνονται. Ποιος να εγγυηθεί ότι θα τις ξαναβρούμε;       

 

Ακολουθούμε κι αναπαράγουμε, ίσως και δίχως να το θέλουμε, μια κοινωνία στην απόλυτη μοναξιά. Στο μυαλό μένει μια μετέωρη στάχτη από στιγμές που κάηκαν στο τίποτα. Ώρες, ημέρες που φαίνεται να κρύφτηκαν απ’ το χρόνο. Έφυγαν, έγιναν σκόνη κι ούτε που το καταλάβαμε θαρρώ.       

Όταν με το καλό τελειώσουν όλα αυτά που βιώνουμε τώρα, με την αγωνία και το φόβο, πιστεύω ότι ίσως κάποτε τις βρούμε ξανά. Αν σταματήσουμε να προσπαθούμε, η όποια σχέση θα χαθεί, θα ξεχασθεί, θα τελειώσει. Τίποτα όμως δεν τελειώνει, αν δεν το ξεχάσεις. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ν’ αφήσουμε την πλήξη να μεταλλαχθεί σε μοναξιά και σε μελαγχολία.

Τελικά εκείνο που μένει από τους ανθρώπους είναι το πώς σε έκαναν να νιώσεις και φυσικά τι έκανες κι εσύ να νιώσουν εκείνοι.