Ως αντίδωρο σε κάτι ευγενικές ψυχές που με κέρασαν μέλι…

Συμπεράσματα από το απόθεμα των σχολίων…

 

Κάποιες φορές, ακούω ή διαβάζω εγκωμιαστικά σχόλια για κάτι που έγραψα ή για μια φωτογραφία που ανέβασα κι αυτό με συγκινεί και φυσικά με ικανοποιεί ιδιαίτερα. Είναι μικρές, διακριτικές και πολύτιμες χειρονομίες από ευγενικές ψυχές. Πάντα δίνω σημασία σ’ αυτά τα αγνά αποτυπώματα, τις λεπτομέρειες, τις αθώες και ευαίσθητες παρατηρήσεις που ο καθένας αυθόρμητα αφήνει και τα οποία, δεν χωρεί αμφιβολία, αποκτούν ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Ξέρω ότι δεν τα γράφουν για να εντυπωσιάσουν, αλλά για να εξωτερικεύσουν συναισθήματα ανθρώπινα, συναισθήματα που, λίγο-πολύ όλοι έχουμε βιώσει.

Άλλωστε, κι εγώ, σε ό,τι κάνω προσπαθώ να  μεταφέρω, με τον δικό μου τρόπο τα δικά μου συναισθήματα, τις δικές μου –υπέρμετρες πολλές φορές–  ευαισθησίες. Εκτιμώ πολύ που κάποιοι έτυχε να το προσέξουν και θέλησαν να το εκφράσουν. Και είναι τότε που διαπιστώνω μέσα μου και το συνειδητοποιώ καλύτερα, ότι, τελικά είναι το μέλι που ξέμεινε στα χείλη όσων μίλησαν γι’ αυτά και… για μένα, σπεύδοντας, δίχως τον παραμικρό εγωισμό και με τη δέουσα τρυφερότητα, να το μοιραστούν...

Στην πραγματικότητα μ’ αρέσει που το κάνουν. Κι εγώ το κάνω.