Σε τούτο το σημερινό Δευτεριάτικο
βροχερό πρωινό, κοντεύω στο παράθυρο και κοιτάζω έξω τη θλιμμένη γκρίζα μέρα
και συνάμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την τραγικότητα της κατάστασης που
βιώνουμε. Μου είναι αδιανόητο να φανταστώ πόσο ακόμη θα τραβήξει όλο αυτό. Ταυτόχρονα βάζω
τα δυνατά μου να το αφομοιώσω και να προσγειωθώ στην πραγματικότητα.
Να φανταστώ τον κόσμο μας αύριο. Ποιο αύριο θα μου πείτε…
Αφήνω τη βροχή και επιστρέφω στις χαλαρές μουσικές που, εν τω μεταξύ, είχα αφήσει όσο έκανα τις σκέψεις μου, εκεί όπου οι νότες της τζαζ ίσως κατορθώσουν και με κρατήσουν στα ίσα μου. Και κοίτα να δεις πως καταφέρνουν, αυτοί οι εξαιρετικοί μουσικοί, με τους αυτοσχεδιασμούς τους, να σκορπίζουν τις ευωδιαστές μελωδίες που ταιριάζουν με την ατμόσφαιρα. Μαγική συντροφιά, προορισμένη να συντροφεύει ιδιαίτερες στιγμές μας. Κάτι είναι κι αυτό.
Μη μας παίρνει από κάτω Στρατή μου, τώρα είναι η ευκαιρία να αποδείξουμε πόσο γερές αντιστάσεις έχουμε. Σαν κοινωνία, σαν άνθρωποι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσική είναι και το δικό μου καταφύγιο. Έχει μπαλώσει πολλές "τρύπες" στη διάθεση και στην ψυχολογία γενικά. Ταινίες επίσης. Το θετικό της κλεισούρας είναι ότι είδα επιτέλους σπουδαίες ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, καθώς και μια ντάνα βιβλία που παίρνουν όλο το αρνητικό φορτίο της ημέρας.
Την παλεύουμε.
Καλησπέρα Στρατή και δύναμη ε;
Σωστά τα λες, Μαρία, ευτυχώς που όλο και κάτι βρίσκεται να κάνεις για να αντισταθείς σε όλο αυτό το κλίμα. Και η μουσική, το γράψιμο, η φωτογραφία, το διάβασμα έχουν "μπαλώσει" τις όποιες τρύπες παρουσιάζονται. Ε, να μην αφήσουμε απ' έξω και τα διαδικτυακά που όλο και περισσότερο μας "σκλαβώνουν"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουράγιο!