Ενώ έξω σεργιανίζει απτόητη η άνοιξη…

Σε μέρες καραντίνας, εγκλεισμού, ακινησίας και χαρακωμάτων, ανοίγεις το παράθυρο κι έξω, σε μια ηλιόλουστη ημέρα, σεργιανίζει απτόητη η άνοιξη. Ανοιχτή η πρό(σ)κληση να βγεις για να την συναντήσεις καταπώς ετάχθη από τη φύση. Στην κανονικότητά της! Η φύση πάντα θα επιμένει, χωρίς να βιάζεται, θα συνεχίσει να υπάρχει και… χωρίς εμάς. Η απλοχεριά της ξεπερνάει κάθε φαντασία.

Χρώματα χαράς, χρώματα αισιοδοξίας, χρώματα της ελληνικής άνοιξης συνηγορούν για ν’ αναδείξουν την ομορφιά ετούτη! Της γεωμορφολογίας την αβάσταχτη ομορφιά! Με ολίγη παράφραση –δεν το ’λενε έτσι ακριβώς, αλλά τέλος πάντων…– ψιθυρίζω: «Θεέ μου πόσο χρώμα ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε…»! Πού τελειώνουν, Θεέ μου, τα χρώματα;

Κι ύστερα από όλο αυτό, μου λέτε πώς γίνεται εγώ να συναινέσω και να χάσω τέτοιο θέαμα; Οπότε, σαν τον Μεγάλο Κρητικό μαζεύω τα σύνεργά μου: κάμερα, φακούς και… βεβαίως τη «βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών» –φυλάγοντας τα ρούχα και τα νώτα μου– και ξαμολιέμαι στο βουνό, προκειμένου να φωτογραφίσω, για ακόμα μία φορά, το αυτονόητο: ό,τι και –κυρίως– όσα θέλω… Η ομορφιά, άλλωστε, δεν ανήκει σε κανέναν! Στήνεται προκλητικά μπροστά σου αναζητώντας την αιωνιότητα.

Έχει απίστευτη δύναμη η εικόνα όταν την προσφέρεις με την καρδιά σου.

Χαρισμένες!

  

Σκόρπια θαύματα της μνήμης οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος

Ανοίγω το τετράδιο της προσωπικής μου διαδρομής και ταξιδεύω... νοερά, στο έλεος του χρόνου, για λίγο πίσω στα χρόνια της «χαμένης» αθωότητας. Επιστροφή λοιπόν (για λίγο) στη γενέθλια γη στην παιδική φωλιά (πάντα νοερά) για να με πάει, ελπίζω –πέρα από τη νοσταλγία– στη συγκίνηση, στη χαρά, στην ανάταση, στην ελπίδα. Με ανεπίστρεπτες απουσίες προσώπων αγαπημένων, αλλά με τον Ιησού παρόντα, με τους ίδιους επιτάφιους θρήνους, στην ίδια εκκλησία, πάνω στον ίδιο Σταυρό…

Νοστάλγησα Επιτάφιο στο χωριό μου. «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι Χριστέ μου». Ποιος ξέρει από το βάθος ποιας άνοιξης και ποιας «χαμένης» αθωότητας αυτός ο ύμνος έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό... Φαντασίες και παραμύθια ενωμένα με κρυφές λαχτάρες και σκληρές πραγματικότητες. Νυν και αεί, τώρα κι όσο κρατήσει το λαδάκι μας, θα ιερουργεί η συγκίνηση μπροστά «στα χλωμά των Επιταφίων τα λουλούδια που σωπαίνουν» και γρηγορούσα η μνήμη ξαναφέρνει δίπλα μου τη νύχτα των Εγκωμίων, τη Σταυρωμένη Παρασκευή και τους αγαπημένους.

Πασχαλιές ανθισμένες, μοβ τσαμπιά στους κλώνους τους γερμένες πάνω σε ασβεστωμένους τοίχους. Πράσινα χωράφια, στολισμένα με παπαρούνες και χαμομήλια, ζουμπούλια, κλωνάρια λεμονιάς να μοσχοβολάνε και μωβ λουλούδια στων κοριτσιών τα χέρια...

Νύχτα Μεγάλης Παρασκευής κι ο ήχος της καμπάνας ν’ ανοίγει κάθε βράδυ την αυλαία του πένθους από τη Γη ως τον ουρανό.

Σκόρπια της μνήμης θαύματα, φαντασίες κι επιστροφές

και… λόγια αξέχαστα (παραφρασμένα)

της Όλγας Μπακομάρου και του Γιάννη Τριάντη

Πρωί Μεγάλης Παρασκευής τους θυμήθηκα και τους δυο.

Εύχομαι από καρδιάς ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Το φετινό Πάσχα μάς αιφνιδιάζει και θα το θυμόμαστε για πολύ.

Ζούμε σε ένα παρόν που θα θέλαμε να κάνουμε παρένθεση.

Μας βρίσκει κλεισμένους στα σπίτια μας

κι απομακρυσμένους τον έναν από τον άλλο.

Εκείνος

να σταυρώνεται και να ανασταίνεται κι εμείς με μια κοινή ευχή:

Να πλημμυρίσει η καρδιά μας με ειρήνη, αγάπη και γαλήνη, σύνεση, δύναμη και κουράγιο και… να παραμείνουμε όλοι πειθαρχικοί και ενωμένοι!

Κι εγώ, επιστρέφω με τα δικά μου μωβ μιας «λαθραίας άνοιξης»,

και… από καρδιάς σας εύχομαι:

Καλή Ανάσταση!

Υγεία και ευτυχία σε εσάς και τους αγαπημένους σας!

Milaw ellinika?

Μερικά επιλεγμένα αποσπάσματα (σε φωτογραφική εμφάνιση) από το κεφάλαιο Milaw ellinika? του βιβλίου «Στα παπούτσια των άλλων» της Μαρίας Κανελλάκη.

Μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα για τη ταλαιπωρημένη, «λιτή και καθημερινή» γλώσσα μας που, μας την έδωσαν μεν ελληνική, αλλά την καταντήσαμε (όλοι μας λίγο-πολύ) και την μετατρέψαμε, ελέω τεχνολογίας, σε «σπασμένα κομμάτια στα... χαλάσματά της».

«Ανθοδέσμες στα αγγλικά, με διάσπαρτες ελληνικές εκφράσεις για να σπάει λίγο η μονοτονία…»

»Ασυνάρτητες συζητήσεις, ασύντακτες προτάσεις, δυσνόητα ακρωνύμια, άναρθρες κραυγές, σύμβολα, γκρίγκλις» και πάει λέγοντας.

Και εν τέλει καταφέραμε (τρομάρα μας) να στρέψουμε τα:

«”Εν πάση περιπτώσει”, εναντίον “Ενιγουέι”. “Τριανταφυλλίδης”, εναντίον “Γκουγκλ”».

Με μια λέξη: Τράτζικ!

Στις παρακάτω φωτογραφίες μπορείτε να δείτε και να διαβάστε τα εν λόγω αποσπάσματα.

Μαρία Κανελλάκη το χάρηκα και σ’ ευχαριστώ!