Είπα σήμερα να γράψω.
Ναι, να γράψω, αλλά τι να πω και τι να γράψω; Νιώθω σαν αποκλεισμένο νησί μιας
άγονης γραμμής. Αμήχανος, αναποφάσιστος κι ανυποψίαστα άδειος... Λες και πάσχω από… «εκφραστική ανεπάρκεια». Πέρασε τόσος καιρός… Ξέμαθα! Να μιλήσω τώρα για μέρη,
για στιγμές, για ανθρώπους ή για εικόνες*; Αυτά κι αν είναι
διλήμματα.
Ο νους, όπως πάντα,
κάνει τα κουμάντα του, τρέχει –και θα τρέχει για καιρό– ανάμεσα στο τώρα που
βρήκε εδώ και το πριν του καλοκαιριού. Υφαίνει όλα εκείνα τα καθημερινά μικρά συμβάντα,
πράματα ασήμαντα ή και σημαντικά. Κι εκείνα τα
ελάχιστα που αξίζουν τον κόπο, ξέρει να τα κλείνει σε κορνίζες για να τα
ξαναβρίσκει όταν τα χρειαστεί. Σε κάτι
τέτοιες ώρες, όταν με βασανίζει (ο νους) με κάτι τέτοια, θυμάμαι εκείνο που
είχε πει ο ποιητής (στο περίπου το γράφω τώρα): «Καλά τα φέραμε ως εδώ. Μικροζημιές, μικροκέρδη, ισοφαρίσματα. Τώρα τι
λες»;
Από δω
κι εμπρός, στα ανορθόγραφα φθινοπωρινά απογεύματα, που έρχονται βιαστικά και φεύγουν δίνοντας τη
θέση τους στις προσδοκίες της νύχτας, κάτι τέτοια θα λέω. Ευτυχώς που ακόμη
και ο βασιλικός στη γλάστρα κι εκείνο το ανθισμένο μυροβόλο γιασεμί στον κήπο καλά
κρατούν. Όσο και το καλοκαίρι. Κι όσο «μαζεύει» ο καιρός, τόσο τα δυνατά μποφόρ θα
κουβαλάν, απ’ το νησί, το άρωμά του και την ηχώ από τους παφλασμούς των
κυμάτων!
Πάντα θα βρίσκω ένα
κατιτίς να σώζει τη μέρα μου…
Διαβάζοντας τις σκέψεις σου, διαπιστώνω ότι είμαστε ομοιοπαθείς και μάλιστα προσδιόρισες με απόλυτη ακρίβεια, την "πάθηση" των ημερών. "Εκφραστική ανεπάρκεια»
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόλυτα ταυτίζομαι με τη διάθεσή σου, Στρατή μου. Και είναι αυτά τα μυροβόλα άνθη που συγκρατούν τις αντοχές και δίνουν δύναμη για το φθινοπωρινό τοπίο.
"Πάντα θα βρίσκω ένα κατιτίς να σώζει τη μέρα μου…" Τι όμορφο!!!
Αγαπητή μου Μαρία, έρχομαι να ζητήσω συγγνώμη πρώτα για την καθυστερημένη απάντηση στο σχόλιό σου, υπήρχε λόγος… Πάντως, αδυνατώ να σε εντάξω κι εσένα στην κατηγορία (ή πάθηση, αν θες) της «εκφραστικής ανεπάρκειας» εσύ διαθέτεις ατέλειωτα αποθέματα που περιμένουν την πένα σου να πάρει μπρος. Πιθανολογώ πως ένα «κατιτίς» όλοι θα μπορούμε να το έχουμε εν ώρα ανάγκης.
ΔιαγραφήΜε τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου!
Πόσο σημαντικό είναι αγαπητέ αυτό το τελευταίο που γράφεις! Πόσο λυτρωτικό είναι να βρίσκεις κάτι που να μπορεί να σώσει τη μέρα σου. Ειλικρινά ευλογία. Καλή σου βδομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συγγνώμη της καθυστέρησης, Γιάννη, ισχύει και για σένα, δεν το συνηθίζω να αργώ σε ό,τι έχω να απαντήσω.
ΔιαγραφήΌσο για το κατιτίς που έγραψα, όλοι νομίζω πως μπορούμε να το ψάξουμε ανάμεσα σε τόσα που δίπλα μας τα έχουμε κι αλλού τα ψάχνουμε…
Σ’ ευχαριστώ πολύ! Σου εύχομαι καλό φθινόπωρο και σε χαιρετώ με τα φιλικότερα των συναισθημάτων!
Επανήλθα και εγώ από τα μέρη μου και αδυνατώ να πιστέψω στην ΄΄εκφραστική ανεπάρκεια΄΄ σου . Στο νησί σου γεύεσαι τα καλύτερα και πολλές φορές η πληρότητα των αισθήσεων εμποδίζει την έκφραση? Μια δική μου σκέψη αβίαστα βγαλμένη
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό φθινόπωρο να έχεις!!
Όσο καλή πρόθεση ή βούληση κι αν διαθέτω, Νικόλ μου, ο νους ανυποψίαστα άδειος, όσο κι αν αυτό που λες –και δεν έχεις άδικο– ότι «στο νησί γεύεσαι τα καλύτερα» και όχι μόνο θάλασσα και ούζο, έχει επικεντρωθεί στη φωτογραφία. Μ’ αυτές καταπιάνομαι τώρα και μ’ αυτές εκπαιδεύομαι, όσο επικρατεί η «εκφραστική ανεπάρκειά μου! Ο χρόνος θα δείξει…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς όρισες και καλό φθινόπωρο!