Δεν νομίζω πως χρειάζεται να συμβεί κάτι
σπουδαίο, από τη μια στιγμή στην άλλη, για να φτιάξει η διάθεσή μας. Αρκεί μια
κίνηση, ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη, ένα χαμόγελο απ’ τον άλλο για να νοιώσεις
να σε γεμίζει μια αύρα καλοσύνης. Ναι, καλοσύνης κι
ό, τι αυτό πρεσβεύει... Γαληνεύεις…
Έχω από προχτές στο μυαλό κάτι
που μου συνέβη–όχι
πως δεν συμβαίνει, ωστόσο τείνει να εκλείψει. Κι απ’ την άλλη δεν ήταν και τόσο
σημαντικό ώστε να μη το βγάζω απ’ το νου. Έκανα κάτι που, πέντε-έξι οδηγοί πριν
από μένα δεν το έπραξαν. Απλά σταμάτησα για να διασχίσει το δρόμο μια
ηλικιωμένη κυρία. Δεν είχα κάποιον άλλον πίσω μου. Της έκανα νεύμα να περάσει.
Περνώντας, μόνο με κοίταζε. Αδιάφορα! Προς στιγμήν –ίσως από τον τρόπο της
ματιάς της– σα να μετάνιωσα που σταμάτησα... Γιατί να μετανιώσω; Όχι, η πράξη
μου ήταν αυθόρμητη και ανιδιοτελής. Θα ήταν λάθος! Εκείνη, με το που πάτησε στο
πεζοδρόμιο, μου ανταπέδωσε ένα τεράστιο χαμόγελο και… με το χέρι το δεξί στο
μέρος της καρδιάς της, ψέλλισε ξεκάθαρα το πιο γλυκό ευχαριστώ! Όχι το τυπικό
των περιστάσεων, αλλά αυτό το πιο γενναιόδωρο που χαρακτηρίζεται από ευγενή
κίνητρα καλοσύνης. Καλοσύνης μεταδοτικής! Ευτυχώς, πρόλαβα και το είδα.
Κάποιες φορές μια στιγμιαία απόφαση μας βάζει
στην ίδια απόσταση από το να το κάνω ή να μην το κάνω. Επιλέγεις στο
δευτερόλεπτο κι ό,τι προκύψει. Κι είναι άπειρες επίσης οι στιγμές –φαινομενικά ασήμαντες– που μας προσφέρουν
αφορμές, με απλά υλικά αγάπης, να βγάζουμε προς τα έξω αυθόρμητα δείγματα
ευγένειας και πράξεις καλοσύνης.
Κοίτα να δεις πόσο μπορεί ν’ αλλάξει η διάθεση από μια
ασήμαντη πράξη, που… παραλίγο θα μπορούσε να ξεφύγει. Όπως θα μπορούσε να
ξεφύγει κι αυτό το τραγούδι που έπαιζε την ίδια στιγμή στο ραδιόφωνο που ’ρθε
τυχαία κι έδεσε: «είναι ν’ απορείς, που βρέθηκε τόση αγάπη όλη σ’ ένα στενό σάκο στην
καρδιά σου». Όπου στη λέξη αγάπη βάλτε, αν θέλετε, καλοσύνη! Αλλά κι έτσι να
τ’ αφήσετε. Καλοσύνη θα είναι!
