Μπορεί να ζορίζεται ο
νους καμιά φορά, αλλά είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα ξεμπλοκάρει όταν ανοίγεις
το πρόχειρο μπλοκάκι με τις σημειώσεις, αυτές που έχουν τη δυνατότητα –και
βοηθούν– να ξεκλειδώσουν σκέψεις. Είναι πράγματι εκπληκτικό να διαπιστώνεις το
πόσο εύκολα ξηλώνεται το νήμα των συλλογισμών έτσι και φύγει ο πρώτος πόντος…
για να παραφράσω έναν φίλο. Ξέρει εκείνος…
Είναι και το άλλο… Κάτι
που εδώ και καιρό, σκιάζει, παρασέρνει το μυαλό και σπέρνει ερωτηματικά και
ανησυχίες. Είναι τα τείχη που ξαφνικά και γενικά σηκώθηκαν κι έκοψαν τη θέα. Κι
αυτό σιγά σιγά θαρρείς και γίνεται κρούστα, κάτι σαν τη σκουριά πάνω στις
βυθισμένες άγκυρες. Γίνεται κόμπος. Κόμπος λύπης. Κρυσταλλώνουν τα λόγια, δεν
φτάνουν για να τον λύσεις, πολλώ δε μάλλον να περιμένεις να τον λύσουν οι
άλλοι.
Ο καθένας, είναι προφανές πλέον, παίρνει και κουβαλάει στις αποσκευές του
ό,τι μετράει μόνο γι’ αυτόν. Τι μένει και τι αξίζει τελικά; Στους επάλληλους κύκλους
των μονολόγων μας, σαν να μην έφταναν αυτά τα τείχη, βάλαμε κι ένα πλεχτό για διαχωριστικό. Τα κενά δε που αφήνει το πλεχτό
μαρτυράνε τη θολωμένη έτσι κι αλλιώς εικόνα μας.
Το
να αφήνουμε τους άλλους να κοιτάζουν –και να διαβάζουν– το μέσα μας, είναι
δικαίωμα του καθενός μας. Ενδεχομένως, έχουν και τη συγκατάθεσή μας. Εν
ολίγοις: Σε κάθε κείμενο υπάρχει, νομίζω, πολύ δόσιμο. Παλεύουμε, με κάθε τρόπο κι όπως μπορούμε,
να ξεφύγουμε από τη μετριότητα, συντηρώντας αυτή τη ζωογόνα ψευδαίσθηση
ζωντανή. Κι αυτό είναι ένας επιπρόσθετος λόγος που όλη αυτή η εικόνα –τουλάχιστον
έτσι μπορώ να το ερμηνεύσω– αντανακλά στο βλέμμα του αναγνώστη κάνοντας το
πρόσωπό μας να γίνεται ο καθρέφτης μας.
Διαβάζω τις σκέψεις σου, νιώθω ένα δέος, έναν σεβασμό στα ζητήματα που θίγεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω μια ευγνωμοσύνη για τη γλώσσα που χρησιμοποιείς, είναι γεμάτη λυρισμό και συναίσθημα.
Σε ευχαριστούμε που μας βάζεις σε σκέψεις.
Αγαπητέ μου Γιάννη,
ΔιαγραφήΘα έλεγα ότι υπερβάλεις ως προς το «δέος»… όσο για το «σεβασμό» και την «ευγνωμοσύνη» θα σεβαστώ κι εγώ με τη σειρά μου τη γνώμη σου και σ’ ευχαριστώ που δίνεις αξία στα λόγια και στις σκέψεις μου. Είναι τιμή μου!
Εξάλλου, πώς ν' αντισταθώ αν μου τα προσφέρεις; Τα λόγια σου, ό,τι χρειάζεται τ' ανθρώπου η ψυχή.
Τώρα, παρ’ όλο το σύνθετο της ανάρτησης, στέκομαι σ’ αυτό που πιότερο προσεγγίζω γράφοντας: « Παλεύουμε, με κάθε τρόπο κι όπως μπορούμε, να ξεφύγουμε από τη μετριότητα, συντηρώντας αυτή τη ζωογόνα ψευδαίσθηση ζωντανή» και το γενικεύω (δεν περιαυτολογώ…) γιατί όλοι νομίζω για το ίδιο παλεύουμε: να γίνουμε καλύτεροι.
Όταν μπορείς να εξωτερικεύεις κάποιες σκέψεις (σημαντικές ή ασήμαντες, ωστόσο προσωπικές) και να τις μοιράζεσαι με τους λίγους –ελάχιστους στην πραγματικότητα πλέον– ουσιαστικούς φίλους/αναγνώστες οφείλεις να προσπαθείς, τουλάχιστον, να ξεπερνάς τη «μετριότητα». Εκτίθεσαι που εκτίθεσαι (Καθρέφτης η θολωμένη εικόνα μας…), καν’ το όσο καλύτερο μπορείς. Αυτές τις σκέψεις κάνω πριν αρχίσω να γράφω κι αν καταφέρω να το κατορθώσω τελικά, θα φανεί από την ικανοποίηση και από την επιβεβαίωση των φίλων που αξιώθηκα…
Σε χαιρετώ και πάλι σ’ ευχαριστώ, φίλε μου, για τα λόγια και το πέρασμα!
Στρατή μου, μεταξύ των λίγων -και καλών- φίλων, υπάρχει πια ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας και τον ξέρουμε όλοι καλά. Θα συμφωνήσω μαζί σου πως η έκθεση είναι δημιουργική και βελτιωτική, όταν έχει σα στόχο την εξωστρέφεια και το μοίρασμα. Κάτι σαν τα παλιά σμιξίματα, που όλοι μια παρέα, συμμετείχαν ρεφενέ για να περάσουν καλά και να νιώσουν τη χαρά της συντροφικότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τουλάχιστον, έτσι το νιώθω και χαίρομαι που στον καιρό που αποθεώνει την αυτοπροβολή και τη σέλφι, υπάρχουμε κι εμείς οι γραφικοί παρατηρητές που κρατάμε "μπλοκάκι" ακόμα. Κι αντέχουμε ως φαίνεται...
Τουλάχιστον ας υπάρχουμε στη ζώνη της μετριότητας, φτάνει να μη χάσουμε αξιοπρέπεια και αντοχές.
Την καλησπέρα μου Στρατή.
Είναι αλήθεια, Μαρία, πως ο «κοινός κώδικας επικοινωνίας» καθώς και η «εκλεκτική συγγένεια» που μας κρατάει δεμένους φθείρεται με τον καιρό και, κατά κάποιο τρόπο, σκουριάζει και γίνονται τα τείχη και τα πλεχτά εμπόδια. Κι όπως ακριβώς συμβαίνει και με τούτα τα μηχανήματα που καταγινόμαστε, όπου κάθε λίγο μας ζητάνε να αλλάξουμε τον κωδικό πρόσβασης, το ξεχνάμε και… η κρούστα σκληραίνει, η εικόνα θολώνει... Ο πάγος μπορεί να σπάει εύκολα, η κρούστα δυσκολεύει… έτσι αφηνόμαστε στο έλεος της εγκατάλειψης…
ΔιαγραφήΈρχονται στιγμές που πιάνεις και ξεφυλλίζεις το μπλοκάκι, αυτό λειτουργεί θεραπευτικά και, κατά κάποιο τρόπο, σε σώζει. Για μια στιγμή ταλαντεύεσαι, αντιστέκεσαι για λίγο και τελικά ενδίδεις ακολουθώντας το εκκρεμές της καρδιάς και τις γραμμές των αισθημάτων και των αισθήσεων. Είναι να μη φύγει «ο πρώτος πόντος», Μαρία, άπαξ κι αυτό γίνει, ο «μονόλογος» αρχίζει. Μετά μένει το πώς θα ζυμώσεις και θα πλάσεις τον μονόλογό σου όσο καλύτερα μπορείς, «να ξεφύγεις από τη μετριότητα», που λέγαμε, κι αν είναι δυνατόν να κάνεις το πληκτρολόγιο να στενάζει μαζί σου. Με αξιοπρέπεια!
Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο, φίλη μου!
Καλησπέρα Στράτο !! Είναι αλήθεια ότι στην προσπάθειά μας να γίνουμε καλύτερη βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι στον θολωμένο μας καθρέφτη !!! Λες και πια δεν μας φτάνουν οι λέξεις για να νιώσουμε , να ΄΄μιλήσουμε΄΄ !! Τουλάχιστον μένουμε στην αξιοπρέπεια της μετριότητας και προσπαθούμε να κρατάμε κοντά μας τους εκλεκτούς μας !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα αγαπητή μου Νικόλ και καλό Σαββατοκύριακο!
ΔιαγραφήΥποθέτω πως δεν «έπιασες» καλά το σύνθετο θέμα της ανάρτησης και με το δίκιο σου.
Ξεπερνώντας την πρώτη παράγραφο στην οποία κάνω λόγο για το «βοήθημα», το «μπλοκάκι» εν προκειμένω, για την αφορμή του γραπτού μας. Αν και προσωπικό εγώ το γενίκευσα βέβαια, αλλά να που με δικαίωσε η κα. Κανελάκη («υπάρχουμε κι εμείς οι γραφικοί παρατηρητές που κρατάμε "μπλοκάκι" ακόμα»). Τέλος πάντων το αναφέρω απλά.
Συνέχισα με το άλλο θέμα που «σκιάζει»... Τα τείχη που σηκώσαμε ξαφνικά (όλοι μας) και σ’ αυτά εγκλωβιστήκαμε, φίλη μου, αυτά αφήσαμε να «θολώνουν» την εικόνα μας όχι μόνο στον καθρέφτη αλλά και στις οθόνες μας (ειδικά σ’ αυτές…).
Και τέλος –γενικεύοντας και πάλι το προσωπικό– αναφέρομαι στο «δόσιμο», στην έκθεση του εαυτού μας: των αισθημάτων και των συναισθημάτων μας προσπαθώντας να το φιλοτεχνήσουμε όσο καλύτερο γίνεται ξεφεύγοντας από τη μετριότητα του λόγου, όσο αυτό είναι εφικτό.
Υ.Γ.:Έγραψα κάποτε τούτο: «… μαδάω ξέφτια της καρδιάς μου. Προσπαθώ πάντα τα συναισθήματα της στιγμής να τα κάνω λέξεις κι ό,τι βγει…». Αυτό το «ό,τι βγει…» αναιρώ τώρα και θέλω τη «μετριότητα» να την προχωρήσω προς το καλύτερο.
Υγεία και χαρά εύχομαι, Νικόλ μου, σε σένα και σ’ όσους νοιάζεσαι και αγαπάς!
Εχεις απόλυτα δίκιο Στράτο , δεν κατάλαβα καλά τις σκέψεις σου που γράφτηκαν με απόλυτα λογοτεχνικό τρόπο !!Ευχαριστώ για την κατανόηση και επιθυμώ τα καλύτερα για σένα!!
ΔιαγραφήΕυχαριστώ Νικόλ μου και ανταποδίδω κατανόηση και τα καλύτερα βεβαίως!
ΔιαγραφήΑγαπητέ Στράτο, δεν είχα διαβάσει τούτη την ανάρτηση κι ομολογώ εξεπλάγην με την ταύτιση των σκέψεων μας! Που καταλήγουν να είναι ανησυχίες. Και δεν είναι κακό να ανησυχείς. Να επισημαίνεις κάτι που αλλάζει και να προσπαθείς να το διαχειριστείς σε νέες βάσεις. Αλίμονο αν δεν το κάναμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μένει και τι αξίζει τελικά;
Για την ώρα δεν ξεχνώ τα καλά. Κι είναι όλα όσα αναφέρει η Μαρία πιο πάνω.
Θα συνεχίσω όμως να ανησυχώ και να αναζητώ. Ο ερευνητής εξάλλου είναι κάποιος που ψάχνει , όχι κάποιος που σίγουρα βρίσκει (κατά Μπουκάι), όμως καλύτερα να αναζητώ, παρά να χορταριάσω....
Την καλησπέρα μου !
υγ: Ο τίτλος που επέλεξες λέει πολλά!
Αγαπητή μου Αριστέα,
ΔιαγραφήΑπό καιρό παρατηρούσα ότι κάτι συνέβαινε γύρω μας, άλλαξαν κάποια πράγματα, κάποιες συμπεριφορές, κάποιες συνήθειες και τόσα άλλα. Και ανησυχώ γιατί έγιναν τόσο «ξαφνικά και γενικά» και… τα τείχη που σηκώθηκαν ήταν τόσο στεγανά που δεν άφηναν κάτι να φανεί από πίσω που να δικαιολογεί στάσεις.
Όπως έγραψα στην απάντησή μου στο Γιάννη και στη Νικόλ η ανάρτησή μου είναι σύνθετη και τα θέματα που καταπιάστηκα λένε πολλά έστω και με τρόπο που να δείχνουν, ενώ δεν είναι, μπερδεμένα ή δύσκολα, παρότι αληθινά. Δεν αναζητώ κάτι, απλά είναι οι αποστάσεις που απλώσαμε κάνοντας πιο βαθύ το ανεξήγητο…
Μπορεί να θόλωσε η εικόνα μας, αλλά συμφωνώ μαζί σου κι εγώ δεν θα ήθελα, με κανέναν λόγο, να… «χορταριάσω»…
Καλό βράδυ να έχεις!
Φιλοσοφικό το δημοσίευμά σου φίλε μου Στράτο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά...
Καθώς η ζωή προχωρά και συμβαδίζει με τον χρόνο εκεί συναντούν την ωμή πραγματικότητα, μια που κλειδώνει τις σκέψεις, τους αναστεναγμούς, κλειδώνει της καρδιάς την τρυφερότητα με την επιδίωξη να συνεχίσει να υπάρχει ως άτομο, να επισκευάσει ένα σωρό τρύπες που εμφανίζοντε στο οδόστρωμα της ζωής, αυτές που αφήνει ο χιονιάς ο πάγος το γήρας και που δεν επιδέχοντε αναβολή και πέρεπει να διορθωθούν από εσένα Δεν υπάρχει άλλος
Όλα αυτά φίλε μου Στράτο νικούν την σκέψη, παραμερίζουν , ή τ' αφήνουν για αργότερα οπου θα υπάρχει νηνεμία.... που θα υπάρχει ένα λαμπρό αύριο, που θα υπάρχει μια χαραυγή φωτός ελπίδας όπως παλιά, που όμως πολλές φορές δεν έρχεται
Πάντα μετην αγάπη μου φίλε \
μα και με την απεριόριστη εκτίμησή μου
Γαβριήλ
Αγαπητέ μου Γάβο, δε φιλοσοφώ, με τι προσόντα να το κάνω άλλωστε. Απλά έγραψα κάποιες δικές μου σκέψεις, μα πιο πολύ θα έλεγα αλήθειες, άσχετα αν χρησιμοποίησα πληθυντικό. Δεν νομίζω πως είσαι της άλλης άποψης, ότι δηλαδή, παρ’ όλες τις δικαιολογίες, δεν έχουμε σηκώσει τείχη και πως δεν έχει θολώσει η εικόνα μας…
ΔιαγραφήΌπως έγραψα παραπάνω, απλώσαμε αποστάσεις και καταφέραμε να τις κάνουμε τόσο μακρινές που μόλις τις διακρίνεις…
Εύχομαι όλα τα καλά, φίλε μου για σένα και ξέρεις πως η αγάπη και η εκτίμηση είναι αμοιβαία.
Χαιρετώ σε!