Την ευτυχία την κρατάς στην αγκαλιά σου!

Μπορεί ο χρόνος με το πέρασμά του να είναι –και είναι– ένας άτιμος αντίπαλός μας και ν’ αφήνει επάνω μας σκληρά και ανεξίτηλα σημάδια, εντούτοις ανταμείβει κάποιους ανθρώπους με κάτι πολύτιμο και συνάμα ακριβό: τη σοφία! Και η σοφία, λένε, δεν πάει πακέτο, έρχεται... σταλαματιά σταλαματιά.

           Σκέψη που έκανα, ύστερα από μια τυχαία συνάντηση, στο πόδι που λέμε, μ’ έναν άνθρωπο που εκτιμώ, θαυμάζω και ευγνωμονώ για τα πολλά που μου πρόσφερε με τη γνωριμία μας, πριν κάποια χρόνια. Έτσι λοιπόν, με τη μικρή εγγονούλα μου μισοκοιμισμένη στην αγκαλιά μου και τη κουβέντα στα χιλιοειπωμένα –κοινότοπα πια– της κρίσης που μας συνθλίβουν, ο Κύριος Θόδωρος, για μια στιγμή, με κοίταξε καλά στα μάτια και... στο δευτερόλεπτο ξεστόμισε τούτη την απλή, ωστόσο σοφή φράση: 

Την ευτυχία την κρατάς στην αγκαλιά σου!

Πόση συμπυκνωμένη σοφία, αλήθεια, έκρυβαν μέσα τους αυτές οι εφτά λέξεις… «Την ευτυχία την κρατάς στην αγκαλιά σου»! Σε μια εποχή γενικής πτώσης, εκείνο που μένει είναι το χάδι που αφήνει στην ψυχή σου αυτή η τόσο απλή φράση. Το λες και μαθητεία ζωής! Αυτή την αίσθηση αποκόμισα. 

Έσφιξα πιο πολύ τη μικρούλα επάνω μου, θαρρείς και πετούσα…

Καθρέφτης η θολωμένη εικόνα μας…

Μπορεί να ζορίζεται ο νους καμιά φορά, αλλά είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα ξεμπλοκάρει όταν ανοίγεις το πρόχειρο μπλοκάκι με τις σημειώσεις, αυτές που έχουν τη δυνατότητα –και βοηθούν– να ξεκλειδώσουν σκέψεις. Είναι πράγματι εκπληκτικό να διαπιστώνεις το πόσο εύκολα ξηλώνεται το νήμα των συλλογισμών έτσι και φύγει ο πρώτος πόντος… για να παραφράσω έναν φίλο. Ξέρει εκείνος…

Είναι και το άλλο… Κάτι που εδώ και καιρό, σκιάζει, παρασέρνει το μυαλό και σπέρνει ερωτηματικά και ανησυχίες. Είναι τα τείχη που ξαφνικά και γενικά σηκώθηκαν κι έκοψαν τη θέα. Κι αυτό σιγά σιγά θαρρείς και γίνεται κρούστα, κάτι σαν τη σκουριά πάνω στις βυθισμένες άγκυρες. Γίνεται κόμπος. Κόμπος λύπης. Κρυσταλλώνουν τα λόγια, δεν φτάνουν για να τον λύσεις, πολλώ δε μάλλον να περιμένεις να τον λύσουν οι άλλοι.

Ο καθένας, είναι προφανές πλέον, παίρνει και κουβαλάει στις αποσκευές του ό,τι μετράει μόνο γι’ αυτόν. Τι μένει και τι αξίζει τελικά; Στους επάλληλους κύκλους των μονολόγων μας, σαν να μην έφταναν αυτά τα τείχη, βάλαμε κι ένα πλεχτό για  διαχωριστικό. Τα κενά δε που αφήνει το πλεχτό μαρτυράνε τη θολωμένη έτσι κι αλλιώς εικόνα μας. 

           Το να αφήνουμε τους άλλους να κοιτάζουν –και να διαβάζουν– το μέσα μας, είναι δικαίωμα του καθενός μας. Ενδεχομένως, έχουν και τη συγκατάθεσή μας. Εν ολίγοις: Σε κάθε κείμενο υπάρχει, νομίζω, πολύ δόσιμο. Παλεύουμε, με κάθε τρόπο κι όπως μπορούμε, να ξεφύγουμε από τη μετριότητα, συντηρώντας αυτή τη ζωογόνα ψευδαίσθηση ζωντανή. Κι αυτό είναι ένας επιπρόσθετος λόγος που όλη αυτή η εικόνα –τουλάχιστον έτσι μπορώ να το ερμηνεύσω– αντανακλά στο βλέμμα του αναγνώστη κάνοντας το πρόσωπό μας να γίνεται  ο καθρέφτης μας.