Η μετανάστευση, η
αναχώρηση, η αποδημία, η απώλεια της εστίας. Η απουσία, η φυγή, η προσφυγιά, τα
χαμένα χώματα. Η διέλευση, η θάλασσα, τα κύματα.
Στην κόψη του χρόνου, στους ανέμους και τα κύματα του Αιγαίου πάλεψες με την ανάγκη. Κάνει στην άκρη ο καιρός και η θάλασσα να σε χωρέσουν. Αλλά πώς να σε
χωρέσει αυτός ο σκληρός o κόσμος της ορφάνιας, της αδικίας και της
ανέχειας;
Στις
θαλάσσιες λεωφόρους, με άγνωστο προορισμό κυνηγάς το όνειρο. Ατέρμονος ο δρόμος
στη χώρα που έφτασες. Η αίσθηση ότι δεν ανήκεις σε κανένα μέρος, ψάχνεις
στον ορίζοντα σημάδια που θα σε φέρουν πάλι πίσω στη ζωή. Ο δρόμος πια
δε σε θυμάται, σ’ έχει κιόλας απαρνηθεί…
Χώθηκες
στις πρόχειρες σκηνές ν’ απαγκιάσεις το φόβο σου. Ρούχο δεν είχες να
σκεπαστείς. Πάλεψες με την ανάγκη, τη φρίκη, τον οίκτο των άλλων.
Μετανάστης
ή πρόσφυγας τι σημασία έχει… Πάντα μ’ ένα σάκο στον ώμο ή μια βαλίτσα στο χέρι γεμάτη εκδιωγμένες
ζωές και… όνειρα αποσπασμένα από τα κλαριά του τόπου, του σπιτιού σου… Ένα μεγάλο
κενό στο κορμί σου. Ένα κενό ίδιο μ’ αυτό που βλέπει κανείς στα ανολοκλήρωτα γλυπτά
του Γάλλου καλλιτέχνη Bruno Catalano.
Κι αυτά τα κομμάτια που
λείπουν, να ξέρεις είναι εκείνα που άφησες πίσω στον τόπο σου, σε κάθε τόπο,
όπου παραμένει ένα σημαντικό τμήμα του καθενός σας.
Ξένοι όπου γης!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστικό, τα έργα πραγματικά σε ταράζουν. Ο Λόγος σου και τα μηνύματά σου δένουν καθοριστικά για το μεγάλο μήνυμα. Να αφήσω τον σεβασμό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνταρακτικές φωτογραφίες Στράτο! Κι ο λόγος σου, πάντα λιτός μα τόσο μεστός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓροθιά στο στομάχι μας η ανάρτησή σου. Όλοι μας έχουμε συγγενείς μετανάστες και επιβάλλεται να διατηρούμε την ευαισθησία και την αλληλεγγύη μας σ' αυτούς τους συνανθρώπους. Ξεκλήρισαν ολάκερες χώρες, ένα έγκλημα που ακόμα δεν έχει γίνει αντιληπτή η διάστασή του. Και φοβάμαι ότι θα μείνει κι αυτό ατιμώρητο...
Την αγάπη και την εκτίμησή μου Στράτο!
Τώρα τι να πω !!! Οτι με τάραξαν πολύ οι φωτογραφίες με τα μισοφαγωμένα σώματα !! Οτι τα λόγια σου μαχαίρι που στριφογυρίζει σε μια ανοιχτή πληγή !!! Πόσα ξεριζώματα , πόσες οικογένειες χωρίστηκαν !!! Σπουδαίο κείμενο καρδιάς !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ
Τι ωραία Στράτο!!! Πόσο ωραία εξέφρασες με λίγα λόγια όλο το πόνο του ξεριζομού. Τι σημασία έχει προσφυγας ή μετανάστης. Ο ίδιος πόνος, ταλαιπωρία, νόστος. Πολλά φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήAυτά τα κομμάτια που λείπουν: Πω!πω![ω! πόση αλήθεια είναι σε αυτές τις λέξεις,
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα το καλοεξετάσεις από το σώμα μας λείπουν τόσα πολλά κομμάτια ώστε τούτα εδώ τα χρόνια είμαστε Άϋλοι κάθε γωνιά της γης, κάθε μετακίνησή μας,κάθε ταξίδι μας μας έκοβαν κι από ένα κομμάτι του εαυτού μας Το ότι έχει απομείνει σήμερα περπατά και προσπαθεί να βρει ένα απάγγιο σε μια ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμα ολόκληρο (το σώμα και ο νους)
χαιρετώ σε
Γαβριήλ
Συγκλονιστικά έργα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Στράτο
Τι άλλο θα μπορούσα να γράψω και τι να απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά. Ωστόσο επειδή είμαι ενάντιος των αναπάντητων σχολίων, αγαπητοί μου φίλοι (Ελένη, Γιάννη, Μαρία, Νικόλ, Δώρα, Γαβρίλη, Γιώργο),αφήνω μια γενική εξήγηση το πως προέκυψε το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα γλυπτά που είδα στις φωτογραφίες ήταν πράγματι μια «γροθιά στο στομάχι» κι ένιωσα σα να ήμουν υπόλογος σε κάτι απροσδιόριστο. Χωρίς να είμαι.
Ανέκαθεν μου προκαλούσε ανάμικτα συναισθήματα το θέμα που καταπιάστηκα σε τούτη την ανάρτηση. Ήταν αυτά τα κομμάτια που λείπουν που μου άναψαν τη σπίθα, και φώτισαν μια χαραμάδα διαλογισμού μέσα μου και ταυτόχρονα μου έδωσαν την αφορμή να λυτρωθώ –παρότι τα μετέφερα σε δεύτερο πρόσωπο– μεταφέροντάς τα όπως τα μετέφερα.
Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε αφήσει κομμάτια πίσω μας, σε τόπους μακρινούς ή κοντινούς κι ανάλογα μας πονάνε. Είναι να μην γνωρίσει κανείς δυο πατρίδες, είναι να βρεις τη μοναδική που θα σ’ αγκαλιάσει, είναι και μια περίπτωση καμιά να μη σε δεχτεί κι αυτό είναι πόνος.
Αυτά τα κενά στο σώμα μας θα μας παιδεύουν…
Σας ευχαριστώ όλους!