Μικρές σκέψεις και μεγάλες αλήθειες (post absence)

«Συνήθως, ό,τι εξαφανίζεται δεν χάνεται. Αναστέλλει απλώς την παρουσία του»…

Παλιννοστώ λοιπόν –όπως όφειλα– εν πλήρη εναρμόνιση, να διαβώ σε τούτα τα μέρη τα γνωστά που 'χω να τα δω πάνω από μήνα. Επιστρέφω να δω τι άφησα στη μέση. Είναι θα έλεγα –και μάλλον είναι– η απαρχή μιας νέας πορείας χωρίς –εύχομαι και ελπίζω– ημερομηνία λήξεως… Κι ας επιμένει το γνωμικό πως «ό,τι ξεθωριάζει θα σβήσει, ό,τι πονάει θα κλείσει και ό,τι αξίζει θα (πρέπει) να ζήσει».

Όλο αυτό τον καιρό –με τη μανία που με κυριεύει να αναζητώ– μπαινόβγαινα στο αχανές ορυχείο της ανάγνωσης όπου –ξεφυλλίζοντας, παραφράζοντας και αντιστρέφοντας νοήματα– πλούταινα ολοένα τις σημειώσεις μου με πολλά και διάφορα, σ’ ένα καλοκαίρι που πάει ν’ αρχίσει κι όλο το… αναβάλει.

Όχι, δεν αρνούμαι ότι: το να βρίσκομαι και να τραβολογιέμαι εδώ μέσα πάντα γεννούσε, γεννά και θα γεννά σε μεγάλες δόσεις δυνατά συναισθήματα τα οποία δεν μπορώ μήτε να κρύψω, μήτε να διαχειριστώ. Όσο κι αν το συγκεκριμένο επιχείρημα, πολλές φορές, το χρησιμοποιώ ως άλλοθι ή ως πρόφαση εν αμαρτίαις, ηχεί τετριμμένο, εντούτοις επιμένω και... καθόλου δεν υπερβάλλω, πόσο μάλλον από τη στιγμή που το κάνω εν γνώσει μου.

Θα χρειαστεί να ανοίξω μια μικρή παρένθεση για τέλος και να αναφέρω ότι αισθάνομαι βαθύτατα ευγνώμων σε όλους όσους επικοινώνησαν μαζί μου εκφράζοντας την έγνοια τους για ό,τι συνέβη στο νησί μου με τον φονικό σεισμό.