Ταιριάσματα στα μέτρα μας…

Τώρα, που έξω αρχίζει να λύνεται το φως –ίσως γι’ αυτό να φταίει η απλωσιά της άνοιξης και τα ηλιόλουστα πρωινά της– έχω ανάγκη τη συντροφιά κάποιων αγαπημένων ανθρώπων. Και μολονότι, άνεμοι της καθημερινότητας με τραβάνε αλλού κι αλλού, μαζί τους βρίσκω ό,τι η διάθεσή μου λαχταράει. Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, όμως νιώθω πως το άγχος της όποιας καθημερινότητας ξεμακραίνει και χάνεται όταν ανοίγομαι και αφήνομαι στην ευχάριστη παρέα τους.

Είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι, όχι «σπουδαίοι» με τα τρέχοντα μέτρα και σταθμά, ωστόσο ενδιαφέροντες! Διαθέτουν –και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό– αρετές που σίγουρα λείπουν στην εποχή μας.

Εκπέμπουν ήθος και αρχοντιά. Στάζουν λυρισμό, ευλογία κι αγάπη άδολη, τόσο ώστε να ταιριάζω το δικό μου «λίγο» με το δικό τους αναμφισβήτητο «αρκετό». Και ακριβώς γι’ αυτό το «αρκετό» –με σεβασμό και εκτίμηση απεριόριστη– κάνω εκπτώσεις από τον ελεύθερο χρόνο μου και… ατσιγκούνευτα τον προσφέρω σ’ αυτούς.

Θαρρείς και είμαστε συντονισμένοι με τα ίδια συναισθήματα. Μου αρκεί να κάθομαι με τις ώρες μαζί τους να μορφώνομαι, να εκπαιδεύομαι και –υπερβαίνοντας τον εαυτό μου– να εκβιάζω συναισθήματα τέτοια που να πλημμυρίζουν τον εσωτερικό μου κόσμο πλάθοντας έναν άλλον. Καλύτερο!