Αν μπορούσα…

Αν μπορούσα (λέω τώρα εγώ) να ήμουν μια στιγμή, θα επέλεγα οπωσδήποτε ένα ηλιοβασίλεμα. Τη στιγμή που ο ήλιος χαρίζεται στη θάλασσα κι η μέρα ετοιμάζεται να ξεκουραστεί, δίνοντας τη θέση της στα όνειρα της νύχτας. Αυτό θα ήθελα να ήμουν, είναι σίγουρο.

Τούτες τις σκέψεις έκανα, καθώς χτες ανυποψίαστα κοιτούσα πέρα στον ανέφελο ορίζοντα τον ήλιο να παίρνει τα μαγικά του χρώματα και να ροδίζει τον ουρανό. Τα μάτια μου, αυθάδικα ακολουθούσαν την πορεία του, το αντάμωμα και το άγγιγμά του με τη θάλασσα. Κι αυτός καμώνεται, θαρρείς, πως πάει να αφουγκραστεί τα μυστικά της ή την ανάσα της και… κοκκινίζει σαν ντροπαλό μικρό παιδί.

Στάθηκα, λες και δεν είχα που ν’ ακουμπήσω τις μικρές μου εικόνες που... από τότε ακόμη αποπνέουν ομορφιά. Μόνιμη, σταθερή, αμετακίνητη εικόνα το ηλιοβασίλεμα.

Κάποιες τέτοιες στιγμές είναι που μου αλλάζουν τη διάθεση, ισορροπούν τα συναισθήματα κι αμέσως συνειδητοποιώ πόσο ευάλωτος γίνομαι όταν κυριεύομαι και γεμίζω από την αλήθεια των αισθήσεων. Κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι να πλάθω ό,τι πιο όμορφο γεννάει η φαντασία μου.

Με κλειστά μάτια, νομίζω, πως βλέπεις πιο έντονα όσα σε συγκινούν.

Και μ’ όλα αυτά, να σας ευχηθώ

Ταιριάσματα στα μέτρα μας…

Τώρα, που έξω αρχίζει να λύνεται το φως –ίσως γι’ αυτό να φταίει η απλωσιά της άνοιξης και τα ηλιόλουστα πρωινά της– έχω ανάγκη τη συντροφιά κάποιων αγαπημένων ανθρώπων. Και μολονότι, άνεμοι της καθημερινότητας με τραβάνε αλλού κι αλλού, μαζί τους βρίσκω ό,τι η διάθεσή μου λαχταράει. Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, όμως νιώθω πως το άγχος της όποιας καθημερινότητας ξεμακραίνει και χάνεται όταν ανοίγομαι και αφήνομαι στην ευχάριστη παρέα τους.

Είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι, όχι «σπουδαίοι» με τα τρέχοντα μέτρα και σταθμά, ωστόσο ενδιαφέροντες! Διαθέτουν –και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό– αρετές που σίγουρα λείπουν στην εποχή μας.

Εκπέμπουν ήθος και αρχοντιά. Στάζουν λυρισμό, ευλογία κι αγάπη άδολη, τόσο ώστε να ταιριάζω το δικό μου «λίγο» με το δικό τους αναμφισβήτητο «αρκετό». Και ακριβώς γι’ αυτό το «αρκετό» –με σεβασμό και εκτίμηση απεριόριστη– κάνω εκπτώσεις από τον ελεύθερο χρόνο μου και… ατσιγκούνευτα τον προσφέρω σ’ αυτούς.

Θαρρείς και είμαστε συντονισμένοι με τα ίδια συναισθήματα. Μου αρκεί να κάθομαι με τις ώρες μαζί τους να μορφώνομαι, να εκπαιδεύομαι και –υπερβαίνοντας τον εαυτό μου– να εκβιάζω συναισθήματα τέτοια που να πλημμυρίζουν τον εσωτερικό μου κόσμο πλάθοντας έναν άλλον. Καλύτερο!

Ας παραμένει κι αυτό ως όνειρο…

Τούτες οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας προσφέρονται –ανέκαθεν ήταν έτσι– για να μοιράσει ο καθένας μας κομμάτια της ψυχής του. Εγκάρδιες ευχές, ιστορίες και μνήμες, εικόνες και συναισθήματα, χάδια, χαμόγελα και δάκρυα.

Μπορεί να μεγαλώσαμε, μπορεί πολλά να άλλαξαν με τα χρόνια, μα… φαίνεται πως τίποτα δεν άλλαξε. Επανέρχονται και επανερχόμαστε στα ίδια μέρη τα γνωστά… μ’ αυτά τα χρώματα, μ’ αυτούς τους ήχους κι αυτές τις εικόνες κι ας γέμισε ο κόσμος μας φρίκη και αγωνία...

Κρατώ μέσα μου ολοζώντανες τις στιγμές εκείνες από τα υπέροχα χρόνια της ανεμελιάς και των ονείρων, ενώ ζω τις στιγμές τούτες και νιώθω πλούσια την καρδιά μου καθώς κάθε τωρινή εικόνα έχει όλο το βάθος που χρειάζεται για να είναι Μεγάλη!

Είναι υπέροχο, θαυμαστό κι ελπιδοφόρο να κρατάμε τη Μεγάλη Εβδομάδα δικιά μας, μέρος της ζωής μας με όλα όσα μας μεγάλωσαν. Τις μικρές τελετές, μέσα στη μυσταγωγία του Θείου Πάθους, με την αίσθηση του δράματος και του πένθους, ταυτόχρονα μ’ ένα συναίσθημα αγαλλίασης και χαράς, στην προσμονή και την ελπίδα της Ανάστασης.

Εύχομαι από καρδιάς όλες οι μοσκοβολιές της Λαμπρής,

όλες οι μνήμες της Παράδοσης, όλες οι λεπτομέρειες των αλλοτινών καιρών

να σας συντροφεύουν και να σας ξυπνάνε αναμνήσεις!

Και με το «Χριστός Ανέστη» τα όνειρά σας και οι προσδοκίες σας

ν’ αναστηθούν όπως Εκείνος!

Ας παραμένει κι αυτό ως όνειρο…