Μαθαίνεται η ζωή από δεύτερο χέρι;…

Με το που πρόβαλε ο ήλιος συνειδητοποίησα πως δεν χωράνε δισταγμοί απέναντι στο κάλεσμα χαράς που πρόσφερε χτες η επίσημη πρώτη της Άνοιξης. Τι εύκολα που ξελογιάζεται κανείς όταν, με τις ηλιόλουστες εμφανίσεις της, τις προθέσεις και τα καμώματά της σ’ αιφνιδιάζει. Εξάλλου, εκείνη ξέρει να παίρνει τη θέση της χωρίς να το ζητά.

Υπάρχουν κάποιες συναντήσεις σε εκκρεμότητα, αδύνατο να τις ματαιώσω και πάλι. Πότε αν όχι τώρα. Χρειάζομαι ανάσες. Τις έχω ανάγκη. Τις έχουμε ανάγκη. Μπαίνω στον πειρασμό. Πακετάρω, λοιπόν στα γρήγορα, απόφαση, διάθεση, αισθήσεις και κουράγιο, κλειδώνω πίσω τις αδυναμίες και τα λάθη μου και παίρνω δρόμο.

             Κι αίφνης μια σκέψη μού κόλλησε στο νου. Να συναντούσα μια τσιγγάνα, τυχαία στο δρόμο, έλεγα μέσα μου  και.., να μου φώναζε: «Έι ψιτ… εσένα μιλάω»… Να επέμενε να διαβάσει της παλάμης μου το δυσανάγνωστο χάρτη κι εγώ να προσποιούμαι πως δεν τη βλέπω, μήτε την ακούω. Να με κοίταζε κατάματα και να μου ’λεγε αυτό που –εγώ ο αφελής– θα ήθελα ν’ ακούσω: «Απ’ όπου και αν ξεκινούν τα βήματά σου, μάτια μου, από όπου κι αν περνάνε, το θέμα είναι να σε βγάζουν –λίγο πιο κει-λίγο πιο πέρα, δεν έχει σημασία– εκεί που ονειρεύεσαι και να σε επιστρέφουν εκεί που αγαπάς». Τέλειο! Τι όμορφα που θα ’ταν; Αλλά έλα μου ντε, που η ζωή δε μαθαίνεται από δεύτερο χέρι…