Στην
«οροθεσία» της σκέψης μας, σ’ εκείνες τις παράξενες διαδρομές του μυαλού,
συναντούμε σοβαρά κενά και κάτι περίεργα εξογκώματα, απομεινάρια «όσων χαθήκαν μες στο χθες ζητώντας μιαν
Ιθάκη».
Στο
κυνηγητό με τις σκιές, λοιπόν, εκεί στα σύνορα, στην οροθεσία του μυαλού, που λέγαμε,
ανακαλούμε το παρελθόν και… σημειώνουμε τα πάντα, ακόμη κι αυτά που δεν είχαν
καταγραφεί στο σκληρό δίσκο της μνήμης. Άκρη δεν βρίσκουμε… Μόνο μπερδέματα.
Κι
ύστερα, αλλάζουμε ρότα καλούμε το μέλλον... Και πάλι αρχίζουμε να σημειώνουμε
τα πάντα, ακόμα και αυτά που ούτε καν έχουμε δρομολογήσει στη φαντασία μας. Και
πάλι δεν βρίσκουμε άκρη.
Τελικά,
απογοητευμένοι, καταδικασμένοι και παγιδευμένοι
στο τώρα, στη δύσκολη ισορροπία της ύπαρξης, αναλογιζόμαστε τί θα γινόταν τότε Αν… Και σκεφτόμαστε,
από ‘δω και μπρος, πώς θα είναι η ζωή μας Αν… Μια στιγμή ανάμεσα σε
δύο τίποτα η… ζωή μας.
Να
είμαστε, τελικά ή… να είμαστε χωρίς να είμαστε;
