«πόσον ουρανό καταπάτησε μια χρυσαφιά γραμμή
ποιαν κοκκινομάλλα δύση εμνηστεύθη
ρομαντικό
πορτοκαλί εν ολίγοις»
Κική Δημουλά
Μαγικό απόγευμα, γενναιόδωρο! Χαρίζει αφάνταστη ομορφιά, αξόδευτη αγάπη και
μπόλικη τρυφεράδα. Όμορφο του φθινοπώρου δείλι, «σαν τρομαγμένη απορία», με όσο απόθεμα
μελαγχολίας μπορεί να σέρνει. Αγγίζει γλυκά. Τόσο που… ξυπνά αντιφατικά αισθήματα. Γεννά
ανάγκες. Μεσολαβεί και μετατρέπει. Συνθέτει και καταθέτει άλλη γραφή κι άλλη
ανάγνωση. Γίνεται χάδι απαλό στο πλέον άφθαρτο μέρος του εαυτού μας: στην ψυχή!
