Πήρα αφορμή απ’ το γραφτό της ❤ με το «ευσύνοπτο ύφος» που, ως συνήθως,
διαθέτει κι «έπιασα» με μιας τον προβληματισμό της. Οι σκέψεις της
πυροδότησαν τη σκέψη μου κι έγιναν εσωτερικό πάθος, ανυπόταχτο κι απαντοχή και
ξέσπασμα πεισματάρικο.
Τώρα, τι λόγος μου πέφτει εμένα, θα μου πείτε και… σωστά. Αλλά να… αιτία ήταν
τούτες, οι δυο-τρεις κουβέντες της: «Τι ματαιόδοξοι που
είμαστε; Εφευρίσκουμε λέξεις που δεν έχουν ρεαλιστικό αντίκρισμα». Και γραπωνόμαστε
από πάνω τους, τις κάνουμε σκοινιά και τα περνάμε στους λαιμούς μας». Κάθε λέξη έχει συνέπειες, Στέλλα, και κάθε σιωπή το ίδιο…
Άραγε απ’ όσα ζούμε πόσα είναι επιλογή μας; «Δεν αποφασίζουμε…» {…} Ακολουθούμε μια πεπατημένη που παλεύουμε
να την κάνουμε ευχάριστη… {…} με το βλέμμα στραμμένο, εκ των προτέρων, στο
άπειρο».
Τα όνειρα, Στέλλα, ως συνήθως, σβήνουν
πριν ξημερώσει. Oι στιγμές, πλέον ταξιδεύουν αμέριμνα
στα οράματα των αισθήσεων και στ' αγκυροβόλια του βλέμματος. Σ’ αυτό, ιδίως σ' αυτό, καθρεφτίζονται
όνειρα και σκέψεις. Καθόμαστε και κοιτάμε στο… ανέφελο άπειρο. Κι όπως έγραψες:
«Στο f/b οι δείκτες ορμονών στο κόκκινο» καταπίνουν λέξεις και ξεροβήχουν απόψεις…Τι καημός και τούτος…
τι να πρωτοπω τωρα Στρατο..
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπω τις ευαισθησιες σου πολυ, δηλωνουν σπανιο ατομο :)
δεν φανταζομουν οτι ενα κειμενο μου θα εκανε σε καποιον τοση εντυπωση, ωστε να γεννηθει ενα νεο κειμενο ;)
βαζουμε το ''ολα'' ως στοχο στη ζωη μας Στρατο.. τα θελουμε ολα, τα κυνηγαμε, τρεχουμε για τα ολα, και μετα θλιβομαστε που δεν τα εχουμε ολα, ή που δεν τα προλαβαμε, που δεν μας εφτασε ο χρονος ή οι δυναμεις, νιωθω καποιες φορες οτι υπερεκτιμαμε οχι μονο τον εαυτο μας αλλα αυτη την ιδια τη ζωη.. κι ισως αυτη να ειναι μια αιτια που οι ψυχολογοι μας εχουν τοση δουλεια και η καταθλιψη μαυριζει πολλων μας την ψυχη;
Δεν αποφασιζουμε εμεις :
Είχα κουβεντα με μια φιλη, στο οτι δεν μας αρεσει μια πολιτικη κατασταση, αλλα τι μπορουμε να κανουμε για αυτο;
- το μονο που μπορουμε ειναι να ψηφισουμε, η μονη επιλογη μας ειναι η καλπη..
Ε λοιπον ουτε κι εκει νιωθω να ειμαι ελευθερη γιατι οσες φορες ψηφισα με την ελπιδα στο τσεπακι, απογοητευτηκα, νιωθω ξεγελασμενη οχι μονο απο τον καθε πολιτικο αλλα κι απο ολο το συστημα..
Στο f/b:
Συμβαινει το εξης..
Αν στα μπλογκ ειχαμε ξεκινησει και ισως συνεχιζουμε σε χαμηλο προφιλ και τονους, εκει εχουν γινει μοδα πια δυνατες εικονες, αρτιστικες παντα, που ξεφευγουν λιγο απο την εννοια του ρομαντικου και πανε στην εννοια του σεξιστικου, ειρωνικου, χιουμοριστικου.. ενα κραμα καινουργιο για μενα, περιεργο, ευπεπτο αλλα παντα αρτιστικ.. ειμαστε καλλιτεχνες πως να το κανουμε - ωστοσο αποψεις γενναει το facebook, μη ξεχνας πως οι περισσοτεροι φιλοι, υπηρξαν και bloggers, αλλα αλλη εποχη.. αλλο το μεσον.. αλλο το ολο πακετο.. οχι απαραιτητα κακο, περισσοτερο διαφορετικο!
Αυτο για το απειρο:
Ειχα κατα νου το τελος μας Στρατο, το θανατο, που ξερουμε πως ετσι κι αλλιως μια μερα θα ερθει.. μη μου πεις πως βαθια μεσα μας δεν υπαρχει αυτο; και υπαρχει, και μας επιρεαζει.. και μας καθοριζει ως θνητους
φιλια πολλα
η ευσυνοπτη Στελλα :)
Στέλλα μου, τα θέματά σου - καθώς και τα κείμενά σου, πάντα με βάζουν σε σκέψεις, δύσκολα τα ξεπερνάω. Κάποιες στιγμές είναι σαν «χρησμοί» αδιανόητα, χρειάζονται εμβάθυνση. Εκεί στα δύσκολα αδυνατώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, δεν ξέρω γιατί με θεωρείς «σπάνιο άτομο»… όχι! Εγώ θα έλεγα πως μάλλον άτομο υπό εξαφάνιση είμαι.
Για το «όλα» στη ζωή μας, έχεις δίκιο την επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Δεν είναι η «πεπατημένη» μου παρότι είχα ανοιχτή πρόσκληση, ευτυχώς δεν μπήκα σ’ αυτό το λούκι. Αλλιώς το φιλοσόφησα.
Στην πολιτική δεν υπάρχει σε τι και σε ποιον να πιστέψεις, ιδεολογίες και οράματα ξεθώριασαν και με το δίκιο του ο καθένας –όπως και οι περισσότεροι– να νιώθει απογοητευμένος.
Το Facebook, όσο και τις ψεύτικες «ψηφιακές κραυγές» αυτά τα like τα παρακάμπτω και σαν «ρομαντικός παλαιάς κοπής» παραμένω πιστός στο «blogging»
Με το θάνατο, τέλος, δεν έχω εξοικειωθεί… η ζωή είναι ωραία, π ανάθεμά την!
Προσπάθησα, όσο πιο «ευσύνοπτα» μπορούσα να δώσω (πιάνοντας παράγραφο-παράγραφο) τις απαντήσεις μου.
Και θέλω να ξέρεις, Στέλλα πως σε εκτιμάω πολύ! Και το γράφω με «αω» ως κατάληξη, για να κρατάει πιο πολύ ο ήχος της λέξης.
Το διάβασα, με τις μπλε γραμμές και τις μαυρες, δυο άνθρωποι, τα αισθήματα ξεχειλήζουν όμως όπως γράφεις φίλε: (Τα όνειρα, Στέλλα, ως συνήθως, σβήνουν πριν ξημερώσει.)
ΑπάντησηΔιαγραφήτους χαιρετισμούς μου
Γάβο
Acaso que no es asì, amigo?
ΔιαγραφήStella sabe como es decir mucho con pocas palabras y... esto no es facil.
Un abrazo!
Δεν κάνω ταξίδια στο f/b, ποτέ δεν υπήρξα ταξιδευτής των "υπερωκεάνιων μέσων", γιατί η πολυκοσμία μου θυμίζει λίγο "μαντρί" και πρόβατα. Προτιμώ τις μικρές βαρκάδες πάνω στις λέξεις μας, με λίγους αλλά καλούς φίλους, που έχουν τραβήξει κουπί στη ζωή τους, οπότε μπορούμε να εναρμονιστούμε σιωπηλά και με απόλυτη ελευθερία κινήσεων στα νερά που εμείς επιλέγουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους χαιρετισμούς μου και στους δυο σας!
Συμφωνώ, μπορεί να χάνουμε επεισόδια μες στην πολυκοσμία που κάποιοι αρνούμαστε, αλλά με τον δικό μας τρόπο, αυτόν που επιλέξαμε να κάνουμε «γωνιά της προσωπικής μας δημοσιότητας», προσαρμόζουμε το ταξίδι μας στη ρότα της αρεσκείας μας με συνταξιδιώτες που μας πάνε και τους πάμε. Επίτρεψέ μου την έκφραση, Μαρία.
ΔιαγραφήΠαραμερίσαμε βέβαια το κύριο θέμα και «κολλήσαμε» στο f/b, αλλά καλό είναι κι αυτό.
Καλό απόγευμα! Την αγάπη και την εκτίμησή μου για μια όμορφη εβδομάδα!
Είναι πολλά τα θέματα που "έπεσαν" στο τραπέζι. θα επιλέξω κάτι από το σχόλιο της Στέλλας να σχολιάσω Στράτο !
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει η Στέλλα "Δεν αποφασιζουμε εμεις".
Πολλές φορές η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως θέλουμε. Πολλές φορές φαίνεται ότι άλλοι αποφασίζουν , ότι εμείς δεν έχουμε καμία δύναμη.
Κι όμως! Ό,τι κι αν συμβαίνει, ακόμα κι αν γίνεται χωρίς τη δική μου θέληση, το πώς νιώθω είναι δική μου καθαρά ευθύνη!
Ακόμα και η επιλογή των λέξεων που κάνω για να εξηγήσω καταστάσεις και συναισθήματα, μπορεί να με σηκώσουν ή να με ρίξουν ακόμα περισσότερο.
Γράφει ο αγαπημένος μου ψυχολόγος: (θα διηγηθώ το περιστατικό όπως το θυμάμαι)
Έρχεται πελάτισσα εύσωμη και βυθίζεται κλαίγοντας στην πολυθρόνα μου αναστενάζοντας: "Κύριε Πιντέρη μου, κρέμομαι από μια ατσάλινη κλωστή στον ωκεανό "
"Έτσι όπως είναι εύσωμη καλά κάνει και τη θέλει ατσάλινη" σκέφτομαι.
"Αυτή τη στιγμή είσαι στο γραφείο μου και κάθεσαι στην πολυθρόνα μου, Ούτε κρέμεσαι , ούτε βλέπω κανέναν ωκεανό."
Και από κει που έκλαιγε η πελάτισσα έσκασε και το χαμογελάκι.. Εντάξει , δεν είναι έτσι, αλλά έτσι αισθάνομαι...
Τελικά, αν σκεφτόμαστε με αυτό τον τρόπο λογικό είναι να βλέπουμε αξεπέραστο το πρόβλημά μας.
Έχω μάθει όταν χρησιμοποιώ πομπώδεις λέξεις να θυμάμαι πάντα το περιστατικό αυτό και να αλλάζω λεξιλόγιο. Εμένα με έχει βοηθήσει πολύ αυτό...
Συγγνώμη αν πλάτιασα ή αν ξέφυγα...
Καληνυχτώ :)
Δεν αποφασίζουμε εμείς, Αριστέα… άλλοι αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς…
ΔιαγραφήΤο βλέπουμε και το ζούμε καθημερινά με τα όσα συμβαίνουν δίπλα μας, στην κοινωνία, στη ζωή μας.
Εγώ αποφάσισα να πάω αύριο για μια υπόθεσή μου στο κέντρο. Οι υπεύθυνοι του Μετρό αποφάσισαν να κάνουν απεργία για τη γενική τους συνέλευση. Δεν «φαίνεται», έτσι είναι! Δεν είναι δική μου ευθύνη. Βέβαια δεν είναι και αξεπέραστο το πρόβλημα… υπάρχει κι άλλη λύση δύσκολη. Ένα μικρό παράδειγμα φέρνω κι εγώ.
Και υπάρχουν χιλιάδες τέτοια σε όλους τους τομείς.
Είμαστε καταδικασμένοι, φίλη μου, σε μεγάλη η τιμωρία. Σε μεγάλη καταδίκη. Ουσιαστικά μας καταδίκασαν να ζούμε και να «ακολουθούμε μια πεπατημένη που παλεύουμε να την κάνουμε ευχάριστη», όπως έγραψε η Στέλλα, σε έναν παράπλευρο της κόλασης παράδεισο.
Το μόνο που δεν κατάλαβα είναι η τελευταία σου παράγραφος με τις «πομπώδες λέξεις»…
Σου εύχομαι μια καλή κι όμορφη εβδομάδα!
Στράτο, δεν μιλούσα για ευθύνη πάνω σε πράξεις. Πάνω στα συναισθήματα μιλούσα. Με ψυχολογία ασχολήθηκα , αυτή έχω πάντα κατά νου.
ΔιαγραφήΟι γνωστικές ψυχολόγοι λένε ότι τα συναισθήματά μας δημιουργούνται από τον τρόπο που ερμηνεύουμε τα γεγονότα. Αν χρησιμοποιήσω πομπώδεις λέξεις ή ερμηνεύσω κάπως τα γεγονότα ( και δεν εννοώ το κλείσιμο του μετρό, εννοώ άλλα προβλήματα πχ, σε μία σχέση) θα είμαι κι εγώ κάπως.
Ακόμα και για το κλείσιμο όμως του μετρό που αναφέρεις. είναι μεν μια πρακτική δυσκολία. Άλλος μπορεί να χαλαστεί και να κατεβάζει βρισιές κι άλλος να πει. οκ με δυσκολεύει κάπως αλλά δεν πειράζει. Θα πάρω άλλη συγκοινωνία :)))
Το τι επιλέγεις να νιώσεις είναι η δική σου ευθύνη :)
Έγινα μήπως λιγάκι πιο κατανοητή; :))
*γνωστικιστές συγγνώμη :)
ΔιαγραφήΚι όμως, καλή μου φίλη, αν τα οποιαδήποτε (εκτός ομαλότητας) εξωτερικά περιστατικά δεν μας επηρέαζαν αρνητικά και η ζωή μας κυλούσε αυτονοήτως –και όπως θα έπρεπε– ομαλά δεν θα δημιουργούσαν τρικυμία στα συναισθήματα.
ΔιαγραφήΣτο δε θέμα του μετρό, η δεύτερη επιλογή, δηλαδή το «οκ» εκείνου, μάλλον με παραπέμπει στο χαλαρό «έλα μωρέ»… μια πεπατημένη πλέον συνήθεια να τα δεχόμαστε όλα με το κεφάλι σκυφτό.
Εγώ πάντως δεν επιλέγω το πώς θα νιώσω, τα συναισθήματά έχουν πλήρη ελευθερία.
Αν η διαφωνία μας έχει συνέχεια θα προτιμούσα την οδό του εμάιλ.
Να ‘σαι καλά, Αριστέα μου!