Μια περίληψη της ομορφιάς…

Είχα γράψει, εν ευθέτω χρόνο, πως «κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελο της ψυχής μου την παίρνω και τη βγάζω περίπατο»… Εδώ που βρίσκομαι τώρα, έχω αφορμές –μου περισσεύουν, θα έλεγα– αυτό το χαμόγελο να έχει μαλακώσει, να έχει μονιμοποιηθεί και να παραμονεύει εκεί, ολόκληρο. Πελώριο!

Περίπατος λοιπόν. Μπαίνει μπροστά με μιας η μανιβέλα της ψυχής μου. Δεν είναι ότι το έχω ανάγκη κι εγώ, το έχει και η ψυχή μου, το έχει και η ματιά μου, με αποτέλεσμα αυτός ο περίπατος να έχει γίνει μια καθημερινή συνήθεια.

Σ’ ένα περιβάλλον γενναιόδωρο σε ομορφιά, σωρεύω σκέψεις, χρώματα και εικόνες από τούτη την άνοιξη του χειμώνα, το φθινόπωρο. Κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι. Κάθε φύλλο, έστω κι αυτό που κείτεται καταγής, είναι ένα λουλούδι άξιο θαυμασμού. Περιπλανιέται αχόρταγα η ματιά μου.

Μόνο ένας χαρισματικός σκηνοθέτης, όπως είναι η φύση, θα μπορούσε να βάλει τόση ποίηση σ’ αυτό που απλώνεται μπροστά μου. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η φύση είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης, αρκεί να την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της…

      Ετοιμάζομαι να «αιχμαλωτίσω» τη στιγμή. Να τη «φυλακίσω» για πάντα. Τη στιγμή, το απειροελάχιστο αποτύπωμα στον χρόνο. Αυτό το «κάτι» που... μ’ ένα κλικ θα χαρίσει ηδονή στη μετέπειτα ματιά.

Πεσμένα φύλλα καταγής. Χιλιάδες φύλλα. Σε ξεγελούν με το τέλειο της ύπαρξής τους… Το κλικ, ωστόσο, δεν άλλαξε την κατάσταση, δεν άλλαξε τίποτα. Αυτά θα παραμείνουν εκεί στην ανείπωτη σιωπή τους. Ορφανά!