Συμπλέξεις...

Είναι κάτι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται σε υποτιθέμενους μονόλογους με συνέπεια να βυθίζομαι στη σιωπή. (Ανάκατες κι ένοχες σκέψεις στη σιωπή)

Η γραφή μου είναι, ως επί το πλείστον θλιμμένη, μελαγχολική… (Είναι ωραία τα θλιμμένα κείμενα, ξέρετε, φανερώνουν το χαμένο κομμάτι της αλήθειας μας…). (Τα «δυστυχώς» και… τα υπέροχα «τίποτα»)

Είναι, να παρ’ η ευχή, κάτι στιγμές σιωπής και μοναξιάς που νιώθω να με τυλίγει η απουσία. Κι όσο με τυλίγει και αισθάνομαι μόνος, τόσο βυθίζομαι στον εαυτό μου. Κι όσο βυθίζομαι τόσο θυμάμαι. Κι όσο θυμάμαι συλλογιέμαι. Δε γίνεται κι αλλιώς. Πόσο απέραντη, αλήθεια, είναι η μοναξιά του καθενός μας. (Ενώπιος ενωπίω…) 

Όσο κι αν προσπαθούσα να γνωρίσω τους ανθρώπους από τις ματιές κι από τους ήχους της ψυχής τους, ποτέ δεν έμαθα, ο δύστυχος, να διαβάζω ακριβώς τις λεπτομέρειες στα μάτια και στις ψυχές τους… (Για ένα τίποτα…)

Χαράμισα άσκοπα χρόνο σε παράταιρα αλισβερίσια (Εκπαιδεύοντας τον χαρακτήρα μου...)

Όλοι μας δίνουμε και παίρνουμε –άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο- όχι μόνο αγγίγματα κι αγάπη αλλά κι αλήθειες. Αυτό! Τις αλήθειες των εαυτών μας. (Το πάρε-δώσε της ψυχής μας)

Κι αναρωτιόμαστε τι συνέβη στην πορεία. Πότε χάθηκαν όλα αυτά και τη θέση τους πήρε η συνεχής πίεση του χρόνου, το άγχος και η αγωνία για το αύριο;…

Εννιάχρονα!!!

Θέλω να πιστεύω πως, ύστερα από 9 χρόνια, που συμπληρώνονται σήμερα, 19 Νοεμβρίου, κατάφερα να έχω ένα ιστολόγιο από το οποίο ό,τι εξάγεται είναι η αντανάκλαση του εαυτού μου. Όλη! Που καταγράφεται με λέξεις, εικόνες, θέσεις, σκέψεις, απόψεις βιώματα και συναισθήματα δίνοντας ένα άλλο χρώμα! Δεν είναι κι εύκολο, εδώ που τα λέμε, να μεταπλάθει κανείς την ευαισθησία του σε λέξεις.

Αυθεντικά, ανθρώπινα, όλα. Διαπνέονται, ως συνήθως, –κι απ’ ό,τι λένε, χωρίς την παραμικρή διάθεση να ευλογήσω τα γένια μου– από μια εκλεπτυσμένη έκφραση, αφήνοντας να φανεί μια υπέρμετρη ευαισθησία και μια εύθραυστη ψυχή. Διακριτική, κι απαλλαγμένη από κάθε είδους αμφισβήτηση. Ο καθένας άλλωστε προσπαθεί να φτιάξει το χώρο του με τα υλικά που διαθέτει. «Είναι προτιμότερο να είσαι το γνήσιο πρωτότυπο του εαυτού σου, παρά το φτηνό αντίγραφο οποιουδήποτε άλλου»… Αυτό το τίμησα όσο μπορούσα.

         Δεν έκανα τσιγγουνιές στην τρυφερότητα. Τη χάριζα απλόχερα. (Ποιος έλεγε να δεις, πως η τρυφερότητα είναι μόνο γένους... θηλυκού;). Και η αμεσότητα εκεί… παρούσα, με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές! Αυτή η αμεσότητα που μοιράζεται.

Κάτι –ίσως το πιο σπουδαίο– που καταφέραμε –εσείς κι εγώ– ήταν να μικρύνουμε, κατά κάποιο τρόπο, τις αποστάσεις που μας χώριζαν κι ας μην έγινε αυτό με όλους. Με κάποιους τελικά δεν ταιριάξαμε… Αδυναμίες εντέλει. Δυστυχώς! Στο διάβα του χρόνου προέκυψαν και αναχωρήσεις. Καλωσορίσματα και αποχαιρετισμοί ήταν μέσα στο πρόγραμμα.

Ωστόσο, τα αποτυπώματα, που με τα λόγια σας αφήνατε στα σχόλια, ήταν ό,τι πιο κοντινό σε τρυφερότητα δεχόμουν. Έχω να το λέω: Τι φίλους αξιώθηκα!!! Πόσα θαυμαστικά χωράνε… Να τα προσθέσω…

          Άφησα για το τέλος τα… χρωστούμενα απέναντί σας. Τα οφειλόμενα! Θα τα αποδώσω με τρεις απλές λέξεις: Ένα «ευχαριστώ», ένα «σας αγαπώ» και μια «συγγνώμη»! Όπου και όπως αναλογούν.

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει το κέρασμα!

Να είστε καλά!

13η Νοεμβρίου... βαμμένη με αίμα

Ας αναλάβει ο χρόνος...

«Ας αναλάβει ο χρόνος να κάνει αυτό που οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους. Σβήνει μνήμες, γεννάει νέες ανάγκες, μεταμορφώνει τις αναμνήσεις…»

Αντιγράφω από την εξαιρετική Ισπανίδα συγγραφέα Σολεδάδ Πουέρτολας (Soledad Puertolas Villanueva, Σαραγόσα 3 Φεβρουαρίου 1947- ) και συνεχίζω:

«Πολλές φορές  η βεβαιότητα πως αυτό που έζησες θα το καταπιεί ο χρόνος μετατρέπεται σε ένα ανυπόφορο συναίσθημα. Οι καλύτερες αναμνήσεις δεν είναι αυτές που αφήνουν οι πιο ευτυχισμένες στιγμές. Αντίθετα, οι ευτυχισμένες στιγμές καταλήγουν τελικά οι χειρότερες αναμνήσεις γιατί η χαμένη τους ένταση είναι κάτι το αβάσταχτο»!

Και… η εκδοχή μου:

Οι καλές στιγμές που ζήσαμε γίνονται καλές αναμνήσεις.

Οι κακές γίνονται καλά μαθήματα…

Μια περίληψη της ομορφιάς…

Είχα γράψει, εν ευθέτω χρόνο, πως «κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελο της ψυχής μου την παίρνω και τη βγάζω περίπατο»… Εδώ που βρίσκομαι τώρα, έχω αφορμές –μου περισσεύουν, θα έλεγα– αυτό το χαμόγελο να έχει μαλακώσει, να έχει μονιμοποιηθεί και να παραμονεύει εκεί, ολόκληρο. Πελώριο!

Περίπατος λοιπόν. Μπαίνει μπροστά με μιας η μανιβέλα της ψυχής μου. Δεν είναι ότι το έχω ανάγκη κι εγώ, το έχει και η ψυχή μου, το έχει και η ματιά μου, με αποτέλεσμα αυτός ο περίπατος να έχει γίνει μια καθημερινή συνήθεια.

Σ’ ένα περιβάλλον γενναιόδωρο σε ομορφιά, σωρεύω σκέψεις, χρώματα και εικόνες από τούτη την άνοιξη του χειμώνα, το φθινόπωρο. Κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι. Κάθε φύλλο, έστω κι αυτό που κείτεται καταγής, είναι ένα λουλούδι άξιο θαυμασμού. Περιπλανιέται αχόρταγα η ματιά μου.

Μόνο ένας χαρισματικός σκηνοθέτης, όπως είναι η φύση, θα μπορούσε να βάλει τόση ποίηση σ’ αυτό που απλώνεται μπροστά μου. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η φύση είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης, αρκεί να την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της…

      Ετοιμάζομαι να «αιχμαλωτίσω» τη στιγμή. Να τη «φυλακίσω» για πάντα. Τη στιγμή, το απειροελάχιστο αποτύπωμα στον χρόνο. Αυτό το «κάτι» που... μ’ ένα κλικ θα χαρίσει ηδονή στη μετέπειτα ματιά.

Πεσμένα φύλλα καταγής. Χιλιάδες φύλλα. Σε ξεγελούν με το τέλειο της ύπαρξής τους… Το κλικ, ωστόσο, δεν άλλαξε την κατάσταση, δεν άλλαξε τίποτα. Αυτά θα παραμείνουν εκεί στην ανείπωτη σιωπή τους. Ορφανά!