Λέσβος. Αποθήκη ανθρώπινων ψυχών…

           Τι να γράψεις και πώς να περιγράψεις τις χιλιάδες συγκλονιστικές εικόνες που ξετυλίγονται ολημερίς μπροστά σου κι αναρωτιέσαι: Αυτή είναι η Ευρώπη μας; Αυτός ο πολιτισμός της; Δεν μεταφέρονται εύκολα όλα αυτά στο χαρτί ή εδώ στην οθόνη.

Είδα και έζησα από κοντά το νησί της Λέσβου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Είδα δεκάδες πλαστικές βάρκες να καταφθάνουν καθημερινά στις ακρογιαλιές (στις βορειοανατολικές κυρίως) φορτωμένες με πρόσφυγες. Είδα χιλιάδες απ’ αυτούς, κι ανάμεσά τους μανάδες με μικρά μωράκια, να περπατάνε κατά μήκος της κεντρικής οδικής αρτηρίας του νησιού, μέσα στον ήλιο, με την έκδηλη –κι άλλοτε σιωπηρή– χαρά της σωτηρίας, με προορισμό το λιμάνι της Μυτιλήνης. Το οποίο είχε μετατραπεί σ’ ένα τεράστιο καταυλισμό, σε μια αποθήκη ανθρώπινων ψυχών.

Είδα εξαθλιωμένους ανθρώπους, ταλαιπωρημένους και εξουθενωμένους, με το χαμένο βλέμμα μιας άγνωστης ζωής μπροστά τους. Ανθρώπους-θύματα ενός πολέμου που τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν πατρίδα, σπίτια, συγγενείς, τα χώματα που γεννήθηκαν, για να επιβιώσουν –πλάθοντας όνειρα– ανάμεσα σε βόμβες και σφαίρες, σε απελπισία και απόγνωση. Απόγνωση τέτοια ώστε ν’ αποφασίσουν να πάρουν το μεγάλο ταξίδι της ελπίδας, της διαφυγής, της ζωής.

            Είδα πως άφηναν τη ματιά τους να κοιτάζει πίσω κι ας προχωρούσαν βλέποντας μπροστά το τι τους περιμένει… Μαζί τους περπατούσε και η σιωπή από τα ερημωμένα χωριά τους και οι ψυχές απ’ τους άδικους θανάτους. Μπορεί να λαχταράνε ό,τι άφησαν πίσω που… ίσως κάποια στιγμή τα ξαναδούν… Όνειρα…

Είδα χιλιάδες απελπισμένους στο λιμάνι της Μυτιλήνης να περιμένουν μέσα στη μιζέρια και τη βρώμα. Η κατάσταση και η ιδίως η ματιά τους σε ντροπιάζει. Τα βάζεις με τον εαυτό σου. Είναι εικόνες που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Είναι η ανικανότητα να κάνεις κάτι για αυτό. Είναι τα ανάμικτα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου. Είναι η ανεπάρκεια του κράτους και η ασυνεννοησία μεταξύ των υπευθύνων μεταφέροντας έτσι στους κατοίκους ένα βάρος που δεν τους αναλογεί.

Ωστόσο, οι φροντίδες των ντόπιων και των αρχών δεν επαρκούν για ένα τόσο μεγάλο και επείγον πρόβλημα. Χρειάζεται, ιδίως, ανθρωπιστική συμπεριφορά γι’ αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους που ψάχνουν απεγνωσμένα μια θέση γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Το όνειρο της Ευρώπης.

Οι φωτοσυνθέσεις περιέχουν και φωτογραφίες του Δημ. Φωτίου