Το
διάβασα τις προάλλες. Το διαβάζω ξανά και ξανά και κολλάω, τόσο σαν να το ’γραψα
εγώ. Τόσο πολύ μου πάει. Τι στο καλό… διάβασε τις σκέψεις και τις έγνοιες μου η
Ρέα; Η Κυρία Ρέα! Κυριολεκτώ!
Απομόνωσα
ένα μέρος, αυτό που μου «κόλλησε» και… το παραθέτω εδώ:
Τα σκεφτόμουν όλα
αυτά… Μάλλον όχι! Τις σκέψεις αυτές πυροδότησε η φράση μιας γυναίκας. Είχε
φεγγάρι, είχε μια θάλασσα, είχε μελαγχολία… Ήταν λέξεις, ήταν σκέψεις που
ξέφευγαν από πολιτικές συζητήσεις. Και τις εξέλαβα σχεδόν σαν σκληρό πορνό. Γιατί
πάει καιρός που δεν μιλάμε για τίποτα άλλο εκτός από πολιτική. Πάει καιρός που
όποιος δεν σκέφτεται για το μέλλον μας μέσα από τα αδιέξοδα δράματα της φθηνής
μας πολιτικής σκηνής, πρέπει να νιώθει και μια ντροπή ότι το μυαλό του έχει
ξεφύγει σε ξεδιάντροπα μονοπάτια. Η γυναίκα, δεν ξέρω λοιπόν πώς, αλλά
ξανοίχτηκε και μίλησε για σχέσεις. «Πιο πολύ έχω κλάψει γι' αυτά που τελειώνουν
παρά γι' αυτά που πεθαίνουν» μου είπε εξομολογητικά. Και 'γω κόλλησα να
σκέφτομαι… Πώς τελειώνουν οι σχέσεις των ανθρώπων; Πότε τελειώνουν; Μπορεί
να σέρνουν την άδικη κατάρα του βολικού ρούχου; Οι σχέσεις έχουν τη μαγεία του
να γνωρίζεσαι και το δράμα του να παραγνωρίζεσαι. Έχουν τη «δουλίτσα» τους οι
άτιμες οι σχέσεις και την «μπελαλοδουλειά» των άτιμων σωστών αποστάσεων.
Αυτά! Και άντε στο επόμενο να μιλήσουμε για πολιτικά...
Σημ. Οι υπογραμμίσεις
δικές μου.
Και το αποψινό ολόγιομο φεγγάρι, όλο για εσάς!
