Εξομολόγηση μπροστά σε μια άδεια σελίδα…(II)

(Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης)

        Τι παράξενο, αλήθεια, εσύ κενή από λέξεις κι εγώ με συμπτώματα πνευματικής ατροφίας. Στραγγίζει ώρες ώρες τούτο το μυαλό, μη νομίζεις… Είναι στιγμές που νιώθω ανίκανος να αντιδράσω στα ερεθίσματα που δέχομαι. Είναι δύσκολο –και το ξέρεις– να εκφράζεις κάποιες φορές –ακριβώς και με μέτρο– τις σκέψεις σου, τις ανάγκες σου, τις θλίψεις… Κι εγώ, όλα τούτα, θέλω να τα εκφράζω ελεύθερα, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο. Να υπερασπίζομαι τις ανησυχίες μου, δίχως να φοβάμαι μη και φανούν οι ατέλειες, οι αδυναμίες, τα πάθη ή οι πληγές μου. Με φοβίζει η σιωπή των λέξεων, όμως τις ψάχνω και προσπαθώ να τις αραδιάσω τη μια δίπλα στην άλλη, να τις βάλω στη σειρά, σαν ψηφίδες ενός μωσαϊκού, να τις κάνω φράσεις και να τις ομορφύνω με όσα πολύτιμα στολίδια έχω μαζέψει κατά καιρούς, δανεισμένα από λογής-λογής διαβάσματα.

         Μου χαρίζεις χαμόγελα, σαν ήλιος, σου χαρίζω στιγμές, πότε απ’ τις λιακάδες της ψυχής μου και πότε από τις συχνές συννεφιές της. Το χέρι μου γίνεται η προέκταση αυτής της ψυχής, που ψάχνει να βγάλει από το μέσα της, απ’ τα ξεφτισμένα υφάδια που της έχουν απομείνει, λέξεις απλές και ξάστερες. Μα, αυτές αγκομαχούν, νιώθω βαριές τις ανάσες τους, αφουγκράζομαι το λαχάνιασμα και τη λαχτάρα τους, καθώς δραπετεύουν. Κι όπως ξεχύνονται προς τα έξω παρασέρνουν κι εμένα μαζί τους, να τις αποτυπώσω στη λευκή επιφάνειά σου. Να μείνουν στη συντροφιά σου. Η μια απαραίτητη για την άλλη. Λέξεις αγαπημένες και σίγουρα αληθινές που, ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή τις πάρει ο αέρας και ταξιδέψουν. Για να περιγράψουν. Να δείξουν. Να πούνε…