Έγραφα, λοιπόν, στην
προηγούμενη ανάρτηση πως όταν συναντιόμαστε με τους φίλους ανοίγουν οι κρουνοί της μνήμης και λέμε, λέμε… Χωρίς σταματημό. Λέμε
διάφορα. Για τις ενοχές μας, για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας, για το
πώς τα καταφέρναμε και για το πώς –πολλές φορές– τα θαλασσώναμε. Για όσα μας πρόδωσαν… Α, λέγαμε και
για
’κείνους τους αθώους και θρυμματισμένους έρωτές μας! Κυρίως γι’ αυτούς! Θυμάσαι;… Ωστόσο, τίποτα δεν μας παρηγορεί για ό,τι χάθηκε, γιατί απλά τίποτα δεν μπορεί να
το αντικαταστήσει. Σταλάζουν μέσα μας τα χρόνια, κυλάνε, φεύγουν
–και θα φεύγουν– τελεία και παύλα.
Κι ύστερα –να μη τα πολυλογώ– κάθομαι και ψαχουλεύω να δω
τι απ’ όλα παραλείψαμε. Κάθομαι να λογαριάσω τα
χρόνια. Να τα μετρήσω. Πώς λογαριάζονται, και πώς μετριούνται άραγε τα
χρόνια; Μου λέτε; Εκεί
που ο χρόνος μάς φθείρει, εκεί και μας πλουτίζει. Ξέρει αυτός να γεφυρώνει
βιώματα, συναισθήματα, επιθυμίες και πράξεις.
Αφουγκράζομαι την καρδιά μου να χτυπάει στους ρυθμούς
εκείνης της εποχής που έχει πια χαθεί. Οι
χτύποι της ψάχνουν να βρουν μια έξοδο κινδύνου. Κι από μέσα μου πάει να βγει
ένα μακρόσυρτο «αχ». Κάνω μια έτσι και… το πνίγω.
«Χρωστάω ενός λεπτού κραυγή, για κάθε στιγμή που σιωπώ»… Ποιος το ξεστόμισε
τούτο; Δεν παίρνω όρκο αν ήταν η Λιλή Ζωγράφου ή ο Γκαρσία Μάρκες…
H κουβέντα κάνει καλό, σε φέρνει μάλλαον σε διασυνδέει με τοπλήθος με τον κόσμο με τους υπόλοιπους ανθρώπους, και όμως είναι τόσο δύσκολο να γίνει να την απολαύσεις διότι ο κάθε ένας μας το άτομο έχει τις δικές του ατομκες σκοτούρες όου δεν αφήνει τον εαυτόν το ελεύθερο να κουβεντιάσει, να αλλάξει απόψεις γνωμες, Γράφεις: (Αφουγκράζομαι την καρδιά μου να χτυπάει στους ρυθμούς εκείνης της εποχής που έχει πια χαθεί.) Ρωτώ τον εαυτόν μου αν θα έκανα τα λάθη της τότε εποχής με το μυαλό που έχω σήμερα, Δεν υπάρχει απάντηση, Εκείνη η εποχή η των ερώτων των περιπετειών με το καρδιοχτύπι, ακόμα και με το τι μου έχει γράψει το μέλλον, πια θα γνωρίσω όλα αυτά έκαναν την ζωή ενδιαφερουσα η καλή υγεία, η καλές παρέες τα γλέντια, τ άγνωστα απρόοπτα όλα αυτά άφησαν τα σημάδια τους που σήμερα έρχοντε μπροστά μας και δίνουν έμα γλυκοχάραμα στον συνεφιασμένο ουρανό της ηλικίας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓάβο
Αγαπητέ μου Γάβο, είναι φανερό πως η ροή της ζωής και η σκληρή καθημερινότητα έχουν επιδράσει στις διαθέσεις μας. Όμως, τουλάχιστον εγώ, προσπαθώ στις συνάξεις αυτές να αισθάνομαι άνετα.
ΔιαγραφήΣτην ερώτηση που κάνεις στον εαυτό σου, αν την έκανα εγώ σε μένα δεν ξέρω αν ξαναέκανα τα λάθη που έκανα αλλά θα έδινα οτιδήποτε για να την ξαναζούσα.
Καλή σου μέρα!
To παρελθον εχει περάσει....με τα καλα του και τα δυσκολα του.. το αυριο δεν ξερουμε τι θα φερει.... ας ζήσουμε λοιπόν το τωρα.... δεν θυμαμαι που το διαβασα αλλα νομιζω οτι λεει το αυτονόητο ..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να έχει περάσει, Ρούλα, δε λέω, αλλά όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση για το ίδιο θέμα έγραφα: «Τι να πεις για τα σημερινά, για τ’ αύριο, για το μέλλον…», οπότε την οδηγούμε τη συζήτηση στα σίγουρα…
ΔιαγραφήΜε την καλημέρα μου!