Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!

Κι ενώ ο Απρίλης μας επισκέφτηκε γενναιόδωρος, ανοιξιάτικος και γελαστός, με το που μπήκε η Εβδομάδα των Παθών το γύρισε στο μουντό, για να συντονιστεί και να συνηγορήσει με το συναίσθημα της χαρμολύπης. Μέρες μιας άνοιξης, άστατης κι απείθαρχης που με χειμώνα μοιάζει… Ανάκατες οι ευωδιές της φύσης και του λιβανιού με τα «αλληλούια» του αγέρα, αφήνουν να αιωρείται μια παράξενη συναίσθηση, κάτι σαν θαύμα. Το θαύμα που νομίζουμε ότι μας λείπει κι ολόγυρά μας είναι, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα. Τον κόσμο μας.

Κάθε χρόνο, με το που φτάνει η Μεγάλη Εβδομάδα, αναπόφευκτα μας παρασύρει στην καταγραφή μιας ατέρμονης μνήμης που την κουβαλάμε μέσα μας. Ανοίγουμε το κουτί με τα φυλαχτά της καρδιάς μας, τα ιερά και τα όσια των παιδικών μας χρόνων, κρυμμένα στο εικονοστάσι της ψυχής μας και ξαναζούμε εκείνες τις στιγμές. Τέτοιες μέρες, επιστρέφω σ’ εκείνα τα χρόνια της παιδικής αθωότητας ψάχνοντας όσα σημάδια έχει αφήσει ο χρόνος. Είναι η τρυφερότητα, η μελαγχολία, η ελπίδα, τα λόγια των ύμνων. Είναι οι αναμνήσεις, ο τόπος μας, η νοσταλγία, δηλαδή η παράδοση που ανήκει σε όλους όσους τη νιώθουν.

Σ’ εκείνες τις εκκλησίες των παιδικών μου χρόνων, στα κατανυκτικά απόδειπνα με τις Ακολουθίες του Νυμφίου –μικρές τελετές, μέσα στη μυσταγωγία του Θείου Πάθους– ταξιδεύει ο νους, όπου όλα ήταν λυπημένα κι όλα έλαμπαν! Όπου τα καντήλια έκαιγαν με λάδι. Τα ταπεινά κεριά της «δραχμής» δεν είχαν σχέση με τις διακοσμητικές λαμπάδες του σήμερα. Και το λιβάνι… μοσχομύριζε!

Τέτοιες μέρες, γυρίζουμε πίσω –όσο μεγαλώνουμε, ίσως και πιο πολύ– προσκυνητές εικόνων, αναμνήσεων κι ονείρων. Στην εκκλησιά της ενορίας μας, που φάνταζε στα μάτια τόσο επιβλητική, πήγαινα αναζητώντας… λίγο φως. Η κορύφωση του δράματος και του πένθους, συνυπήρχαν ταυτόχρονα με το συναίσθημα αγαλλίασης και χαράς στην προσμονή της προεξέχουσας, μοναδικής γιορτής. Της Λαμπρής! Με τη βεβαιότητα ότι μετά από κάθε «Σταύρωση» έρχεται η «Ανάσταση»…

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!