Εν τη ρύμη του λόγου...

Η στιγμή φευγαλέα, οι δρόμοι μοναχικοί, οι ώρες άγρυπνες,

οι σκέψεις προσωπικές, οι λογισμοί πληγωμένοι,

η μελαγχολία πικρή, η καρδιά ευαίσθητη,

η πλήξη υποτροπιάζουσα, η προσδοκία άγρυπνη,

τα αισθήματα αγνά, η αφοσίωση παθιασμένη, οι ενοχές ανύποπτες,

τα δευτερόλεπτα τρέχουν, ο παραλήπτης ανύπαρκτος

και ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες να… επιμένει:

«Μαθαίνεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
{…}

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις.
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη.
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις.
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις.
…με κάθε αντίο μαθαίνεις».