Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά!

Μπορεί τούτες τις μέρες, για χίλιους δυο λόγους, η προσωπική μας επικοινωνία να μην είναι τόση όση θα θέλαμε, όμως η αγάπη, η έγνοια και η φιλία παραμένουν αγνές, δυνατές κι ανέπαφες, πάντα με την ελπίδα να παραμείνουν έτσι για πολύ καιρό ακόμη.

Φτάνοντας, πλέον, προς το τέλος του χρόνου, όλο και περισσότερο η σκέψη μας ταξιδεύει κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα, σ’ αυτά που καθ’ όλη τη διάρκεια τούτου του χρόνου, ανταλλάξαμε λόγια φιλικά και συναισθήματα που μας έφεραν πιο κοντά.

Σ’ όλα αυτά τα πρόσωπα, σε φίλες αγαπημένες, σε φίλους καλούς, σε γνωστούς και αναγνώστες αλλά και σε όσους που μ’ ένα τυχαίο κλικ ο δρόμος τους έφερε από εδώ, σε όλους τους ανθρώπους γενικά, εύχομαι: 

Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά γεμάτη από Υγεία,

Αγάπη, Ζεστασιά, Χαρές, Γαλήνη, Φώτιση,

αστείρευτη Δημιουργικότητα και Αισιοδοξία

για ’κείνα που δίνουν νόημα και ομορφαίνουν τη ζωή μας.

Και βέβαια να πραγματοποιηθούν όλα, μα όλα τα όνειρά μας!

Σημ. Αν κάποιον τον ενδιαφέρει να έχει ένα ημερολόγιο σαν κι αυτό, μπορεί να μου στείλει τη φωτογραφία που επιθυμεί να εμφανίζεται σ’ αυτό και ευχαρίστως θα το φτιάξω και θα το στείλω.

Χριστούγεννα, η γιορτή που ζεσταίνει τις καρδιές!

 Κι από καρδιάς η ευχή μου:

Τα κτήρια της Μήθυμνας μέσα από τα μάτια των παιδιών

Ο τόπος μου με ξεναγούς παιδιά του Δημοτικού Σχολείου. Ο μοναδικός αρχιτεκτονικός χαρακτήρας του. Η ιστορία του. Το κάστρο του. Οι δρόμοι του. Τα σπίτια του. Τα αρχοντικά του. Οι εκκλησιές του. Οι  βρύσες του. Το λιμάνι του. Κυρίως η αρχιτεκτονική φυσιογνωμία του, μέσα από τα πιο αθώα λόγια και μάτια. Των παιδιών του!…

Πατήστε το βελάκι και ξεκινήστε 

Ευχή όλων όσων γεννηθήκαμε εκεί, ο τόπος αυτός να παραμείνει για πάντα ζωντανός, να συνεχίσει να συμπλέκεται με το μύθο, την ιστορία, την ομορφιά, το φως... το παραμύθι, ώστε και η επόμενη γενιά παιδιών, με την ίδια περηφάνια, να διαβούν τα πλακόστρωτα σοκάκια, απ' την μια ως την άλλη άκρη, να περπατήσουν πάνω στα χνάρια που άφησαν τα βήματα άλλων… 

Οκτάχρονα...

Αφότου έκανα την παράτολμη πράξη να «κρεμαστώ», διά μέσου του «blogger», στο διαδίκτυο, δημιουργώντας τούτο το ιστολόγιο, πέρασαν κιόλας οχτώ χρόνια. Δεν είναι και λίγα… Λένε πως τα εκατό πρώτα χρόνια είναι δύσκολα και ζόρικα. Μετά στρώνεις. Κι εγώ βρίσκομαι μόλις στα οχτώ! Οκτώ και… συνεχίζω.

Εξηγούμαι: Τα γενέθλια ήταν στις 19 Νοεμβρίου, αλλά κάποιες αμφιβολίες που είχα, να το ανακοινώσω ή όχι, όπως και κάποιες λεπτομέρειες που προέκυψαν, μ’ έκαναν να το αναβάλω μέχρι σήμερα.

Μέσα σ’ αυτά τα 8 χρόνια έμαθα τόσα πράγματα και γνώρισα τόσους ανθρώπους κι αυτό με κάνει να νιώθω μεγάλη ικανοποίηση. Άντεξα! Κι αν ακόμη αντέχω είναι για τον απλούστατο λόγο ότι μ’ αγκάλιασαν κάποιοι άνθρωποι μ’ ευγενικές ψυχές που με κέρναγαν λόγια φιλικά, αγάπες και καλημέρες… Μου έφταναν αυτά.

Μέσα από τούτο δω, το δανεικό κομμάτι που μας επέτρεψαν να το μετατρέψουμε σε δικό μας, εγώ, κάθε τόσο εξομολογούμαι μπροστά στη λευκή οθόνη του υπολογιστή μου κι απέναντί σας, αναζητώντας τα όρια της μετριότητάς μου. Ακολουθώντας επίμονα και έμμονα το μονοπάτι της καρδιάς, αφήνω να ξεχειλίζει από μέσα μου άφθονο το συναίσθημα. Κι είναι φορές που δεν συγχωρώ στον εαυτό μου αυτές τις ευαισθησίες μου, παρόλο που το έχω ανάγκη να τις εκθέσω. Κι αλίμονο, αυτό το μονοπάτι, χίλιες φορές κι άλλες τόσες, με βγάζει σε δύσβατα περάσματα. Αλλά μαθαίνω…

Ήταν 19 Νοεμβρίου του 2006,

κι αυτός ήταν ο τίτλος και ο υπότιτλος της πρώτης ανάρτησης.

συνομιλώντας με τον εαυτό μου έγραφα...

κι οι σκέψεις μου γίνονταν λέξεις...

Έτσι είμαστε οι άνθρωποι συναισθηματικοί, παρορμητικοί, ρομαντικοί, ανυποψίαστοι, αθώοι, απροετοίμαστοι κι... ερασιτέχνες. Λογαριάζουμε, συχνά, με λάθος όργανα… Κάποιες φορές, αναγκαζόμαστε ή μας αναγκάζουν να παρατραβάμε λίγο παραπάνω το σχοινί και… στο τέντωμα σπάει. Μας χωρίζει ένα κενό, αλλά, όπως λένε, θέλει απόσταση η αγάπη για να κρατιέται ζωντανή. Όσο γίνεται…

Μέσα απ’ την καρδιά μου, λοιπόν, θέλω να ευχαριστήσω όσους μου ’καναν παρέα τούτα τα οχτώ χρόνια.

Μηθυμναίος