Οι ενδιάμεσες στιγμές…

Είχα ετοιμάσει τη νέα ανάρτηση για την περασμένη εβδομάδα, κι άρχιζα το κείμενο με τούτη εδώ τη φράση: «Τώρα που οι ουρανοί σκοτεινιάζουν, ιδίως τ’ απογεύματα, και η μέρα χάνεται σε αδιέξοδα μονοπάτια, έχουμε ανάγκη από τις ενδιάμεσες στιγμές που χάνουμε»... Έλα όμως που ένα ταξίδι μου προς Ήπειρο μεριά ήταν η αιτία να μείνει η ανάρτηση στο πρόχειρο κι ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί ήρθε και με διέψευσε τούτο το απρόσμενο «μικρό καλοκαίρι» του Οκτώβρη.

Οπότε διορθώνω τα του καιρού που το γύρισε σε λιακάδες με ωραίο άπλετο φως, γλυκιά υγρασία και αισιόδοξη διάθεση, τέτοια που αρπάζεις τη ζωή στην αγκαλιά σου, ανοίγεις το παράθυρο και διασχίζεις τον κόσμο, σαν σε μήνα του μέλιτος, με τη σιγουριά πως θα ’ναι όλα πιο όμορφα κι από ένα όνειρο...Κι αφήνω ως έχουν τις ενδιάμεσες στιγμές που χάνουμε…

Σύμμαχοι και σύντροφοι, λοιπόν τα συναισθήματα κι ασπίδα προστασίας στις φουρτούνες και στα δύσκολα. Στις συνήθεις παράξενες διαδρομές που κάνει το μυαλό με τα «πήγαιν’ έλα» της σκέψης, που διεγείρουν τη φαντασία κι αυτή φτιάχνει ιστορίες. Ξυπνώντας μαζί της και βιώματα που ζητάνε την έκφρασή τους. Σημάδια που καλούνται να αποκαλύψουν το σημείο όπου διασταυρώνονται τα όνειρα και συμπλέκονται οι συγκινήσεις. Όσο βέβαια μπορεί να γίνει αυτό.

Και φυσικά, όσο θα υπάρχουν οι μικρές κι απλές «ενδιάμεσες στιγμές» που αγγίζουμε και μας αγγίζουν. Αυτές που δώσαμε και πήραμε αγάπη, φιλία, κατανόηση κι αλήθεια. Την αλήθεια των συναισθημάτων, των σκέψεων, των σιωπών, των ψιθύρων, των ήχων… των εικόνων. Των παρεξηγήσεων. Εκείνες που χαμογελάσαμε, που δακρύσαμε, που κλάψαμε, που πληγώσαμε και… μας πλήγωσαν. Κι αυτές που χάσαμε, αφού η πρόσκληση για καφέ, για κάποιο λόγο, δεν…