Στίχο το στίχο, νότα τη νότα...

           Όχι μόνο τις άδειες ώρες μου, θα έλεγα σχεδόν όλες, τις «γεμίζω» με μουσικές και τραγούδια. Το ν’ ακούω μουσική είναι για μένα, τρόπος ζωής. Δίχως μελωδία, έχω την εντύπωση –και το πιστεύω– πως η ζωή είναι στεγνή. Κάθε τραγούδι, κάθε στίχος έχει κάτι να μου θυμίσει. Κάτι θα ξεσκαλίσει μέσα μου και με κάτι δικό μου θα ταυτιστεί. Αυτό, υποθέτω, να συμβαίνει και σ' εσάς. 

Θαρρείς πως τα λόγια που βάλανε στα τραγούδια, είναι δικά σου λόγια κι απορείς πως κι έγινε το θαύμα μερικοί στίχοι τραγουδιών, να λένε τις δικές σου ιστορίες. Συγκίνηση και ρίγος νιώθεις, πέφτοντας πάνω σε ένα τραγούδι που σ' έχει ακουμπήσει, που έχει χτυπήσει μέσα σου χορδές και μνήμες, παλιές ίσως, αλλά καθόλου ξεχασμένες.

Ανοίγει τότε το κουτί των αναμνήσεων και μια μια πετάγονται έξω. Φέρνουν το χτες στο παρόν, αναποδογυρίζοντας ημερολόγια και χρόνους. Το καθένα και μια ιστορία, έναν έρωτα, μια απογοήτευση, ένα μακρόσυρτο «αχ»... Ταξιδεύει ο νους με όχημα τη μελωδία. Ένα τραγούδι δρόμος είναι που καθρεφτίζει κάτι από τη ζωή του καθενός μας.

Το ραδιόφωνο είναι το μέσον που συντροφεύει και στηρίζει τις αδέσποτες ώρες μου. Παρέα μου οι καλές μουσικές εκπομπές με αξιωμένους παραγωγούς, που απόμειναν λίγοι πλέον, με τραγούδια απ’ αυτά που σκάνε στη μνήμη κι αφήνουν ραγίσματα. Μέσα σ’ αυτόν τον πλούσιο μελωδικό και ερεθιστικό κόσμο, η μουσική σαν επένδυση συμπληρώνει τις «εξομολογήσεις» των στίχων. Σ’ αυτούς στηρίζεται, απ’ αυτούς εμπνέεται κι αυτούς υποστηρίζει.

Υπάρχουν, πάντα εννοώ ελληνικά τραγούδια, που με τους στίχους τους, βάζουν τάξη στη μπερδεμένη σκέψη μας. Τραγούδια, που μέσα σε τρία-τέσσερα μόνο λεπτά, κλείνουν μια ιστορία, έναν έρωτα, όνειρα, λυγμούς, φιλιά, προσευχές... συγκίνηση. Αν πιάσουμε να καταμετρήσουμε τα τραγούδια που μας έχουν χαρίσει τέτοιες στιγμές, θαρρώ πως θα χρειαστούμε ένα σωρό σελίδες.

Λόγια μετά μουσικής, λόγια καλοδεχούμενα. Χαρές και λύπες, όλα ανάκατα με μουσική όπως, πάνε κάποια βράδια πίσω, που άκουγα ένα πρόγραμμα, λες κι ήταν φτιαγμένο για μένα.

«Απόψε θέλω να πιω. Θέλω να ξεφύγω από τα όριά μου. Μέσα στον καπνό να εξομολογηθώ. Για τα χαμένα όνειρά μου...». Η αισθησιακή φωνή της Χαρούλας με παροτρύνει: να πιω! Και συνεχίζει ο Γιώργος Νταλάρας παρακλητικά να τραγουδά: «Να με θυμάσαι όταν κρυώνεις κι όταν φοβάσαι, να με θυμάσαι. Να με θυμάσαι όταν πονάς και δεν κοιμάσαι, να με θυμάσαι...». Είναι σα ν’ άκουγα την ηχώ της ψυχής μου... Κι ύστερα, να κι ο Θαλασσινός να εύχεται: «Καλή τύχη. Γεια χαρά σου. Μην πετάς τα όνειρά σου, μην τα βρω ποτέ στο δρόμο και σε λυπηθώ...». Ιδιαίτερος, ξεχωριστός στίχος! Μου θύμισε όταν αποχαιρετούσα το γιο μου, φεύγοντας να σπουδάσει στην Αμερική! Ευχή μου είναι, του είπα, παρ’ την μαζί σου... Και να, μέσα σ’ αυτή τη βουβαμάρα της σκέψης μου, έρχεται η Τσαλιγκοπούλου να πει: «Και μετά δε μιλάμε πολύ, γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή. Με το βλέμμα στους περαστικούς, να ‘χα χίλιες σιωπές να ακούς». Η ομιλούσα σιωπή. Ο βουβός λόγος. Η φλυαρία της μοναξιάς... Κι απανωτά μέσα στην απόλυτη σιωπή, γιατί όταν η σιωπή γεννά, βγάζει τραγούδια, ο Αλκίνοος να επιμένει: «Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο και από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε». Όνειρο! Απραγματοποίητο; Απατηλό; Εφήμερο; Πλάνο;…

Τελειωμό δεν έχουν τα όμορφα τραγούδια, τελειωμό δεν έχει και η όμορφη νύχτα. Αυτιά να ’χεις να αφουγκράζεσαι: «Και φοβάμαι μη φύγεις, μα άλλο δρόμο δεν έχεις και σου γράφω στο τζάμι: σ' αγαπώ να προσέχεις» . Ασφαλώς και δεν φεύγω, Βασίλη, όσο θα με κρατάτε όλοι εσείς εδώ, με τέτοια τραγούδια, εγώ θα κουρνιάζω στο άσυλο της ψυχής μου και στη γλυκιά μελαγχολία των στίχων σας. Όσο θα υπάρχουν τέτοια τραγούδια «για το τίποτα γραμμένα»*, όπως λένε, που αντέχουν κι αντέχουμε μαζί τους, αξίζει τον κόπο γιατί «έτσι βγαίνουν τα τραγούδια, μάτια μου...».

--- Με κλικ στους μπλε στίχους μπορείτε ν' ακούσετε το κάθε τραγούδι.

* Σ.Bl. Για το τίποτα, όχι Για Ένα Τίποτα… Διευκρινίζω για να μη παρασυρθούμε...