Τι όμορφο,
να ήσουνα δεκαοχτώ χρονώ
και να μ’
ερωτευόσουνα μ’ όλη τη δύναμή σου,
κι εγώ
ηλιαχτίδα πρωϊνή, γλυκά να σε ξυπνώ
και τρυφερά
ν’ αγκάλιαζα τ’ ωραίο το κορμί σου.
Ας ήτανε να
ήσουνα δεκαοχτώ χρονώ
και έν’
αγέρι ανάλαφρο να βγαίνει απ’ τη μιλιά σου,
κι εγώ να
ήμουν θάλασσα και μες στο δειλινό
μ’
ανατριχίλα να ’νιωθα τ’ ωραίο άγγιγμά σου.
Μ’ όλα τα
χρώματα της γης, στεφάνι να περνώ
σαν το
ουράνιο τόξο στα μαλλιά σου
και να
ψηλώνω από χαρά μέχρι τον ουρανό,
όταν
βυθίζομαι γλυκά μέσα στον έρωτά σου.
Του φίλου
Παναγιώτη Ψαριανού
Από τη
Συλλογή του:
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΓΑΝΕ ΜΑΡΙΑ