Όσο κι αν προσπαθούσα να γνωρίσω τους
ανθρώπους από τις ματιές κι από τους ήχους της ψυχής τους, ποτέ δεν έμαθα, ο δύστυχος,
να διαβάζω ακριβώς τις λεπτομέρειες στα μάτια και στις ψυχές τους…
Είναι καμιά φορά, στο σταυροδρόμι
των διλημμάτων που στήνει για όλους μας η ζωή, κάποιες λανθασμένες επιλογές μας
να παρασέρνουν μαζί τους και τις όποιες αποφάσεις μας. Κι ύστερα… το ένα λάθος
ακολουθεί το άλλο, δίχως σταματημό.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο
του να εκδηλώνει τα συναισθήματά του, όποια κι αν είναι. Ακόμη και να εξαφανίζει
αναρτήσεις και σχόλια… Είναι να μην το κάνεις μια φορά… μετά γίνεται συνήθεια…
Το «ορθώς σκέπτεσθαι» και «το ορθώς ποιείν» τα παίρνει ο άνεμος, εξαφανίζονται
κι αυτά... Χάνονται.
Οπότε,
Τα προσχήματα είναι ψεύτικα
Η δοσοληψία τυπική - Οι παρεμβάσεις άστοχες
Η αλήθεια απούσα - Η καταδίκη ερήμην!
Και… η σιωπή επιβεβλημένη…
(Και… τα γλυκόλογα, τι κρίμα, δεν είναι πάντα αληθινά).
Γι’ αυτό
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
{…} γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία…»
Μεγάλε Αλεξανδρινέ, πόσο ταιριάζουν τα λόγια σου!
Η προσωπικότητά μου και η αγωγή μου δεν
μου επιτρέπουν να ακολουθήσω τα
ατοπήματα και την πεπατημένη άλλων. Οπότε για «το ορθώς ποιείν», που
λέγαμε παραπάνω, για το σεβασμό και την ευγένεια που οφείλω στους λίγους που με
διαβάζουν και στους λιγότερους που με επισκέπτονται, αναγκάζομαι
να κλείσω τα σχόλια. Έτσι δεν θα κακομάθω…
Ελπίζω να με συγχωρέσουν όσοι με καταλαβαίνουν…
