7 χρόνια Μηθυμναίος

Άρχισε σαν σκέψη μια Κυριακή πρωί. Ήταν 19 του Νοέμβρη, σαν σήμερα, το 2006, όταν άρχισα να το ψάχνω, ήθελα «να δοκιμάσω τις αντοχές μου». Κι όταν άρχισε να νυχτώνει, οι όποιοι αρχικοί ενδοιασμοί μου, είχαν ξεπεραστεί. Η απόφαση στην αμφιβολία: Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα… ήταν φυσικά, τώρα! Το παραπάνω ήταν ο τίτλος της πρώτης ανάρτησης αυτού εδώ του ιστολογίου ή blog, αν θέλετε.    

Από τότε πέρασαν 7 χρόνια! Απίστευτο! Κι όμως…

Κάπως έτσι, ή μάλλον έτσι, άρχισε η πορεία του Μηθυμναίου, που ασθμαίνοντας κι αγκομαχώντας, τράβηξε την ανηφόρα για να γίνει  –και να παραμείνει– από τότε μέλος αυτής της παράξενης φυλής του διαδικτύου, της φυλής των blogger.

Μέσα από εδώ, έδωσα όσα είχα να δώσω προσφορά στη γενέτειρά μου, την αγαπημένη μου Μήθυμνα. Γι’ αυτήν φτιάχτηκε, άλλωστε, άσχετα αν στην πορεία... λοξοδρόμησε.

Έγραψα, σ’ αυτά τα εφτά χρόνια και τα διάφορα δικά μου. Το έκανα διαλέγοντας τις πιο όμορφες λέξεις της καρδιάς και τις σωστές του νου. Σ' αυτές ακούμπαγα τις ευαισθησίες μου. Τις φίλιωνα με το συναίσθημα, να ταιριάζουν, και σαν γλυκό του κουταλιού «κερνούσα» τους αναγνώστες, τους επισκέπτες και τους φίλους. Ήταν όσα είχα κρυμμένα –και καλά φυλαγμένα– μέσα μου. Αυτά που ξέφευγαν από την ψυχή μου κι αποτυπώνονταν εδώ. Τα αράδιαζα μπροστά σας κι ήταν σαν... εξομολόγηση, έτσι το πρόσταζε η καρδιά!

Μοίρασα, όσα κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ενδιαφέροντα γι’ αυτούς που πέρναγαν από τούτο το στέκι. (Έχω ένα «κόλλημα» με το ρήμα «μοιράζομαι»). Αυτό είχε –και συνεχίζει να έχει–μια ιδιαίτερη αξία για μένα.

Και το πιο σπουδαίο… ήταν οι τόσοι φίλοι και φίλες που πέρασαν, κατά καιρούς, ν’ αφήσουν το «κάτι» τους εδώ. Τον καλό τους λόγο. Κι ήταν αυτή η επικοινωνία αιτία που τους γνώρισα και τους έκανα δικούς μου ανθρώπους. Ναι, πιστέψτε με, είστε όλοι εσείς οι δικοί μου άνθρωποι (μπορώ να πω και σε πρώτο βαθμό συγγένειας… Τόσο πολύ!). Το λέω και το εννοώ!

            Έχω να πω και τούτο: Κάποιες φορές, γυρίζω και ρίχνω ματιές προς τα πίσω, στα περασμένα και διαπιστώνω ότι σ' αυτά τα εφτά  χρόνια, συνάντησα μέσα ’δω, ανθρώπους που μου παρέδωσαν μαθήματα (φιλίας, εκτίμησης, ανθρωπιάς…) αλλά και κάποιους που… μου έγιναν μάθημα.

Μέτρησα και «αναχωρήσεις», μερικοί πέρασαν κι ύστερα χάθηκαν. Χαθήκαμε… Ήταν εκείνοι που από μόνοι τους διέγραψαν τις «αφίξεις» τους… Θα είχαν τους λόγους τους, δεν αντιλέγω, εγώ όμως θα τους θυμάμαι πάντα. Άλλωστε δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να συνταξιδεύουμε όλη τη διαδρομή μαζί. Συμβαίνουν κι αυτά. Τέλος πάντων…

Από χτες, λοιπόν, ύστερα από μια μικρή αποχή, πιάστηκα να το συγυρίσω, ν’ αλλάξω λίγο το ντεκόρ, όπως βλέπετε, ν’ ανοίξω τις πόρτες και να σας δεχτώ με αγάπη ώστε μαζί να σβήσουμε  τα εφτά κεράκια.

Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να έχετε πάντα χαρές στη ζωή σας! 
Εκ βαθέων οι ευχαριστίες μου!