Τα «δυστυχώς» και τα υπέροχα «τίποτα»…

Μου αρέσει να περιπλανιέμαι στον περίγυρο της ζωής μου… Στο παραμύθι της… Μου αρέσει να ξύνω και να κρατάω ζωντανές εκείνες τις γλυκές πληγές που ούτε εύκολα κλείνουν κι ούτε θέλω να κλείσουν. Κι ας είναι πληγές… Μου αρέσει να ανασύρω τα επώδυνα συναισθήματα, νομίζοντας πως αυτά με εκφράζουν καλύτερα. (Είναι ωραία τα θλιμμένα κείμενα, ξέρετε, φανερώνουν το χαμένο κομμάτι της αλήθειας μας…). Παράξενη μανία. Εύκολα τη λες και κουσούρι…

Εν τω μεταξύ, όλο και ψάχνω κάτι που να υπακούει στους δικούς μου κανόνες. Κάτι που να μην φυλακίζεται στις άχρωμες αγωνίες και στις αγχωμένες ενοχές, να μην εξαντλείται σε εκπτώσεις και διλήμματα, σε προσδοκίες και σε θαύματα. Συντηρώ και τρέφω μέσα μου μια ρομαντική εικόνα. Κι αυτή βγάζω προς τα έξω. Δε φοβάμαι μήπως και χαλάσει το δείγμα αν εκτεθεί. Έτσι βολεύεται η ψυχή, ξεθαρρεύει και ξεφουρνίζει αδυναμίες. Απ’ όλα μπορεί να δραπετεύσει ο άνθρωπος εκτός από τον εαυτό του.

Αδυναμίες κι αμφιβολίες είχα, απ’ την ίδια τη στιγμή που ξεδίπλωνα όνειρα, κατάστρωνα διαδρομές κι έκανα προβλέψεις για τα μελλούμενα. Πως θα μπορούσε να ήταν έτσι, αλλά θα μπορούσε κι αλλιώς… Γράφω κι αναρωτιέμαι μήπως όλα αυτά δεν ήταν αληθινά, παρά καμώματα της σκέψης που τώρα καθρεφτίζονται μπροστά μου; Πόσες φορές δεν παίρνω τα ψηλώματα, να δω από ’κει πάνω τα χνάρια μου, από πού έρχονται, πού πάνε και γιατί. Οδυνηρό το συναίσθημα, όταν ο χρόνος θαμπώνει την εικόνα.

Έτσι χάνομαι στη σκέψη: αν διάλεξα τη σωστή ή τη λάθος ρότα για το απάνεμο λιμάνι μου. Το ίδιο χάνομαι και στη μετάφραση της αμετάφραστης ζωής μου, που μου ήρθε, όπως την προόριζε για μένα ο Θεός. Ας πούμε βολική. Τη χώρεσα σε όσα μπόραγα κι όσα άντεχα… κι έκανα το σταυρό μου. Διατήρησα την αξιοπρέπειά μου σε κάθε αντιξοότητα της ζωής… Μέσα από ένα σωρό υπέροχα «τίποτα», ζητούσα απαντήσεις σε κάτι επιπόλαια «γιατί», λες κι η ζωή χρωστούσε να μου δώσει λογαριασμό. Κι όμως, σαν οδοστρωτήρας –με ή δίχως τη συγκατάθεσή μου– τα πήρε όλα και τα σήκωσε, και τώρα… μπάζει από παντού. Έτσι τα «πάντα» έγιναν «τίποτα» και «δυστυχώς». Τελικά, είμαστε το αποτέλεσμα των επιλογών μας.

Πόσο θέλω να μπω και να βγω απ’ το μυαλό, νικητής… Να πιστέψω πως οι όμορφες στιγμές, οι όμορφες εικόνες κι οι όμορφες αναμνήσεις δεν μπορούν να 'ναι οι απαντήσεις. Δεν αρκούν. Αν δεν έχει βασανιστεί κάτι μέσα σου, αν αυτό που μέχρι χτες ήταν ο εαυτός σου, σήμερα μοιάζει λίγο ξένο. Αν ο κόσμος σου δεν είναι πιο ευρύχωρος, οι αποχρώσεις κι οι εκδοχές του πιο πολλές, τίποτε δε μένει. Ένας απλός συλλέκτης άχρηστων εμπειριών έμεινες, φίλε, που δεν υποψιάστηκε ποτέ την κρυφή πλευρά των πραγμάτων. Που δεν δοκίμασε να την καταλάβει.

Μηθυμναίος

*  Διασκευασμένο απόσπασμα από το ομώνυμο άρθρο μου