Καλή Χρονιά!!!

Στην αντίστροφη μέτρηση πλέον. Με τις συνήθεις ευχές, απολογισμούς, υποσχέσεις και προσδοκίες. Με μικρές ή μεγάλες δόσεις ελπίδας φτάνουμε στο τέλος ακόμη ενός χρόνου που μάλλον δεν θα θέλουμε να θυμόμαστε… γιατί ήταν πράγματι μια δύσκολη χρονιά.

Μια χρονιά που μας άφησε παγωμένους, απογοητευμένους, οργισμένους, φοβισμένους, και πολύ προβληματισμένους για το τι μας επιφυλάσσει αυτή που έρχεται.

Ζώντας στιγμές απαξίας, αβεβαιότητας, ξεδιάντροπου κυνισμού, με την  αξιοπρέπειάς μας λεηλατημένη, επιβάλλεται να αποζητάμε, όσο ποτέ, το συνάνθρωπο απ' τον οποίο είχαμε, δυστυχώς, αποξενωθεί. Αυτόν που μοιραζόμασταν τις ευχές, τα δώρα, τη χαρά, την αγάπη και την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση…) της ευτυχίας. Μιας ευτυχίας που χρειαζόμαστε μα… διαρκώς εκείνη απομακρύνεται!

Φοβάμαι ότι διανύουμε μια εποχή που ακόμη και οι ευχές μας φαντάζουν σαν μια ουτοπιστική πολυτέλεια. Αυτό που κάποτε νιώθαμε ν' ανεβαίνει αβίαστα από την καρδιά στα χείλη και να παίρνει τη μορφή της ευχής, σήμερα κοντοστέκεται κάπου «ανάμεσα» και γίνεται κόμπος και… αμφιβολία.

Ας μη πάψουμε, όμως, να ελπίζουμε πως τα καλύτερα έρχονται. Ας προσευχηθούμε για ένα «θαύμα» που θα ξαναδώσει πίστη στην ψυχή μας, που θα ξαναφέρει ένα κάποιο χαμόγελο -βάλσαμο, στιγμιαίο έστω- στη μελαγχολία μας... Ας κρατήσουμε ό,τι απέμεινε να λάμπει! Τα χαμόγελα των ανθρώπων που έχουμε πλάι μας. Τη ζεστασιά των φίλων που ξέρουν να αναγνωρίζουν την ανάσα μας, το γέλιο, το καρδιοχτύπι, την αγωνία, τη λαχτάρα και το δάκρυ μας… κι ό,τι φωτίζει την ψυχή μας. Όλων όσων πραγματικά αξίζουν και το εκτιμούν.

Τα καλύτερα ελπίζουμε πως τα ’χει φυλαγμένα ο καιρός. Γι’ αυτό ας κυνηγάμε τα όνειρά μας. Ας μην αφήσουμε κανένα να χαθεί. Όσοι τα χάσαμε ας ψάξουμε να τα βρούμε. Ας τα κάνουμε να ζωντανέψουν για να προλάβουμε… να μη βαλτώσει η ψυχή μας. Ας πιαστούμε απ’ αυτό που θα μας κάνει να ελπίζουμε και να δίνουμε ρίζα στην προσδοκία.

Κι ας ευχηθούμε αληθινά και με ζεστασιά:

Καλή  Χρονιά, χρόνια καλά να έχουμε… προ πάντων με υγεία!!!

Μηθυμναίος

Υπό δημοπράτηση…

Στη γκαλερί Σπανός, Μαυρομιχάλη 7, είχε εκτεθεί για δημοπράτηση  ο παρακάτω πίνακας του ζωγράφου Ι. Παπανελόπουλου, με την υπογραφή Περάκος και ημερομηνία 1936, στον οποίο εμφανίζεται μέρος του λιμανιού της Μήθυμνας. Ύστερα από πληροφορία της κυρίας Λίτινα, επισκέφτηκα τη γκαλερί και φωτογράφησα και παρουσιάζω τον εν λόγω πίνακα.

Χτες, 21/12 έγινε η δημοπρασία με τιμή να κυμαίνεται μεταξύ 1.500-2000 ευρώ. Περισσότερες πληροφορίες, δυστυχώς, δεν μπόρεσα να έχω παρά μόνο τη φωτογραφία.

Μηθυμναίος

Μια στιγμή Νάσο…

Στο νέο βιβλίο του Μιχάλη Γκανά «Άψινθος», Εκδόσεις Μελάνι, ο ποιητής κάνει -ανάμεσα σε άλλες- και μια αφιέρωση στη μνήμη του συμπατριώτη μας Νάσου Θεοφίλου.

Μια στιγμή Νάσο

Μια στιγμή, Νάσο, μη φεύγεις / τώρα που φεύγουν όλα γύρω μου /

με ταχύτητα ηλικίας. / Φεύγουν ή έρχονται καταπάνω μου; /

Θα σε γελάσω.

Μια στιγμή, Νάσο, μη φεύγεις κι εσύ / τώρα που έφυγαν τα παιδιά μας / Βρυξέλλες Άμστερνταμ Λουξεμβούργο /

Αθήνα – η πιο ξένη πρωτεύουσα του κόσμου /

Δευτερεύουσα πλέον χωρίς Δίπορτο – Ποιος τολμά να καταδυθεί εκεί κάτω / μικρές μπουκιές μεγάλες γουλιές οίνου και άρτου /

νωπά βλέμματα και γέλια μέχρι δακρύων /

ώσπου μας έμειναν μόνο τα δάκρυα.

Μια στιγμή, Νάσο, πού πας / τώρα που μεγάλωσα χωρίς να γίνω /

αυτό που ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω /

Ερημόπολις Καταδυομένη Άγγελος Βοϊδάγγελος /

Μαριάνθη Ψωλάνθη Ουλαλούμ.../

Μια στιγμή, Νάσο, δεν ακούς; / Δεν ακούει αγύριστο κεφάλι./

Κι αν άκουγε κι αν γύριζε να με κοιτάξει / με όλο το μπλε των ματιών του;/

Θα έμενα στήλη άλατος στην οδό Αθηνάς /

με μια μάρκα του Φινόπουλου στα δόντια./

Μια στιγμή, Νάσο, περίμενε τον Κοσμά /

κι αποχαιρέτα τον Μόλυβο που φεύγει / Μήθυμνα μακρινή και μόνη /

Βαρβάκειος βουρκωμένη / φεύγουν και πάνε χωρίς τον πολιούχο τους /

πέρα στις θάλασσες των ματιών σου / στις πράσινες λιμνούλες της μνήμης.

Στο ποίημα για το Νάσο Θεοφίλου, έναν εκπληκτικό πεζογράφο και εκπληκτικότερο θαμώνα στο Καφενείο του Χαμένου Χρόνου*, ο Γκανάς, ο επώνυμος δημοτικός μας ποιητής, όπως έχει ειπωθεί, δείχνει ότι, αν μη τι άλλο, δεν χάσαμε στη χώρα αυτή (που για όσους το ξεχνάνε γέννησε Καβάφη, Καρυωτάκη, Καρούζο, Σεφέρη, Ρίτσο, Κάλβο, Σολωμό, Λάγιο, Ελύτη, Ράντο, Πεντζίκη, Δενέγρη, Γονατά), ξέρουμε ακόμη να πενθούμε, ήγουν ξέρουμε ακόμη να κάνουμε το πτώμα γεγονός αναστάσιμο (Σαββόπουλος) και οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου (Εμπειρίκος).

***

* … στίχοι από τους Άγιους καφενέδες…

Στους άγιους καφενέδες / μεράκλωσε η ζωή
μας πήρε σαν τραγούδι / του κόσμου η βοή

Στο Μόλυβο μια μέρα / φρεσκάρισε ο καιρός
θολώσαν τα νεράκια / φουρτούνιασε ο χορός

(Από το ποίημα του Νάσου που μελοποίησε και τραγούδησε η Νένα Βενετσάνου)

Μηθυμναίος

«Ο κύβος ερρίφθη»!

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2003 δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Λέσβου το πρώτο γραφτό μου με τίτλο: «Στα μονοπάτια του γυρισμού». Τότε, ζούσα ακόμη στη Βενεζουέλα κι ετοιμαζόμουν να διαβώ του γυρισμού το μονοπάτι…

Ωστόσο, συνέχισα να στέλνω «κομμάτια» και να δημοσιεύονται. Αυτό ήταν για μένα μεγάλη τιμή και ικανοποίηση. Ώσπου το Δεκέμβρη του 2006, (το μονοπάτι με είχε φέρει πια στην πατρίδα) η διεύθυνση της εφημερίδας μού έκανε την πρόταση, να γράφω, τακτικά πλέον, παραχωρώντας μου –με μιας– την τελευταία σελίδα του φύλλου της Τρίτης.

    Έτσι, την Τρίτη 5 του Δεκέμβρη έγινε η αρχή με το άρθρο: «Η τελευταία σελίδα και… οι ενδοιασμοί μου». Έκτοτε και μέχρι σήμερα έχουν δημοσιευτεί 284 άρθρα μου!

 Το χρονογράφημα είναι το «σερβίρισμα της ψυχής μου σε καθημερινά ψίχουλα», έλεγε ο Κονδυλάκης. Κάπως έτσι ήταν και τα δικά μου κείμενα. Προσωπικά βιώματα, νοσταλγίες κι αναπολήσεις ενός παρελθόντος από εκείνα που, κάποιοι αμετανόητοι ρομαντικοί, αρνούμαστε να αφήσουμε όπως κι εκείνο αρνείται να μας αφήσει. Αλλά και σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα, όλα απ’ την ψυχή βγαλμένα. Όλα –μα όλα– είχαν τη μυρωδιά απ’ τα δικά μου «κάποτε» και τα «τότε», λες και ξεφύλλιζα ξανά βιβλία διαβασμένα… που αγάπησα. Χρόνια πολλά στην ξενιτιά, με τη νοσταλγία ύφαινα τον ιστό μου. Και συνέχισα, με το πέρασμα του χρόνου, να τον υφαίνω με τις αναμνήσεις μου. Δέσμιος πάντα στο πλέγμα του.

Εδώ και καιρό, όμως, έχω νιώσει πως επαναλαμβάνομαι. Νιώθω πως, όλα αυτά, από την πολλή χρήση, άρχισαν να ξεθωριάζουν. Και, μα την αλήθεια, αυτό με μελαγχολούσε. Έκανα προσπάθειες να σταθώ ανάμεσα στο τι θέλω να γράψω και στο τι θέλω να πω. Κι όλο στα ίδια έμενα. Βλέπετε, οι αναμνήσεις, είναι οι άτιμες σαν τα  διαβατάρικα πουλιά, έρχονται, φεύγουν… ξανάρχονται… Έβλεπα το κουβάρι να τελειώνει και τον κύκλο να κλείνει. Έπρεπε να πάρω μια δύσκολη απόφαση: Να σταματήσω!… Να τολμήσω το «ναι» ή το «όχι». Και δεν το τολμούσα. Για πολλούς λόγους… Δεν είναι δύσκολο να αποφασίζεις κάτι και να το κάνεις. Το δύσκολο είναι να διαχειρίζεσαι τις αμφιβολίες αν τελικά έχεις ή όχι, πάρει τη σωστή απόφαση.

Και η απόφαση πάρθηκε. «Ο κύβος ερρίφθη»!

Θέλω να ευχαριστήσω τις φίλες και τους φίλους που είχαν την καλοσύνη να αφήσουν στα σχόλια της εφημερίδας, τα πολύ καλά τους λόγια και να ομολογήσω πως  με συγκίνησαν πολύ. Ένιωσα βαθιά μέσα μου την αγάπη τους!

Σας ευχαριστώ Χαρά, Μάγδα, Μαίρη, Χρυσόστομε, Γαβριήλ, Δώρα, Τάκη, Γιώργο, Ζωζώ, Θόδωρε, Ντένη… Θα σας έχω πάντα στην καρδιά μου!

Σ.Δ .

Μηθυμναίος 

Χρήστος Τουραμάνης

Το δικό μας παιδί…

Καύχημα του τόπου μας είναι αναμφίβολα ο αξιόλογος επιστήμονας, καθηγητής Σωματιδιακής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ Χρήστος Τουραμάνης. Γιος των δασκάλων μας Θεόφραστου Δουραμάνη και της Μαίρης Μανιωτίδου και εγγονός του Παρασκευά Μανιωτίδη, ψάλτη στην Αγία Κυριακή της Μήθυμνας.

Γεννήθηκε το 1965 στη Μυτιλήνη κι εκεί ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Στη συνέχεια επέλεξε να σπουδάσει Φυσική στο  Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και το ’87 φεύγει για Γενεύη και στο CERN όπου κάνει το διδακτορικό του και συνεχίζει σαν ερευνητής μέχρι το 1996 που επιστρέφει στην πατρίδα για να κάνει τη θητεία του στο Ναυτικό.

Από το 1997 έως το 1999 στο Λίβερπουλ κι από εκεί στο Stanford όπου με την ομάδα του έκαναν ένα σπουδαίο πείραμα. Από το 2002 μόνιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ και το 2008 καθηγητής πρώτης βαθμίδας. Το 2004 ξεκίνησε με μια νέα ερευνητική ομάδα για την έρευνα των νετρίνο. Το μεγαλύτερο πείραμα έγινε στην Ιαπωνία και προετοιμάζει το επόμενο, ίσως στην Ευρώπη ή στην Αμερική.

Από τα ενδιαφέροντα της καριέρας του ήταν: η ανακάλυψη (2001) μιας ασυμμετρίας ύλης-αντιύλης, την οποία παρουσίασε εκ μέρους των 500 μελών του πειράματος στο μεγάλο ευρωπαϊκό συνέδριο σωματιδιακής φυσικής. Την ίδια χρονιά, η ομάδα του επιχειρεί με τη Βρετανική συμμετοχή (15 εκατομμύρια λίρες) και διαχείριση στο πείραμα στην Ιαπωνία, τη σχεδίαση και κατασκευή του μεγαλύτερου ανιχνευτή σωματιδίων που φτιάχτηκε ποτέ στην Ευρώπη για χρήση στην Άπω Ανατολή και την ανακάλυψη στις μεταπτώσεις νετρίνο που πέτυχαν μ’ αυτό το πείραμα το 2011. Νιώθει (και με το δίκιο του) περήφανος που ο ανιχνευτής του επέζησε από τον σεισμό 9 ρίχτερ και δουλεύει κανονικά!

Η επιστημονική του ομάδα έχει σήμερα 15 μέλη περιλαμβανομένων 2 Ελλήνων μεταδιδακτορικών ερευνητών και ενός έλληνα διδακτορικού φοιτητή. Όντας διευθυντής μεταπτυχιακών σπουδών στο τμήμα φυσικής έχει υποστηρίξει συνολικά 7 διδακτορικά ελλήνων φοιτητών.

Στο CERN Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει σε επιτροπές που επιβλέπουν το ερευνητικό πρόγραμμα και σε μία απ’ αυτές ανέλαβε πρόεδρος για τα επόμενα τρία χρόνια.

Έχει συνολικά περίπου 550 δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά.

Ο Χρήστος, ζει στο Λίβερπουλ, όπως και οι δυο κόρες του. 

* Κάνοντας κλικ ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξή του στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής (24/12/2011) με τίτλο: «Ντρέπομαι που μας λυπούνται οι ξένοι για την αυτοκαταστροφική πορεία μας».

Χρήστο, θέλω να ξέρεις, πως, εμείς οι Μηθυμναίοι, νιώθουμε πολύ περήφανοι για σένα!

Να ‘σαι καλά!

Μηθυμναίος