Καλώς τον, τον Απρίλη μας!

Αργά χτες βράδυ, γυρόφερνε ανυπόμονος και κουρασμένος ο Μάρτης  μετρώντας τις μέρες του –είχε χάσει το λογαριασμό– και τις ξαναμετρούσε. Είδε πως ήταν πια τριανταμία κι έπρεπε να παραδώσει τη σκυτάλη στο αδέρφι του τον Απρίλη.

Κάθισε για λίγο στο πεζούλι να τον περιμένει και του ξανάρθε το κέφι και το γέλιο στα χείλη του, βλέποντας, επί τέλους, πόσο όμορφη κι χρωματιστή του άφηνε τη φύση. Ξεκολλούσε σιγά σιγά και το 31, το τελευταίο φύλλο απ’ το ημερολόγιο που, όπως πάντα –το ημερολόγιο– πιστό στις επιθυμίες της Άνοιξης, έβαλε τις παλάμες στο στόμα και  φώναξε: «Απρίλη ετοιμάσου!».

Κι όταν τον είδε ο Μάρτης, μέσα στο γλυκοχάραμα –θα ’ταν εφτά, μπορεί εφτά και κάτι–  να πλησιάζει, αρπάζει το σακίδιό του, κόβει ένα κλαρί από τη νεραντζιά και πήρε δρόμο να πάει να βρει τα άλλα δυο αδέρφια του –το Φλεβάρη και το Γενάρη– που είχαν ήδη απομακρυνθεί.

Και νάτος ο Απρίλης, λουσμένος με καθάριο φως ριγμένο στους ώμους του, κάτασπρο ανθό αμυγδαλιάς στ’ αυτί και μ’ ένα «σολ», που ’χε ξεφύγει από τις νότες μιας θεϊκής παρτιτούρας, να φλερτάρει μ’ ένα βιολί για ν’ αρχίσει η μουσική πανδαισία μιας εαρινής συμφωνίας (όπως πρέπει και αξίζει) μιας κι η πρώτη του μέρα είναι Κυριακή!

Κι άξαφνα νιος, δαφνοστεφανωμένος κι όμορφος μ’ άσπρα φτερά στη πλάτη, φτάνει μ’ ένα πήδημα και με φωνή γλυκιά ρωτάει:

- «Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι 'δες;».

- «Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια»! του αποκρίθηκε ο Απρίλης.

Επέστρεψε και το «σολ», που ’χε ξεφύγει, κοντά στις νότες και στην παρτιτούρα, κι άρχισε τότε ο τρελός χορός.

Με τη φωνή του Σολωμού να σαλπίζει το θεσπέσιο ανοιξιάτικο μήνυμα: 
«Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,

κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα».

ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε…

Καλό κι ανθομυρωμένο μήνα σας εύχομαι!

Μηθυμναίος