Συμβαίνει κάποιες φορές, να ξεπετάγονται μπροστά στα μάτια μου, ένα σωρό λέξεις και γράμματα που χοροπηδάνε, πηγαινοέρχονται, αιωρούνται στο κενό, ανταλλάσουν χειραψίες μεταξύ τους. Ψάχνουν να βρουν το ταίρι τους, να ενωθούν να κάνουν φράσεις. Να γίνουν λόγος!
Τις προάλλες ένα γράμμα μονάχο του, ένα «σ» ήταν, πάνω στο χοροπήδημα καθώς στριφογύρναγε ψάχνοντας συντροφιά… ήρθε και κόλλησε σε μια μόνη κι όμορφη λεξούλα και… την έκανε ομορφότερη! Τα δυο τους μαζί έφτιαξαν ένα «σ’ αγαπώ»!
Κι ύστερα άρχισαν να ’ρχονται ξοπίσω του κι άλλα τέτοια, ένα σωρό «σ’ αγαπώ», μα δεν ήταν σαν εκείνο, τούτα μου φάνηκαν θλιμμένα... Με παράπονο μου ζητούσαν εξήγηση, σα να ’θελαν να πάρουν εκδίκηση.
Ήταν όλα εκείνα τα ξεχασμένα «σ’ αγαπώ», τ’ ανείπωτα! Τα δίχως παραλήπτη… Αυτά που παραμέλησα, που δεν ειπώθηκαν, δε δόθηκαν, δεν εκφράστηκαν ποτέ, αλλά και δε ξεθώριασαν στο χρόνο. Αυτά που δείλιασα, κάποια στιγμή, να πω. Στους γονείς μου, στους φίλους… στους έρωτες! Έμειναν εκεί μέσα βαθιά μου και περίμεναν…
Μα... τώρα βάλθηκαν να με παιδεύουν. Νιώθω μια ενοχή απέναντί τους…
Πόση αγάπη, αλήθεια, μένει και τεμπελιάζει στην καρδιά μας; Κι ενώ την έχουμε και υπάρχει για να ξοδεύεται, να φτάνει εκεί που πρέπει, να πηγαίνει εκεί που είναι να πάει. Λίγο ν’ ανηφορίσει, απ’ την καρδιά στα χείλη… Να ειπωθεί… Τι στο καλό μια στάλα απόσταση είναι…
Αναρωτιέμαι… αν το ’χετε αισθανθεί κι εσείς…
