Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΡΙΔΑ

Κάθε φορά που οι πλεύσεις μου στο διαδίκτυο με φέρνουν να περιπλανιέμαι μέσα στη «Χώρα των Θεών» τη σημαντική και άψογη από κάθε πλευρά ιστοσελίδα του φίλτατου Κώστα Δουρίδα δεν μου κάνει καρδιά να φύγω.

Σε μια εποχή φθίνουσας πνευματικότητας όπως η σημερινή, όπου οι ορίζοντες έχουν μικρύνει και οι πνευματικές διαστάσεις έχουν παραμείνει στο περιθώριο, είναι ενθαρρυντικό και παρήγορο ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν παύουν, με αγάπη, να επιλέγουν και να τοποθετούν τις βαθύτερες ανησυχίες και τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα στη διάθεση των φίλων τους.
Η ιστοσελίδα του Κώστα προδιαθέτει ευνοϊκά τον επισκέπτη της σ’ ένα κλίμα ευφροσύνης και ευοσμίας πνευματικής, με το πλούσιο, πρωτότυπο, πολύμορφο, απολαυστικό, πνευματώδες και πολυδιάστατο περιεχόμενό της. Ο Κώστας Δουρίδας, ένας αθεράπευτος νοσταλγός των ανεπίστρεφων και πληγωμένων ελπίδων, άνθρωπος με μεγάλες ευαισθησίες, προσηνής, μειλίχιος, χαμηλών τόνων αλλά, συγχρόνως, υψηλών πτήσεων ψυχής, ύστερα από επίμονες ανιχνεύσεις, συλλέγει, καταγράφει και αξιολογεί, το έργο χιλιάδων ελλήνων λογοτεχνών.
Είναι για 'κείνον ένα έργο ζωής, ένα μεράκι κι ένα όραμα, μια εργασία που δικαιώνει την προσπάθειά του. Είναι η οδός ονείρων κάθε ανθρώπου να πορεύεται ανάμεσα από σταθμούς κειμένων και προσώπων της λογοτεχνίας μας. Επισκεφτείτε το θα σας ανταμείψει…

Ας είναι, η σύντομη τούτη αναφορά μου, ένα ελάχιστο φιλικό αφιέρωμα στον υπερήφανο Αρκάδα ομογενή, με όλο το σεβασμό και την αγάπη μου.

.

Μηθυμναίος

ο 'Υμνος του μετανάστη

(του Κώστα Δουρίδα)

Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!.

Κράτησες και κρατάς με υπερηφάνεια την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!

Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου!
Και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι-
στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος
για να περάσει η γαλανόλευκη!
κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!

Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου
Έλληνα της Διασποράς!!!

Τα Χύδηρα και το Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης»

Τα Χύδηρα, είναι ένα μικρό χωριό της Λέσβου που βρίσκεται σκαρφαλωμένο στην πλαγιά του όρους «Κοιράνια» στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού.

Κατοικείται από 484 ανοιχτόκαρδους, εργατικούς, φιλήσυχους, φιλόξενους και χωρατατζήδες κατοίκους που ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Για το μακρινό παρελθόν των Χυδήρων πολλά κινούνται μεταξύ μύθου και ιστορίας. Το παρόν, όμως και φυσικά το μέλλον κινούνται γύρω από το Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης». Γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός του: Χύδηρα, το χωριό με το μυθικό παρελθόν και το ψηφιακό παρόν και μέλλον!

Σ’ αυτό το απόμακρο χωριό της Λέσβου γεννήθηκε το 1853 ο κορυφαίος Έλληνας ζωγράφος Γεώργιος Ιακωβίδης, με παγκόσμια φήμη και ακτινοβολία. Εκεί διδάχτηκε και τα πρώτα γράμματα. Σε ηλικία 13 ετών έφυγε για τη Σμύρνη, την Αθήνα και το Μόναχο όπου και διέπρεψε, αναγνωρίστηκε και καταξιώθηκε. Εκεί δημιούργησε και τα περισσότερα από τα πιο σημαντικά έργα του. Το 1898 επιστρέφει στην Ελλάδα και ορίζεται Έφορος της Εθνικής Πινακοθήκης. Το 1910 αναλαμβάνει τη Διεύθυνση της Σχολής Καλών Τεχνών και το 1926 εκλέγεται αριστίνδην ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Το Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης», είναι το πρώτο εξ ολοκλήρου Ψηφιακό Μουσείο Τέχνης στην Ελλάδα. Διαμορφωμένο σύμφωνα με ειδική μουσειολογική μελέτη βασισμένη στις νέες τεχνολογίες, αναδεικνύει πιστά τη ζωή και το έργο του καταξιωμένου Έλληνα ζωγράφου μέσα από μια ποικιλία ηλεκτρονικών συστημάτων ψηφιακής προβολής και διάδρασης. Στόχος του είναι να λειτουργεί ως τόπος συνάντησης της Τεχνολογίας με την Τέχνη προσφέροντας στον επισκέπτη κάθε ηλικίας μιαν εικαστική εμπειρία με σκοπό την απόλαυση και τη γνώση. Συχνά διοργανώνονται και εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης καθώς και ξεναγήσεις για ενήλικες.
Εγκαινιάστηκε και λειτούργησε τον Αύγουστο του 2008 και είναι προσφορά του Μορφωτικού και Πολιτιστικού Ιδρύματος «Ν.Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ».

* Τότε τον Αύγουστο του 2008

Μηθυμναίος

Βοήθημα: Χύδηρα. Από τον Όμηρο στο Ψηφιακό Μουσείο «Γεώργιος Ιακωβίδης»

Εικόνες της εποχής

Είναι στιγμές που οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας κάποιες ανάγκες. Ζούμε στιγμές δύσκολες κι αυτό είναι αβάστακτο, όταν στοιβάζονται τόσα γύρω μας… Ανάγκη να τα ξεπεράσουμε, όπως μπορούμε. Ανάγκη να βρούμε μια ισορροπία, μια διέξοδο… μια μαγική συνταγή. Ανάγκη να βουτήξουμε μέσα μας να βρούμε κάτι… Ανάγκη να δούμε δίπλα μας. Όλα αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε ωραία απουσιάζουν. Αυξήθηκε η μοναξιά. Μελαγχολείς. Ο κόσμος γυρίζει… γυρίζει κι αδιαφορεί… αδιαφορεί για τη μελαγχολία του καθενός μας. Απίστευτος ο κόσμος…
Διαβάζω σ’ έναν τοίχο: «- Τι γίνεται, τι κάνεις;» «- Απεχθάνομαι!». Πολύ απλό… έτσι μονολεκτική η απάντηση. Και γενικά συνήθης… Πολλά συνηγορούν γι’ αυτό.
Φαντάζομαι τον τύπο που έδωσε αυτή την απάντηση. Αυτό το «απεχθάνομαι» το βλέπω στα μάτια του… Τα μάτια του μιλούν. Εκπέμπουν σήματα αγωνίας. Είναι υγρά. Βλέπω χιλιάδες μοναξιές μέσα τους.

Τούτη η εποχή έχει μια θλίψη, έτσι είναι το φθινόπωρο. Τα φύλλα απ’ τα δέντρα σκορπάνε. Τα δέντρα ορφανεύουν. Έχουν μια όμορφη μοναξιά. Η φύση χρωματίζεται παράξενα.

Μια ανάγκη με κάνει να βουτήξω να βρω τα χρώματα του φθινοπώρου. Όμορφα χρώματα. Σκόρπια φύλλα. Στάλες ελπίδας. Έψαξα και βρήκα λίγες εικόνες της εποχής. Τέτοιες που να βεβαιώνουν αυτό το ανεξήγητο του κόσμου.

Τα δέντρα ορφανεύουν...

Χρώματα του φθινοπώρου...

στάλες ελπίδας...

Η εποχή έχει μια θλίψη...

Μηθυμναίος

Στους Στρατήδες της Λέσβου

Δράττομαι της ευκαιρίας, για να εξηγήσω κάτι που, κάθε χρόνο σαν σήμερα 8 Νοεμβρίου, εξηγώ στους φίλους που αμφιβάλλουν αν γιορτάζω… σήμερα.

Για το λόγο αυτό καταφεύγω σε δυο εκδοχές για τούτη την εξήγηση. Η μία από έναν Στρατή (Στρατής Μπαλάσκας) και η άλλη από έναν Στράτη (Στράτης Μυριβήλης).

1. Άλλο, λοιπόν, το όνομα Ευστράτιος (Στράτος) κι άλλο το Στρατής. Το Λεσβιακό (και μικρασιατικό) Στρατής παράγεται από το στρατηγός, εξού και γιορτάζουν, όπως κι εγώ σαν Μυτιληνιός, στις 8 Νοεμβρίου, ημέρα των Ταξιαρχών. Ήταν λοιπόν, ο «Αρχιστράτηγος, των Άνω Δυνάμεων, ο Στρατηγός των ουρανών», ο Στρατήγης, ο Στρατής που έδινε το όνομα σ’ όλους αυτούς. Ο Ευστράτιος γιορτάζει στις 13 Δεκεμβρίου.
Το «κάμωμα» με τους Μυτιληνιούς Στρατήδες που έγιναν Ευστράτιοι ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα όταν υποχρεωτικά δημιουργήθηκαν δημοτολόγια και ήρθαν τότε κάποιοι κονδυλοφόροι γραφιάδες (πανάναθεμά τους) και κάποιοι «ιδιωτικώ δικαίω αναμορφωτές» εθίμων εκατοντάδων ετών και κάναν τους Στρατήδες... Ευστράτιους.

2. Οι άνθρωποι της Λέσβου συνήθιζαν και συνηθίζουν στην ομιλία τους, με «χαριτωμένη αφέλεια και αθωότητα» να περικόπτουν συλλαβές απ’ τις λέξεις για να τις στρογγυλοποιούν. Γι’ αυτό και οι Μυτιληνιοί Στρατήδες που προέρχονται όχι από το Ευστράτιος αλλά από το Αρχιστράτηγος, δηλαδή από τους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ προστάτες της Λέσβου γιορτάζουν τούτη τη μέρα, άλλωστε, τέτοια μέρα (8 Νοέμβρη) απελευθερώθηκε και το νησί μας απ’ τον Τουρκικό ζυγό. Το Αρχιστράτηγος, λοιπόν, με τις περικοπές που λέγαμε, έγινε Αϊστράτγους, ΑΪστράτ’ς, Στράτ’ς, Στράτης*.

.

*Ο Στράτης Μυριβήλης, επέμενε στον τονισμό του ονόματός του στην παραλήγουσα για να υποδηλώνει την λεσβιακή του καταγωγή.

Σε πείσμα όμως όλων αυτών, εμείς οι Μυτιληνιοί αν και Ευστράτιοι κατ’ όνομα και κατά ταυτότητα γιορτάζουμε την ημέρα των Ταξιαρχών.

Έτσι λοιπόν σαν Μυτιληνιός κι εγώ γιορτάζω στις 8 του Νοέμβρη, όχι πως δεν δέχομαι ευχές και στις 13 Δεκεμβρίου αλλά... για να εξηγούμαι!

.

Ευχαριστώ όλους όσους με τίμησαν σήμερα με τις ευχές τους!

Μηθυμναίος

Στον Ελληνισμό της Διασποράς

Όταν έφευγαν για τα ξένα, τότε, οι Έλληνες είχαν καλά φυλαγμένα στο μπόγο τους, μαζί με τα χρειαζούμενα, την Ελπίδα, τα Όνειρα, τις Υποσχέσεις, την Καρτερικότητα, την Ικανότητα… την Ελλάδα!
Αλλά φάνταζαν και Ωραίοι, Υψηλόφρονες, Ζωντανοί, Δυναμικοί, Περήφανοι!
Έφεραν και φέρουν την Ιστορία μας στο μέτωπό τους και δεν την ξεπούλησαν μήτε την ξεπουλάν για τίποτα στον κόσμο. Κράτησαν τις Αξίες και την Ανθρωπιά τους και μ’ αυτές δείχνουν το δρόμο. Ήταν και είναι η ταυτότητά τους.

Θα πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτούς!

... και να, παρακάτω, τα βήματά τους στο όνειρο...

Διασπορά / Σμύρνη Καναδά /
μακριά μου έχεις πάει / πονάει

Ο ένας έφυγε για Αυστραλία
ο άλλος μπάρκαρε μικρός στα πλοία.
Τούρκοι κι Έλληνες στη Γερμανία
μέρα νύχτα στη βιομηχανία
χτίσανε την καινούρια Κοινωνία

Διασπορά / άξιζε η σπορά ναι /
η ψυχή μου προχωράει, / γελάει.

Ο ένας λάντσα χρόνια στην Αστόρια
ο άλλος καπετάνιος στα βαπόρια
Ελληνάκια σκληραγωγημένα
δούλευαν για σένα και για μένα.

* Αφιερώνω τη σημερινή μου ανάρτηση ειδικά σε φίλους-αδέρφια στις ΗΠΑ, Καναδά και Ν. Αμερική

Μηθυμναίος