Γράμμα από ένα φίλο

Τον τραγουδοποιό, συμπατριώτη μου και φίλο Τάκη Σωτηρχέλλη, σας τον γνώρισα σε μια προηγούμενη ανάρτηση, με τον τίτλο:
Ας τραγουδάμε λοιπόν για τα όνειρα...
Τα κολακευτικά σχόλιά σας ήταν πολλά. Τα διάβασε κι εγώ του ζήτησα να γράψει κάτι -με δικά του λόγια- για τα τραγούδια και για ’κείνον…
Μου έστειλε λοιπόν τούτο το γράμμα που σας παραθέτω ανάμεσα σε μερικά τραγούδια του που μπορείτε να ακούσετε.

Αγαπητέ Στράτο,

Έχεις φτιάξει μία ξεχωριστή σελίδα στην οποία η ζεστασιά περισσεύει και είναι βέβαιο πως ως μαγνήτης, μάγεψες τη «ζεστασιά» και την έφερες στη «γειτονιά» σου. Δεν εξηγείται αλλιώς όλο αυτό που αναδύεται απ' τους διαλόγους των επισκεπτών σου. Με αναγκάζεις να αναλογιστώ πως θα 'ταν «έξω», αν όλο αυτό ήταν ο κανόνας.
Προσγειώνομαι όμως γιατί είμαστε μεγάλα παιδιά και... είναι και το κρύο απ' την ανοιχτή πόρτα, που μου θύμισε πως πρέπει να την κλείσω.
Μου ζήτησες να γράψω κάτι, σαν απάντηση στα σχόλια των επισκεπτών της σελίδας σου, για τραγούδι μου που ανάρτησες.
Τι να πω φίλε μου σε όλη αυτή τη παρέα που έφτιαξες;
Καλή τύχη μ' «έμπλεξε» με ήχους και με λόγια, και μ' αρέσει να... τραγουδοποιώ και να τραγουδώ.

Τραγουδώ για όνειρα

Οικονομικά είναι το επάγγελμά μου, δεν είμαι μουσικός. Στους ήχους της Λέσβος που γεννήθηκα και με τη μάνα να τραγουδά τους αμανέδες της ψυχής της ...μπολιάστηκα. Μια σχέση κατοπινή με την ποίηση κι άλλη μια πιο δυνατή με τη μουσική σαν ακροατής, μ' έφεραν να προσπαθώ να μάθω κιθάρα.

.

Το βαλς του αποχωρισμού

Μα όταν μπλέχτηκαν οι συγχορδίες και ένοιωσα τα αρώματα των μελωδιών, άρχισα να μελοποιώ γραφτά μου και να ψάχνω τις κρυμμένες στα λόγια μελωδίες.
...είναι μαγικό το παιχνίδι με τους ήχους και με τα λόγια.
...και μπλέχτηκαν οι ήχοι με το DNA και η αισθητική που δημιουργήθηκε, οδήγησε σε μονοπάτια «γέννας», δυστυχώς εις βάρος της γνώσης της μουσικής και της τεχνικής της. Ίσως η «γέννα» να ήταν η ανάγκη, αλλά αν υπήρχε η γνώση και η τεχνική, θα ’ταν αλλιώς. Προσπάθησα να σταθώ στη γνώση και το προσπαθώ όποτε υπάρχει κέφι και χρόνος, μα το αστείο ή το γοητευτικό, είναι πως, μετά από λίγη ώρα μου χτυπάνε καινούριες μελωδίες τη πόρτα .και πάει περίπατο η γνώση.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ήρθαν μελωδίες που έψαχναν λόγια, ήρθαν και στίχοι που έψαχναν μελωδίες.

Αφήνω τον παράδεισο

Μου αρέσει λοιπόν να σκαρώνω τραγούδια και να τραγουδώ κι αυτό κάνω με τη πρώτη ευκαιρία.
Κάπως έτσι γεννήθηκε και το «Ταξίδι στη βροχή» που συγκυρίες του 'δωσαν «βήμα» το '94και γρήγορα αγαπήθηκε στη Κύπρο στην a capella εκδοχή του. Βρήκε ζεστασιά εκεί και μου 'δωσε απίστευτες στιγμές κι απ’ ότι φαίνεται δεν το ‘χει να ησυχάσει.

Ταξίδι στη βροχή (a capella)

Το 2003 αποφάσισα να το κυκλοφορήσω σε cd, όταν κάποιος με ρώτησε αν τραγουδώ ένα παραδοσιακό Κυπριακό τραγούδι με τον τίτλο «Ταξίδι στη βροχή».
Και το έκανα, μαζί με άλλα πέντε τραγούδια. Οι στίχοι των τριών από αυτά ανήκουν στο καλό μου φίλο Δημήτρη Τσεκούρα -δικηγόρος και ενός, στον επίσης καλό μου φίλο Ανδρέα Παράσχο -δημοσιογράφος (στιχουργοί και οι δύο).
Τα χρόνια που πέρασαν δώσαμε αρκετές συναυλίες στην Αθήνα με μουσικά σχήματα που κατά καιρούς φτιάχναμε και στη Κύπρο με τους ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ που μου ζήτησαν και τραγούδησα τη γλυκιά τους «Νεράιδα της στιγμής».

.

Νεράιδα της στιγμής

Και συνεχίζουμε...
Και όσο θα κρύβονται μελωδίες...

Τάκης Σωτηρχέλλης

.

Φίλε με τη τόση ομορφιά… έστω και δίχως ούζο, σ’ άφησα να τα πεις εδώ παρέα με τα τραγούδια σου.
Ευχή μου να ’σαι καλά και πάντα να τραγουδάς!!!

Μηθυμναίος

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΕΛΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

Σε δύο τόμους και σε 1000 περίπου σελίδες, κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις ΑΙΟΛΙΔΑ, ένα έργο σταθμός για τα λεσβιακά και τα ελληνικά γράμματα «Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΕΛΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ» του γνωστού πολυβραβευμένου ποιητή, δοκιμιογράφου και ερευνητή Δημήτρη Νικορέτζου.

Ο συγγραφέας με το γνήσιο απολαυστικό, λυρικό και ευφρόσυνο λόγο του, «δουλεύοντας με την επιμέλεια μέλισσας και την υπομονή μερμηγκιού», ύστερα από έρευνα και μελέτη 20 και πλέον χρόνων, παρουσιάζει στο πόνημά του αυτό «ό,τι συσχετίζει τον Ελύτη με τη Λέσβο και τους ανθρώπους της». Κάνει μια λεπτομερή εξερεύνηση στο τοπίο της ζωής του Ελύτη στα χώματα των προγόνων του και αποκαλύπτει τη «φυσιοκρατία της ποιητικής του», που κρατά τις ρίζες της από αυτό το κομμάτι γης, το ευλογημένο νησί που, «ίδιο πλατανόφυλλο κείτεται καταμεσής του πελάγους» τη Λέσβο.
Ένα ανεξόφλητο χρέος για εκείνον, ένα «όφλημα» όπως συνηθίζει να λέει, είναι το ογκώδες τούτο έργο που γράφτηκε και διεκπεραιώθηκε «με τον ζήλο, πρωτίστως, του εραστή της λογοτεχνίας, μια προσπάθεια ερωτικής προσήλωσης, που αναθέρμαινε διαρκώς η αγάπη του συγγραφέα για τη Λέσβο και τον ποιητή».

.
Διαβάζοντάς το, ο αναγνώστης ανακαλύπτει μια σειρά από κείμενα, συνεντεύξεις, μαρτυρίες, αναφορές, πληροφορίες, προσωπικές κι ανθρώπινες στιγμές του ποιητή καθώς και μια σύνοψη καταθέσεων και ειδήσεων από μνήμες αποκλειστικά Μυτιληνιών φίλων και συγγενών του. Κι όλα αυτά, πλαισιωμένα από ένα αρχειακό φωτογραφικό και εικαστικό υλικό, μαρτυρούν τη συναισθηματική κυρίως επαφή και την πολύχρονη σχέση του Ελύτη με το νησί της καταγωγής του.

Το βιβλίο τούτο είναι για τον συγγραφέα, όπως λέει ο ίδιος «μια πνευματική παρακαταθήκη, μια πολύτιμη προσωπική κιβωτός. Ίσως το βαθύ κίνητρό του να ήταν ο θαυμασμός –ή και το δέος- για τον ποιητή, που εμψύχωνε την πίστη και την αντοχή του» και μ’ αυτό ήθελε να οικοδομήσει στη Λέσβο «ένα φιλολογικό προσκυνητάρι» για όλους εμάς.

Το 2006, ο Δημήτρης Νικορέτζος μ’ ένα άλλο πολύ αξιόλογο έργο του όπως είναι το βιβλίο του «Αγαπητέ μου Tériade», κατόρθωσε και πάλι να καταθέσει, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, να φέρει στο φως και να κάνει γνωστά ανέκδοτα γράμματα του Οδυσσέα Ελύτη στον E. Tériade. Καταφέρνοντας, με τον τρόπο αυτό, οι επιστολές βαθιάς εκτίμησης και αγάπης του ποιητή Ελύτη προς τον μεγάλο τεχνοκριτικό και εκδότη Tériade, να γίνουν κτήμα του λεσβιακού λαού και της ιστορίας του.Ο κ. Δημήτρης Νικορέτζος βάζει, λοιπόν κι άλλο ένα πνευματικό λιθάρι στο κτίσμα της Λεσβιακής Γραμματείας και προσθέτει ένα μεγάλο έργο στα άλλα 23 αξιόλογα δικά του.

Μηθυμναίος

Το αιώνιο κάλεσμα…

.

Οι αναμνήσεις είναι για μένα ένας τρόπος να ζωντανεύω το παρελθόν. Γι’ αυτό και διατηρώ συναισθηματικούς δεσμούς μαζί τους. Έχω τη συνήθεια, πολλές φορές, ν’ ανοίγω το παράθυρο της μνήμης μου να εισβάλλουν βαθιά μέσα μου και να… με κυριεύουν. Καταλαμβάνουν την ψυχή μου και… δε λένε να φύγουν. Είναι αυτά που μαζί τους μεγάλωσα, έζησα κι αγάπησα. Αυτά που ο χρόνος δεν μπόρεσε να σβήσει μήτε τη γλύκα, μήτε τη γεύση τους. Κι αλίμονο είναι αυτά που με παρασέρνουν και μ’ αναγκάζουν -με μια εξομολογητική διάθεση- να τα γράφω… ξανά και ξανά, πλάθοντάς τα μ’ αυτό το υπέροχο υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που με κάνει, στα περισσότερα γραφτά μου, να αναφέρομαι περισσότερο στην ανάμνηση και λιγότερο στο παρόν. Να αρκούμαι στο ν’ αναπολώ τη ζωή, σα να στράγγιξα το ποτήρι της. Να ανακαλώ παιδικές αναμνήσεις, από εκείνες τις μοναδικές, τις φευγαλέες κι ανεπανάληπτες στιγμές, από τα χρόνια των ονείρων μου… που ήταν ανέμελα, γλυκά, σχεδόν μαγικά και… σίγουρα αληθινά. Τώρα πορεύομαι αναπόφευκτα απ’ την εποχή εκείνων των ονείρων, στην εποχή των αναμνήσεων. Αισθάνομαι, οπωσδήποτε, το μεγάλο κενό που με χωρίζει από το παρελθόν μου και αυτό με κάνει να νιώθω έντονη την ανάγκη να συνδεθώ, κατά κάποιο τρόπο, μαζί του. Αναλογίζομαι -κι αναρωτιέμαι πάλι- πως γίνεται να ζει κανείς το σήμερα χωρίς αναψηλάφηση εικόνων και θραυσμάτων από τα περασμένα;

Εν τω μεταξύ, νιώθω σαν κάποιος να έχει μαζέψει μέσα μου το χρόνο και να τον έχει συμπιέσει σ’ έναν ψίθυρο. Κι είναι αυτόν τον ψίθυρο που συχνά αφουγκράζομαι… Κι ο ίδιος η αφορμή που με κάνει να μιλώ γι’ αυτά που… άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μου. Και πως μπορεί να γίνει αλλιώς; Μπορώ ν’ αλλάξω την τωρινή ματιά μου, πως όμως ν’ αλλάξω τα περασμένα; Αφού είναι μνήμες που δεν εξατμίστηκαν, που δύσκολα σβήνουν…

Που περνούν… Που περνούμε… Λες και τίποτα δεν άγγιξε το χρόνο ή τίποτα δεν άγγιξε ο χρόνος!

Μηθυμναίος