«… αγαπησιάρικες» ψυχές…

Κάτι συμπεριφορές, που έχω νιώσει τώρα τελευταία, μ’ έχουν απογοητεύσει. Παρότι για κάποια στιγμή, θέλησα να το κρατήσω κρυμμένο τούτο σ’ ένα συρταράκι της ψυχής μου, με πρόσχημα την αδιαφορία, δεν μπόρεσα. Δεν τη μπορώ την προσποίηση ούτε την υποκρισία. Αυτά τα δυο δεν τα πάω με τίποτα στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Οπότε ούτε και στη δική μου. Κι αλίμονο, είναι σ’ αυτή τη ριμάδα τη συμπεριφορά ακριβώς που βρίσκω την ομορφιά των ανθρώπων.

Άκρη δε βρίσκεις τελικά με μερικούς. Το ξέρω δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε ο ένας μπορεί να ευθυγραμμιστεί με τον άλλον για να τον ικανοποιήσει. Όσο κι αν επιμένεις εσύ να τους χαρίζεις ένα χαμόγελο εκείνοι αδιαφορούν. (Λες και δεν είχα ευκαιρία να το διαπιστώσω). Κομμάτι δύσκολο, ενίοτε και μάταιο, να τους εξηγήσεις την πρόθεσή σου. Αναγκάζεσαι, ενδεχομένως, να φυλάγεσαι πάντα μην τυχόν και παρεξηγηθείς από εκείνους που σου καταλογίζουν προθέσεις που εσύ δεν είχες...

Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις, που δεν αντιμετωπίζονται ρεαλιστικά. Δεν μπορείς με ψυχρή λογική να σταθμίσεις υπέρ ή κατά και ανάλογα να κρίνεις. Να καταλήξεις σε συμπεράσματα. Λειτουργείς παρορμητικά, αυθόρμητα, με γνώμονα το συναίσθημα. Κι είναι τότε που προτιμάς τη σιωπή. Σκύβεις το κεφάλι για να μη φανεί η απογοήτευση. Σάμπως θέλει πολλά η σιωπή να μετατραπεί σε φλυαρία και η απογοήτευση σε συγκίνηση…

Κι αύριο είναι Πρωτομαγιά, κατά συνέπεια, συμμαχείς με την ομορφιά της φύσης και τα ξεχνάς όλα αυτά. Ανοίγεις τα παράθυρα. Έξω το φως λάμπει διάφανο, αμόλυντο, ζεστό, ευσπλαχνικό, καθαρτήριο, ενάντια στην προσποίηση…

Ανοίγω το παράθυρο κι αντικρίζω, ευτυχώς ακόμα, κάτι «αγαπησιάρικες» ψυχές!!!

Μηθυμναίος