ΛΕΣΒΟΥ ΑΧΝΑΡΙΑ

Η εγκατάλειψη σ’ όλο το μεγαλείο της. Είναι αυτά τα ερειπωμένα σπίτια, χαλάσματα που σου ματώνουν την ψυχή όταν τ’ αντικρίζεις. Γέρασαν, τα ξέχασαν κι αυτοί που κάποτε τα ζούσαν. Πόσα όνειρα δεν στέγασε, πόσες ανάσες… Αφημένα άδεια, παρατημένα στου καιρού το πέρασμα, που τα τρώει. Αλλά ποιος ξέρει, ίσως κάποτε να ξαναγίνει σπίτι και θα ξαναγίνει… Ίσως έμεινε έτσι για να ξαποστάσει. Έτσι είναι αυτά… Τα κοιτάς μόνο γιατί εμπεριέχουν αναμνήσεις. Εικόνες που σου αφήνουν περιθώρια να φτιάξεις ιστορίες, ιστορίες που πέρασαν από μέσα τους. Είναι σαν να ξαναφέρνεις στη σημερινή ζωή κάτι που απεβίωσε χρόνια πριν. Τώρα είναι ένα ρημαγμένο σπίτι.

(Στην Άργενο της Λέσβου)

Βάρκα τραβηγμένη στην άκρη του γιαλού. Ο χρόνος έχει επιδράσει επάνω της. Φαίνεται. Σαν ερωμένη που την έχουν ξεχάσει, παρατημένη η Βίκυ, αργοπεθαίνει σε απόμερο ακρογιάλι. Κάποτε κάποιος την όριζε. Κάποτε κάποιος την είχε αρμενίσει. Τώρα κουφάρι αφημένο να το τρώει ο ήλιος και η αρμύρα. Δίχως κουπιά αλλά με τους σκαρμούς εκεί, έμεινε ν’ ακούει στην στεριά, το μουρμούρισμα και το ρόχθο της θάλασσας. Που να βρίσκεται ο κύρης της; Δεν έχει σημασία που πια δεν θα κάνει σχέδια και όνειρα για ταξίδια. Και ριζωμένη όπως είναι στο γιαλό έχει πολλά να πει, πολλά να ιστορίσει.

(Σε ακρογιάλι της Σκαμιάς Λέσβου)

Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια, κι αν έχει ασπρίσει πια, τι κι αν η φθορά την έχει κυρτώσει, η οικογένεια και το σπίτι χρειάζονται τη λάτρα τους. Εκεί είναι εκείνη σκυμμένη, με αγάπη και σεβασμό να διπλώσει τα ρούχα, στη δροσιά της κληματαριάς. Στην αυλή της, στο περίγυρο της δικής της ζωής. Τα τακτοποιεί με περίσσευμα αγάπης. Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς υπάρχουν ακόμη πράγματα, υπάρχουν τοπία, υπάρχουν ψυχές που δεν τα πάτησε ή δεν τα έχει πατήσει ακόμη η εξέλιξη. Κι αυτά είναι που χρειαζόμαστε.

(Μια γιαγιά στην Άργενο Λέσβου)