Λίγο το 'χετε;

Πετάξαμε τη ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα.
Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα... Θελήσαμε να τη χτίσουμε από την αρχή. Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούργιο κτίριο.
Με τι όμως; Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά.
Δεν ήξερε να κατασκευάσει χαρμάνι.
Γίναμε εργολάβοι, δίχως να ’χουμε ιδέα από οικοδομές.
Εμείς μόνο σχέδια ξέραμε να κάνουμε.
Και όνειρα για ταξίδια.
Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα.
Δεν βαριέσαι... Τουλάχιστον, καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα.
Βαθιά, στο μέσα τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Λίγο το ’χεις;

Από τον πρόλογο του βιβλίου της Αλκυόνης Παπαδάκη «το ταξίδι που λέγαμε...»