Λίγο το 'χετε;

Πετάξαμε τη ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα.
Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα... Θελήσαμε να τη χτίσουμε από την αρχή. Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούργιο κτίριο.
Με τι όμως; Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά.
Δεν ήξερε να κατασκευάσει χαρμάνι.
Γίναμε εργολάβοι, δίχως να ’χουμε ιδέα από οικοδομές.
Εμείς μόνο σχέδια ξέραμε να κάνουμε.
Και όνειρα για ταξίδια.
Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα.
Δεν βαριέσαι... Τουλάχιστον, καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα.
Βαθιά, στο μέσα τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Λίγο το ’χεις;

Από τον πρόλογο του βιβλίου της Αλκυόνης Παπαδάκη «το ταξίδι που λέγαμε...»

"Το ταξίδι που λέγαμε"

Το νέο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη

Είναι άνοιξη! Απόβραδο. Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά. Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν. Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν. Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν. Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πως να ποτιστούν τα όνειρα... Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις. Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό.

-Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ! μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.

- Αμέ Υπάρχει. Οι πεταλούδες! του απάντησα.

Mithymnaios

Εικόνες και στίχοι (σειρά πέμπτη)

«... ήταν από μια θάλασσα που με πόνεσε από μια θάλασσα που δεν έχει τέλος...»

Τάκης Χατζηαναγνώστου

«Ό,τι δρόμο και να πάρω ουράνιο, θαλάσσιο γκρεμνούς, κακοτοπιές
στου σπιτιού μου το στρωτό σοκάκι καταλήγω».

Μούσα Μηθυμναία

«... ώρα που χτυπάς μια πόρτα, έτσι για ν’ ακούσεις μια φωνή – κανείς,
μετακόμισαν φαίνεται...»

Τάσος Λειβαδίτης

Είν’ το σαλκίμι στέγαστρο του μπαλκονιού λουλούδι, πάνω να κάθονται πουλιά και αρχινούν τραγούδι».

Ιωάννα Μήλλια

«Αφήστε αυτόν τον όμορφο κόσμο να διαιωνίζεται...»

Νικηφόρος Βρεττάκος

*

(Με τις πέντε σειρές "Εικόνες και Στίχοι" που ανέβασα στο ιστολόγιό μου θέλησα να σας παρουσιάσω ανοιξιάτικες εικόνες της Μήθυμνας για να την γνωρίσετε, διανθισμένες με ανάλογους στίχους κι ελπίζω να σας άρεσαν)

Mithymnaios