Πέρασαν κιόλας 40 χρόνια...

40 χρόνια πέρασαν -αλήθεια, πότε πέρασαν κιόλας... Ήταν 21η Απριλίου του 1967. Σαν κομμάτια παλιάς ασπρόμαυρης ταινίας, που πετάγονται στην επιφάνεια μέσα από τον πολύχρωμο γυαλιστερό πολτό -η «αποφράς ημέρα», τα τανκς στους δρόμους της Αθήνας, τα εμβατήρια, η ερημιά, η σιωπή· και σιγά σιγά, οι στολές, οι ανέκφραστες φάτσες, τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», ο «γύψος», τα ασυνάρτητα λόγια, τα μάτια της τρέλας...
Τιμής ένεκεν σας παραθέτω τις πρώτες φράσεις από το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη «Η γέννηση του νεοφασισμού».

«Εκείνη η απριλιάτικη νύχτα στην Αθήνα ήταν η αποθέωση της ανοιξιάτικης ομορφιάς. Οι λουλουδιασμένες δεντροστοιχίες, οι γλάστρες στα μπαλκόνια και ο βασιλικός κήπος σκόρπιζαν μεθυστικά αρώματα, που ενώνονταν με την αύρα του Σαρωνικού. Δύο μετά τα μεσάνυχτα. Σχεδόν ερημιά στους δρόμους της Αθήνας. Και οι λιγοστοί διαβάτες, ναρκωμένοι από την έκσταση της ανοιξιάτικης βραδιάς, αργοδιάβαιναν προς τα σπίτια τους. Και αύριο έτσι θα 'ναι...»
«Είχε στρίψει στα ανθοπωλεία και άρχισε ν' ανεβαίνει τη Βασιλίσσης Σοφίας. Τότε έσκασε στο σκοτάδι η στριγκλιά:- Αλτ, ή πυροβολώ!Σάστισε και είδε. Ενας πελώριος γίγαντας από ατσάλι, ένα τανκ, της έφραζε τον δρόμο. Μια κάννη έτοιμη να ρίξει ήταν στραμμένη απάνω της. Και, πίσω από το τανκ και πλάι, άλλα ατσαλένια τέρατα.- Πίσω! Απαγορεύεται. (Πάλι η στριγκιά φωνή).Συγκέντρωσε τις δυνάμεις της και είπε:- Πάω στο υπουργείο εδώ απέναντι. Είμαι καθαρίστρια. Θα χάσω το μεροκάματο.- Φύγε, γιατί σου την άναψα.Το ατσάλι και η φωνή δεν αστειεύονταν. Η γυναίκα έκανε πίσω και κάνοντας τον σταυρό της χάθηκε στο σκοτάδι.Τ' άστρα τρεμόσβηναν. Ξημέρωνε η 21η Απριλίου 1967, η κοσμοσωτήρια ημέρα που η Δημοκρατία θάφτηκε στη γη που γεννήθηκε...»